Θυμάμαι που χρόνια πριν σκεφτόμουν με τρόμο ότι τα παιδιά μου θα μπουν στην εφηβεία ταυτόχρονα (καθώς τα αγόρια καθυστερούν σε σχέση με τα κορίτσια) και αναρωτιόμουν πώς θα τα βγάλουμε πέρα. Η λέξη “εφηβεία” ήταν μια λέξη που μου προκαλούσε ανατριχίλα και μου έφερνε στο μυαλό όλα αυτά που ακούω και διαβάζω, παιδιά όλο αντίρρηση, διαρκείς τσακωμούς, αλλαγές διάθεσης, παιδιά που κλείνονται στον εαυτό τους, έχουν πάρει διαζύγιο με τη λογική και δε τα βγάζεις πέρα. Συν μια επανάληψη των terrible twos, έτσι να μας βρίσκεται.
Οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μου μπήκαν και τα δυο στην εφηβεία. Αν έγινε ταυτόχρονα δε μπορώ να το πω με σιγουριά, καθώς δε νομίζω πως υπάρχει ένα σημάδι που θα το δεις και θα πεις “τώρα μπήκε”.
(εδώ θα κάνω μια μικρή παρένθεση γιατί έγινε κάτι χτες που κολλάει. Είμαστε στο τραπέζι και τρώμε. Η Ιωάννα που συνήθως τρώει λίγο, τέλειωσε πριν από μένα όλο το πιάτο της, έφαγε και ένα κομμάτι πίτσα που είχε μείνει από την προηγούμενη και μετά ένα γλυκό που είχε φέρει η γιαγιά της, συν ένα μικρό κομματάκι κέικ, έτσι για να το δοκιμάσει. Όταν το σχολιάσαμε, είπε “μπήκα στην εφηβεία!”… right…)
Συνεχίζω.
Δε θα πω πως είναι όλα ρόδινα φυσικά. Τα παιδιά έχουν μια μεταξύ τους ένταση πολλές φορές. Υπάρχουν μέρες και περιστάσεις που χρειάζονται ειδικό χειρισμό. Υπάρχουν άλλες στις οποίες αλλάζει η διάθεσή τους ανά δευτερόλεπτο. Από την άλλη όμως, κάθε ηλικία έχει τα προβληματάκια της. Δε μου φαίνεται αυτή η περίοδος χειρότερη από την απίστευτη γκρίνια που είχαν στα 2-3 τους. Ειδικό χειρισμό χρειάζονταν πάντα και εδώ που τα λέμε -ειδικά με τον Γιώργο- η διάθεσή του είχε αλλαγές σε όλες τις ηλικίες. Το καλό είναι πως δεν τσακώνονται με μας, δεν έχουν κάνει επανάσταση. Μεταξύ τους τσακώνονται. Υπάρχουν διενέξεις και με μας φυσικά, και κλισέ φράσεις όπως “μάζεψε το δωμάτιό σου”, “φόρα τη ζακέτα σου”, “δε θα ξυπνάς το πρωί”, “πάλι εδώ το παράτησες”, “κάνε και καμιά δουλειά χωρίς να στη ζητήσω, όλοι μένουμε στο σπίτι” κλπ κλπ Ε, δε τα γλυτώνεις όλα!
Από την άλλη τα πράγματα έχουν όντως αλλάξει. Στο σπίτι μέσα πλέον ζουν 4 άνθρωποι με γνώσεις, απόψεις, επιχειρήματα και αυτονομία. Τα παιδιά είναι παρέα και μάλιστα καλή παρέα. Συζητάμε για πολλά και διαφορετικά θέματα και πλέον δεν είμαστε μόνο εμείς που τους μαθαίνουμε πράγματα, έχουν ένα σωρό γνώσεις να μας μεταφέρουν και εκείνα. Θα δούμε σειρές και ταινίες “ενηλίκων” (που ασχολούνται με πιο σοβαρά θέματα δηλαδή) – χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε βλέπουμε και κινούμενα σχέδια και παιδικές ταινίες φυσικά! Διαβάζουμε τα ίδια βιβλία και τα συζητάμε. Κάνουμε πλάκα και πειράζουμε ο ένας τον άλλο διαρκώς. Τα παιδιά μένουν πλέον μόνα τους χωρίς καν να το σκεφτούμε, μπορούν να μαγειρέψουν ό,τι θέλουν και να τακτοποιήσουν τις δουλειές τους μόνοι.
Έτσι από τη μια έχουμε στο σπίτι μια εξαιρετική παρέα και από την άλλη έχουμε αποκτήσει μια ελευθερία γιατί μπορούμε να κάνουμε πολύ περισσότερα πράγματα (και μόνοι μας ως ζευγάρι, αλλά και με τα παιδιά μαζί).
Πλέον η λέξη “εφηβεία” δε μου φέρνει τρόμο. Την κατακτήσαμε νομίζω. Θέλω να πιστεύω πως αυτό έγινε γιατί τα παιδιά έχουν μεγαλώσει από μικρά με έναν συγκεκριμένο τρόπο, με κανόνες μεν (πάντα δίκαιους και δικαιολογημένους όμως), αλλά και γνωρίζοντας πως τα ακούμε πάντα προσεκτικά και παίρνουμε υπόψη μας τη γνώμη τους. Δεν ξέρω αν θα αλλάξουν στο μέλλον τα πράγματα (προς το χειρότερο δηλαδή), αλλά δε το νομίζω. Σίγουρα μας περιμένουν δύσκολες καταστάσεις στο μέλλον, αλλά αφού περάσαμε αυτή την περίοδο έτσι, είμαι πεπεισμένη πως θα τα ξεπεράσουμε όλα!