Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σήμερα ήταν η πρώτη μου εμφάνιση ως πρόεδρος του συλλόγου γονέων στο σχολείο. Κόψαμε την πίτα.

Ένιωσα λίγο περίεργα καθώς στεκόμουν εκεί μπροστά σε όλα τα παιδιά και έκοβα την πίτα, αλλά φαντάζομαι όλα είναι θέμα συνήθειας.

Πιστεύω πολύ στην ανάμειξη όλων των γονέων στο σχολείο όπου τα παιδιά μας περνούν τόσο μεγάλο μέρος από το χρόνο τους και όπου διαμορφώνονται οι απόψεις τους και (σε κάποιες περιπτώσεις) οι χαρακτήρες τους. Χαίρομαι πολύ που απέκτησα αυτή την άμεση επαφή με το σχολείο, τη διευθύντρια και τους δάσκαλους και ελπίζω να βοηθήσουμε το σχολείο όσο μπορούμε. Διάθεση έχουμε πάντως.

Εκτός από αυτά, έχω την εντύπωση πως θα με βοηθήσει κι εμένα προσωπικά. Το εννοώ από την άποψη του χαρακτήρα. Εγώ δεν είμαι και πολύ επικοινωνιακός τύπος. Δεν τα πάω καλά με το τηλέφωνο και την άμεση προσωπική επαφή με ανθρώπους που δεν γνωρίζω. Τώρα όμως έχω ήδη αναγκαστεί να μιλήσω με κόσμο και ακόμα είναι η αρχή. Θα πρέπει να μιλήσω με τη νομαρχία και άλλους τέτοιους αρμόδιους. Δεν μπορώ να πω πως δε με φοβίζει η σκέψη. Αλλά θέλω να αλλάξω.

Επίσης πιστεύω πως μπορεί να κάνει τη διαφορά και για τον Γιώργο. Είναι κι αυτός μαζεμένο παιδάκι και δεν έχει πολλές σχέσεις με τους συμμαθητές τους. Σήμερα όμως τον προσέξανε πολλά παιδάκια και μιλήσανε μαζί του, για να τον ρωτήσουν αν η μαμά του είναι πρόεδρος και άλλα τέτοια. Έχει και inside information και θα μπορεί να τους λέει τι θα κάνουμε στη συνέχεια και όσο να’ ναι αυτό πιστεύω θα τον κινητοποιήσει. Θα δούμε.