Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πάνω στην προετοιμασία για το καινούριο μεγάλο ταξίδι του Κωνσταντίνου με το ποδήλατο, έπεσα πάνω στο σάιτ warm showers. Εάν είσαι ποδηλάτης μεγάλων αποστάσεων μπορείς να βρεις σπίτια να σε φιλοξενήσουν στο δρόμο σου. Προσφέρουν μέρος να κοιμηθείς, να κάνεις ντουζάκι και να ξαποστάσεις μετά τις ώρες που βρίσκεσαι στο δρόμο. Και φυσικά μπορείς να δηλώσεις το σπίτι σου κι εσύ ανάμεσα σε αυτά που είναι φιλικά προς τους ποδηλάτες, να φιλοξενείς κι εσύ αυτούς που φορτωμένοι βαλίτσες έχουν κινήσει να εξερευνήσουν τον κόσμο.

Δε διστάσαμε να δηλώσουμε το σπίτι μας κι εμείς λοιπόν. Όταν κάνεις τέτοια μεγάλα ταξίδια με το ποδήλατο το να βρεις δωρεάν διαμονή κάπου, αλλά και κόσμο που είναι φιλικός, που θα σου προσφέρει παρέα και ένα πιάτο φαγητό, είναι νομίζω πολύ σπουδαίο πράγμα. Γνωρίζεις κόσμο, μοιράζεσαι εμπειρίες, γνωρίζεις καλύτερα την κουλτούρα του τόπου απ’ όπου περνάς, κάνεις ένα μπανάκι, γλυτώνεις φυσικά και έξοδα. Αν θα ήθελες να το βρίσκεις αυτό στο δρόμο σου λοιπόν, ο καλύτερος τρόπος είναι να το προσφέρεις κι εσύ.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που βάλαμε το σπίτι μας στο σάιτ αυτό. Από τότε έχουμε φιλοξενήσει τον Ζακ από την Αμερική, τον Αντουάν και τον Γκιγιόμ από την Ελβετία και τον Στέφαν, επίσης από την Ελβετία. Ο καθένας τους είχε ξεκινήσει με διαφορετικό στόχο και για διαφορετικής διάρκειας ταξίδι και ήταν πολύ ωραίο το να τους έχουμε εδώ και να μιλάμε μαζί τους. Άλλος χρειαζόταν και λίγη υποστήριξη, άλλος ήταν έμπειρος και σίγουρος για τον εαυτό του, άλλος είχε ξεκινήσει χωρίς να το σκεφτεί και πολύ και άλλος έχοντας κάνει προετοιμασία χρόνων. Όλοι όμως έχουν κοινή αγάπη το ποδήλατο και την εξερεύνηση.

Νιώθω μεγάλη χαρά που τους προσφέρουμε στέγη, που τους ταΐζω, που μιλάνε με τα παιδιά μας. Επιπλέον δεν έχω κανένα άγχος γιατί ξέρω πως δεν είμαι αναγκασμένη να προσφέρω κάτι ιδιαίτερο, κάθε φορά προσφέρω αυτό που μπορώ. Υπάρχει κόσμος που προσφέρει απλώς την αυλή του για κάμπινγκ ας πούμε. Και αν λείπεις, απλώς… λείπεις και δεν μπορείς αυτή τη φορά να τους εξυπηρετήσεις.

Εδώ με τον Στέφαν και το υπερφορτωμένο του ποδήλατο.

Καλά ταξίδια λοιπόν. Και που ξέρει κανείς, μπορεί σε μερικά χρόνια να με φιλοξενεί κι εμένα κάποιος σε δικό μου ταξίδι… (λέμε τώρα…)