Μπορεί να μην πήγαμε σε πολλά μουσεία, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν είδαμε πάααρα πολλά πράγματα στη Βαρκελώνη!
Magic Fountain
Ήταν το πρώτο πράγμα που είδαμε στη Βαρκελώνη. Φτάσαμε στο σπίτι που μέναμε το απόγευμα και αφού τακτοποιηθήκαμε ξεκινήσαμε με τα ποδαράκια μας να πάμε μέχρι εκεί. Μισή ώρα περπάτημα ήταν, είδαμε και διάφορα ωραία γύρω μας, την ευχαριστηθήκαμε τη διαδρομή!
Κάνοντας το πλάνο μας είχα δει πως η μέρα που φτάναμε (το Σάββατο δηλαδή) ήταν ίσως και η μόνη στην οποία θα είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το θέαμα. Το Μαγικό Συντριβάνι είναι ένα τεράστιο συντριβάνι το οποίο κάποια βράδια της εβδομάδας, για κάποιες ώρες, κάνει σόου! Ακούγεται δηλαδή μουσική και το νερό αλλάζει χρώματα, ύψος κλπ αναλόγως. Είναι απίστευτα εντυπωσιακό και μπορείς να κάθεσαι ώρες να το κοιτάς σα μαγεμένος!
Για να φτάσεις στο συντριβάνι περνάς πρώτα από έναν δρόμο που έχει μικρότερα συντριβάνια δεξιά και αριστερά. Αν βρεθείς στο κέντρο του δρόμου δηλαδή βλέπεις γύρω σου και μπροστά σου δεκάδες σιντριβάνια και ακριβώς απέναντι το τεράστιο Μαγικό Σιντριβάνι. Το υπερθέαμα δεν τελειώνει εκεί βέβαια καθώς πίσω από το σιντριβάνι βρίσκεται το Palau Nacional το οποίο φωτίζουν με κάτι σαν λέιζερ. Μπροστά από το σιντριβάνι ακριβώς βλέπεις σκαλοπατάκια με σιντριβάνια, αλλά ΦΥΣΙΚΑ υπάρχουν και άλλα σιντριβάνια πίσω του. Ούτε στο Χόλιγουντ τέτοιο θέαμα!
Όμως αλήθεια είναι μαγικό. Συγκεντρώνει πλήθος κόσμου στην πλατεία του που όλοι κάθονται και το χαζεύουν με τις ώρες. Το μόνο που σε κάνει κάποια στιγμή να λες “οκ πάμε να φύγουμε” είναι η υγρασία, τίποτα άλλο. Είναι πανέμορφο και ενθουσιαστήκαμε όλοι. Ο Γιώργος καθόταν και το έβλεπε και έλεγε πως είναι “ό,τι πιο κοντά στη μαγεία έχει δει ποτέ” (και σκεφτόταν με δέος τι ωραίο πράγμα να βγεις ραντεβού εκεί… έχουν σίγουρα αλλάξει τα πράγματα!)
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Είναι πανέμορφο, μαγικό και δωρεάν! Απλώς πρέπει να σιγουρευτείτε πως λειτουργεί την ώρα που θα πάτε.
Αρένα
Κτήριο που φιλοξενούσε ταυρομαχίες μέχρι το 1977. Δεν είχαν μεγάλη επιτυχία στην Καταλονία οι ταυρομαχίες όμως κι έτσι σταμάτησαν. Από το 2011 λειτουργεί ως εμπορικό κέντρο.
Εμείς περάσαμε απ’ έξω (κάμποσες φορές) πηγαίνοντας στο μαγικό συντριβάνι και μετά μπήκαμε και μέσα. Πήγαμε στην ταράτσα απ’ όπου έχει μια φανταστική θέα της πόλης.
Χόλιγουντ λέμε!
Το εσωτερικό του
Tibidabo amusement park
Κάνοντας τα σχέδιά μου λοιπόν είδα πως υπάρχει και αυτό το μεγάλο λούνα παρκ στην πόλη, ψηλά σε ένα λόφο και σκέφτηκα πως θα ήταν σούπερ για τα παιδιά. Μόνο σε μουσεία θα πηγαίνουμε; Είχαν ενθουσιαστεί και αυτά βεβαίως, καθώς πιστεύαμε πως είναι κάτι σαν το Αλού φαν παρκ ας πούμε.
Για να πας εκεί είναι ταξίδι ολόκληρο. Θέλεις μετρό, μετά λεωφορείο που σε πηγαίνει μέχρι ένα σημείο (έχει και τραμ, αλλά είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ) και μετά οδοντωτό που σε ανεβάζει επάνω. Βεβαίως κατόπιν εορτής είδαμε πως μάλλον έχει και λεωφορείο που σε ανεβάζει μέχρι επάνω, χωρίς να πληρώσεις τον οδοντωτό (7 € το άτομο το πάνω κάτω για μια διαδρομή 5 λεπτών…).
Βγαίνεις και αντικρίζεις το πάρκο το οποίο εκ πρώτης όψεως φαίνεται καλό. Μετά βλέπεις πως κυκλοφορούν παιδάκια δημοτικού το πολύ. Πας να βγάλεις και εισητήριο και βλέπεις πως ή θα πληρώσεις 28,5€ για ελεύθερη είσοδο σε όλα ή δε μπορείς ΚΑΝ να μπεις στο χώρο και να τριγυρίσεις. Δε μπορούσαμε να ξέρουμε εάν έχει κάνα παιχνίδι της προκοπής που να αξίζει τα τόσα λεφτά (είναι και σε επίπεδα το πάρκο και δε βλέπεις παρακάτω τι γίνεται). Και τι, θα πληρώναμε όλοι για να μπουν μόνο τα παιδιά; Τέλος πάντων χαλαστήκαμε πάρα πολύ, ούτε τα παιδιά θέλανε να μπουν μέσα υπό αυτές τις συνθήκες κι έτσι κάτσαμε απλώς λίγο να χαζέψουμε τη θέα, μπήκε ο Πέτρος στην εκκλησία που είχε εκεί (τίποτα το ιδιαίτερο κι αυτή) και γυρίσαμε. Απλώς είχαμε δει πως ήταν κοντά στο σταθμό του μετρό το Μουσείο Επιστημών και πήγαμε εκεί εντέλει να περάσουμε την ώρα μας (και γι αυτό ήμασταν εκεί αργά και κουρασμένοι).