Τον τελευταίο καιρό έχουμε ασχοληθεί αρκετά με την αναδιαμόρφωση της κουζίνας μας. Από το καινούριο τραπέζι και τις καρέκλες (οκ, αυτές είναι υπό κατασκευή ακόμα), μέχρι τα ντουλάπια μας, η προσπάθεια είναι να κάνουμε την κουζίνα μας πιο όμορφη και πιο λειτουργική.
Ο Κωνσταντίνος είναι στις ετοιμασίες πλέον του ταξιδιού του και έτσι έχουμε σταματήσει τα μεγάλα πρότζεκτ. Έχουμε αγοράσει μεν τα ξύλα για τις καρέκλες μας, αλλά η κατασκευή τους θα πρέπει να περιμένει τουλάχιστον μέχρι την επιστροφή του. Επειδή όμως πραγματικά μας έλειψε το εργαστήριο, είπαμε να κάνουμε ένα μίνι πρότζεκτ, να πάρουμε μυρωδιά ξύλου!
Έτσι το επόμενο πράγμα που πιάσαμε προς αναδιαμόρφωση ήταν το συρτάρι με τα μαχαιροπίρουνά μας. Μέχρι τώρα ήταν ένα απλό συρτάρι όπου μέσα είχαμε βάλει δυο πλαστικές θήκες (που τις είχαμε από το προηγούμενο σπίτι) και όλα τα υπόλοιπα χύμα. Η αλήθεια είναι πως δεν καλοχωράγανε κιόλας τα μαχαιροπίρουνα στις θήκες. 
Εδώ το συρτάρι μας (σε μια καλή του μέρα.. Στις κακές δεν ήταν να το βλέπει κανείς…)
Στόχος λοιπόν ήταν να φτιάξουμε μια θήκη που θα πιάνει όλο το συρτάρι και θα χωράει τα πάντα. Κάναμε το σχέδιο (μετρώντας όλα τα κουτάλια και τα μαχαίρια μας) και ξεκινήσαμε. Δείτε αν θέλετε το βίντεο με την κατασκευή:
Στην αρχή το σχέδιο ήταν να το κάνουμε από οξιά, αλλά πηγαίνοντας στο μαγαζί είδαμε πως δε μας έφτανε (ήταν πριν αγοράσουμε τα νέα ξύλα). Μετά από σκέψη καταλήξαμε στο κόντρα πλακέ θαλάσσης, το οποίο μετά βάψαμε κιόλας. Μου αρέσει πολύ το ξύλο και το φυσικό χρώμα, αλλά στην περίπτωση αυτή μου αρέσει πολύ το τελικό αποτέλεσμα. Πάω και ανοίγω το συρτάρι έτσι για να χαζέψω τη μπλε θήκη χαχαχα.
Δε φαίνεται στη φωτογραφία, αλλά πίσω από τα κουτάλια, στη μικρή θήκη, είναι πλέον τα κεραμικά μας μαχαίρια καθώς και κάτι μεγάλες κουταλοπιρούνες σερβιρίσματος. Πιο πίσω υπάρχει και πάλι λίγος χώρος, για αυτά που θες να ξεχάσεις πως έχεις… Νομίζω πως υπάρχουν μηχανισμοί που σου επιτρέπουν να ανοίγεις τα συρτάρια σου εντελώς μέχρι έξω, αλλά αυτό είναι πολύ μελλοντικό πρότζεκτ (αν γίνει ποτέ…)
Όσο για την “κουταλιέρα”… Είναι το όνομα που έδωσε στη θήκη ο Κωνσταντίνος… και έμεινε!