Σήμερα φέρνοντας τον Γιώργο από το σχολείο, αντικρύσαμε το νέο μέλος της κατσικοοικογένειας. Ένα μικρό κατσικάκι που μόλις γεννήθηκε. Σταθήκαμε δίπλα του και το είδαμε να προσπαθεί να κάνει τα πρώτα του βήματα, να το καθαρίζει η μαμά του και να προσπαθεί να πιεί γάλα.
Δεν είχαμε ξαναδεί τέτοιο θέαμα και κάτσαμε και οι δύο μαγεμένοι για αρκετή ώρα. Για κάτι τέτοια, ας πάνε και λίγο πίσω τα μαθήματα!
Nα σας ζήσει…Περιμένω πρόσκληση για τα βαφτίσια..
Ελπίζω να μην καταλήξει σε καμιά γάστρα…
;-D
Όμορφοοοοοοο!!!
Τι καλά!!!
Μα πες μου, θα έβλεπαν ποτέ τέτοια πράγματα τα παιδιά σου αν μένατε Αθήνα;
Οι περισσότεροι μαθητές μου θυμάμαι δεν ξεχώριζαν το κατσίκι από το πρόβατο….
Ακριβώς αυτό λέμε και εμείς. Τα παιδιά ήταν εκεί μέχρι την ώρα του φαγητού, και ξανά το απόγευμα….
Κάτι τέτοια βλέπω και ολοένα σκέφτομαι να την κάνω και εγώ από Αθήνα…
Μάλλον δεν έχω φύγει ακόμα γιατί δεν είμαι παντρεμένος και δεν έχω παιδιά.
Τι κατσίκι & πρόβατο δεν ξεχωρίζουν τα παιδιά της πόλης.
Θυμάμαι όταν ήμουν φαντάρος που την νύχτα στη σκοπιά φοβόντουσαν απο φυσικούς θορύβους οι σκιές της νύχτας.
Έχετε κάνει το καλύτερο για τα παιδιά σας.
Να σας ζήσει… Αν δεν βρίκατε όνομα πείτε την “Ασπρούλα” (όπως η Heidi) αν είναι θηλυκό. ¨-)
τυχερέ Koyan ……. μπράβο 🙂
Κι εσείς γεννητούρια; Να σας ζήσουν!
Κι εμείς όλο πληθαίνουμε…
http://inlinethumb38.webshots.com/40869/2559825200100893743S600x600Q85.jpg
Καλημέρα και καλό μήνα!
Τι όμορφες στιγμές, τι όμορφες εικόνες 🙂
Pingback: Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα » Blog Archive » Πάει ο παλιός ο χρόνος…