Όταν ήμουν στο Λύκειο, μετά το σχολείο πηγαίναμε σε μαγαζί με ηλεκτρονικά (ουφάδικα, μπλιμπλίκια, πακ μαν, πολλές λέξεις είχαμε για τα μαγαζιά αυτά ε; ). Είχα ταΐσει κάμποσα δεκάρικα το τέτρις, το πακ μαν, αλλά και το double dragon και άλλα παρόμοια. Υπήρχαν κάμποσα τότε και όλοι πηγαίναμε, σιγά σιγά όμως αυτά τα μαγαζιά χαθήκανε. Δεν είμαι σίγουρη τι έφταιξε. Ίσως οι διάφορες παιχνιδομηχανές, ίσως ο μεγάλος ντόρος με τα “φρουτάκια”…
Στο Τόκυο λοιπόν η μόδα αυτή όχι απλώς δεν έχει περάσει, αλλά γίνεται και χαμός! Τεράστια πολυόροφα καταστήματα γεμάτα τέτοια παιχνίδια. Και γεμάτα και κόσμο. Όχι μόνο μικρούς, αλλά και μεγάλους. Σχολάνε από τη δουλειά και πάνε εκεί να ξεσκάσουν ας πούμε. Γενικά απ’ ό,τι έμαθα τους αρέσει να διασκεδάζουν έξω από το σπίτι τους. Μπορεί να έχουν παιχνιδομηχανή στο σπίτι, αλλά θα προτιμήσουν να βγουν έξω να παίξουν.
Φυσικά δε χάσαμε ευκαιρία, σε όλους μας αρέσουν πολύ αυτά τα παιχνίδια! Περάσαμε κάμποση ώρα μέσα σε τέτοια μέρη, με μεγάλη χαρά!!!
Συνήθως ο ένας όροφος (τουλάχιστον) έχει ufo catchers. Αυτά με τη δαγκάνα… Δεκάδες τέτοια δαγκανομηχανήματα, με ό,τι μπορείς να φανταστείς μέσα. Από φιγούρες μέχρι πετσέτες και από λούτρινα μέχρι ακουστικά. Κάτι λιγότερο από 1 ευρώ η φορά κοστίζει και είναι ολόκληρη επιστήμη το να πιάσεις κάτι. Μπορεί να αποφασίσεις πως θες κάτι συγκεκριμένο ή μπορεί να κάνεις τη βόλτα σου και να δεις αν υπάρχει κάτι που πιστεύεις πως θα το κερδίσεις εύκολα (γιατί κάποιος άλλος τα παράτησε πριν από σένα). Δεν περιμένεις φυσικά να πιάσεις το αντικείμενο με τη δαγκάνα, αλλά πρέπει να τη χρησιμοποιήσεις για να το σπρώξεις και να πέσει με τη βαρύτητα. Τώρα που το σκέφτομαι, ίσως γι’ αυτό να είναι τόσο γνωστά στο Τόκυο τα alien από το Toy story… Γιατί ήταν μέσα στη Δαγκάαααναααα.
Εδώ ο Στιούαρτ εξηγεί στην Ιωάννα την τεχνική:
Μετά οι άλλοι όροφοι έχουν διάφορα ηλεκτρονικά. Η πλειοψηφία ίσως είναι παιχνίδια ρυθμού. Πώς είναι το guitar hero? Κάπως έτσι. Ρυθμός στα πόδια, ρυθμός στα χέρια, ρυθμός με κιθάρα, πιάνο, ρυθμός μέσα σε μηχανήματα που θυμίζουν πλυντήρια… Τους βλέπεις να παίζουν και είναι τόσο γρήγροι που δε βέπεις σχεδόν τα χέρια τους.
(αυτό που είναι σαν πλυντήριο ήταν το αγαπημένο μου…)
Κάποια καταστήματα έχουν ορόφους που είναι αποκλειστικά και μόνο για κορίτσια. Αν είσαι αγόρι και μόνος, δεν πατάς εκεί. Αν σε συνοδεύει κορίτσι, άντε καλά στο επιτρέπουμε. Οι όροφοι αυτοί είναι ροζ και έχουν μέσα πάρα πολλά μηχανήματα που βγάζεις φωτογραφίες. Πάνε τα κορίτσια με το αγόρι τους ή με τις φίλες τους και βγάζουν φωτογραφίες στιγμής και γελάνε. Έχει και στολές αν θες, να βγάλεις τη φωτογραφία ντυμένη άνιμε…
Υπάρχουν και τα άλλα, αυτά τα μηχανηματάκια που βάζεις 200 γιεν (κάτι λιγότερο από 2 ευρώ) και σου βγάζουν ένα πλαστικό μπαλάκι που περιέχει κάτι. Είναι γεμάτο το Τόκυο τέτοια. Ανάλογα πού βρίσκεσαι, έχει και άλλο περιεχόμενο στα μπαλάκια. Αν είσαι σε κατάστημα με άνιμε, έχει φιγούρες από άνιμε, αν είσαι σε πολυκατάστημα έχει μέχρι και ρολόγια, αν είσαι σε παιχνιδάδικο έχει αντίστοιχα παιχνίδια. Μέχρι και σε οδοντιατρείο είδαμε να έχει τέτοιο… Περιμέναν τα παιδάκια να μπουν μέσα, να μην έχουν να πάρουν και ένα μπαλάκι με μίνιον;;;
Εδώ λοιπόν οι γιαπωνέζοι περνάνε την ώρα τους παίζοντας. Υπάρχουν παντού και άλλου είδους παιχνιδάδικα, που είναι κυρίως τζόγος. Τα λένε “πατσίνκο”, γιατί όταν κερδίζεις κάνει “πατσίνκ!” Είναι αντίστοιχα με τους δικούς μας κουλοχέρηδες και είναι επίσης γεμάτα κόσμο. Τα πατσίνκο είναι πολύ πιο γκλάμορους και γυαλιστερά γενικά.
Από τη μια θα ήθελα να είχαμε κι εδώ μπλιμπλίκια ξανά, να πηγαίνει κανείς να ξεδώσει ρίχνοντας ξύλο στο Τέκεν ή παίζοντας με το ρυθμό στα πλυντήρια 🙂 Από την άλλη όλη αυτή η πλαστικούρα, ο τζόγος, η φασαρία, τα χρώματα, είναι ενοχλητικά…