Και τα δυο μου παιδιά ασχολούνται με την κουζίνα και τη μαγειρική. Όχι φανατικά, αλλά ξέρουν να κάνουν διάφορα πράγματα και όποτε θελήσουν να φτιάξουν κάτι μόνα τους τα καταφέρνουν. Η Ιωάννα φτιάχνει συχνά αυγουλάκια (με διάφορους τρόπους) για το βραδινό της, μας έχει μαγειρέψει και 1-2 φορές, ενώ ο Γιώργος μου έχει φτιάξει μια χρονιά τούρτα και μας έχει κάνει βάφλες και κρέπες.
Αυτή τη φορά τους κάτσανε τα donuts. Σε διαφορετικές φάσεις στον καθένα.
Ο Γιώργος ήθελε όσο έλειπε η Ιωάννα στην Αθήνα με τον Κωνσταντίνο. Εγώ φυσικά δε μπορούσα να φτιάξω αφού ήμουν κάτω με τη μέση, οπότε άνοιξε το σάιτ, διάλεξε συνταγή και τα έφτιαξε! Τον βοήθησα από ελάχιστα ως καθόλου, μόνο στο τηγάνισμα του έδειξα το πρώτο. Έγιναν πολύ ωραία, αν και δεν ήταν το donut που είχαμε στο μυαλό μας, ήταν περισσότερο σαν μαλακό λαλάγγι ή -αν του έβαζες ζάχαρη- σα ζαχαρωτό (λουκουμάς δηλαδή… Έτσι τον λένε εδώ στην Καλαμάτα). Χαρήκαμε που βρήκαμε τη συνταγή για λαλάγγι και βέβαια τσακίσαμε τα ντόνατ με διάφορους τρόπους, τόσο αλμυρά όσο και γλυκά.
Μετά, αφού είχε γυρίσει πια η Ιωάννα και ήταν καλά, έβλεπε ένα βιβλίο που μου είχε φέρει πριν 2 χρόνια η Σοφία για ψωμιά. Είχε μέσα και μια συνταγή για donuts και αποφάσισε να τα φτιάξει! Έγιναν και αυτά υπέροχα, πιο κοντά λίγο στα ντόνατ από τους λουκουμάδες. Την Ιωάννα τη βοήθησα ακόμα λιγότερο. Και αυτή ήθελε μια μικρή βοήθεια στο τηγάνισμα, αλλά πέρα από αυτό τα έκανε όλα μόνη (δεν ήμουν καν στο σπίτι μέχρι την ώρα του τηγανίσματος).
Είμαι περήφανη φυσικά και για τα παιδιά μου, αλλά και για μένα που κατάφερα να μη βοηθήσω 🙂 Είναι ωραίο πράγμα να μαγειρεύει που και που και κάνας άλλος!