Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ηρθε το καλοκαιράκι λοιπόν και τα παιδιά βρέθηκαν με άπλετο χρόνο στα χέρια τους. Η Ιωάννα εδώ και πάρα πολύ καιρό σκεφτόταν το πώς θα γίνει να δουλέψει. Είναι πολύ καλή με τα παιδιά και σκεφτόταν πως αν είχαμε και εδώ στην Ελλάδα το babysitting όπως στην Αμερική, θα μπορούσε να βγάζει κάνα χαρτζηλικάκι. Δε το έχουμε φυσικά, οπότε ψαχνόταν τι άλλο θα μπορούσε να κάνει. Κάποια στιγμή λοιπόν είχαμε μιλήσει με την κτηνίατρο που πάμε τα ζώα μας, που είναι και παιδική φίλη του Κωνσταντίνου, και είχε συμφωνήσει να πηγαίνει η Ιωάννα εκεί τα πρωινά, έτσι για να πάρει μια ιδέα. Δεν ήταν ακριβώς αυτό που ζητούσε η Ιωάννα βέβαια (δε θα έβγαζε χαρτζηλίκι δηλαδή), από την άλλη όμως της άρεσε πάρα πολύ η ιδέα να πηγαίνει στο κτηνιατρείο και να βλέπει τα ζώα, ακόμα και αν ήταν εθελοντικά και σαν εμπειρία μόνο. Έτσι ξεκίνησε να πηγαίνει κάθε πρωί. Δυστυχώς έπαθε εκείνο το ατύχημα με το ποδηλατο τη δεύτερη μέρα κιόλας, οπότε χρειαζόταν να την πηγαινοφέρνουμε εμείς μετά, αλλιώς θα ήταν κάτι που θα είχε κάνει εντελώς μόνη. Ακόμα κι έτσι όμως, για δυο εβδομάδες η Ιωάννα ξυπνούσε το πρωί, ετοιμαζόταν, πήγαινε στη δουλειά, βοηθούσε όπως μπορούσε, βρισκόταν ανάμεσα σε γατιά και σκυλιά όλες τις ώρες και το μεσημέρι γύριζε ενθουσιασμένη. Έμαθε ένα σωρό πράγματα για τη φροντίδα των ζώων, αλλά και για συγκεκριμένα χαρακτηριστικά κάθε ράτσας (για αυτά τα βραχυκέφαλα σκυλιά άκουσα ένα σωρό πράγματα).

Ο Γιώργος από την άλλη δεν είχε σκεφτεί κάτι. Μιλήσαμε εμείς όμως με τον ποδηλατά και αφού συμφώνησε εκείνος, ρωτήσαμε και τον Γιώργο εάν θα τον ενδιέφερε να πηγαίνει από εκεί τα πρωινά, να βοηθάει και να μάθει και πέντε πράγματα για το ποδήλατο. Άλλωστε το χρησιμοποιεί πάρα πολύ, οπότε θα του είναι χρήσιμο να ξέρει και να το επισκευάζει. Και στη δική του περίπτωση η εργασία είναι εθελοντική. Του άρεσε η ιδέα και ξεκίνησε ένα πρωινό. Το απόγευμα, εκεί που θα πηγαίναμε για μπάνιο, λέει “σας πειράζει εγώ να πάω ξανά στο ποδηλατάδικο;” Ε, από τότε πηγαίνει πρωί – απόγευμα και περνάει τις ώρες του εκεί. Έχει μάθει να αλλάζει σαμπρέλες, αλυσίδες, ταχύτητες και έχει γυρίσει και μέσα στη μουτζούρα! Για κάποιον που μέχρι τώρα ήταν της θεωρίας μόνο, δεν είναι και άσχημα! Και εκτός από αυτά, κάνει και δουλειές βοηθητικές, πάει στην τράπεζα, να πληρώσει το νερό, σκουπίζει…. Και αν όλα αυτά φαίνονται απλά και καθημερινά σε μας, είναι όμως πρώτη φορά που τα κάνει ο Γιώργος. Τρελή εμπειρία! Ειδικά με τις πόρτες στην τράπεζα, ενθουσιάστηκε (“σα θάλαμος αποσυμπίεσης είναι! Θέλω κι εγώ μια τέτοια στο δωμάτιό μου”)

Και μόνο η επαφή με το τι σημαίνει “δουλεύω” είναι νομίζω πολύτιμη. Τα παιδιά έχουν κάτι να κάνουν με τον τόσο ελεύθερο χρόνο και ταυτόχρονα παίρνουν γνώση και εμπειρία. Είναι ένα ακόμα βήμα προς την ανεξαρτητοποίησή τους.