Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Στο ταξίδι μας στην Αθήνα αυτή τη φορά έγινε και κάτι πάρα πολύ δυσάρεστο, που πίστευα μέχρι σήμερα πως θα έχει αλλάξει.
Πριν δύο χρόνια περίπου γνωρίσαμε τυχαία μέσω Ιντερνετ μια οικογένεια, που βρέθηκε να μένει δύο τετράγωνα πιο κει από εμάς και να έχουμε ίδια ενδιαφέροντα και να ταιριάζουμε πολύ. Ο γιός μου μάλιστα απέκτησε στον γιό τους, τον καλύτερό του φίλο και μέντορά του!
Πολλά έχουν γίνει μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια, μοιραστήκαμε καλά και άσχημα, παίξαμε, κάναμε συζητήσεις και περάσαμε πάρα πολύ καλά (ακόμα και όταν οι συζητήσεις ήταν θεϊκού περιεχομένου και βρεθήκαμε να έχουμε άκρως αντίθετες απόψεις). Στα ταξίδια μας πάντα βρίσκουμε χρόνο για να πάμε σε αυτούς.
Σε αυτό το ταξίδι έγιναν περίεργα πράγματα. Κανονίζαμε να βρεθούμε και μετά, χωρίς ένα τηλέφωνο από μέρους τους, όταν πια έπαιρνα εγώ, πέντε λεπτά πριν πάμε για να βεβαιωθώ πως έχουν όλοι ξυπνήσει και είναι καλά, μάθαινα πως αναβλήθηκε η συνάντηση, για διάφορους λόγους κάθε φορά. Αυτό έγινε τρεις φορές. Εγώ έπαιρνα καθημερινά τηλέφωνα και πάντα πετύχαινα την μαμά της, που μου έλεγε πως έχουν πολλές δουλειές και δεν προλαβαίνουν να μας δουν. Μια μόνο φορά καταφέραμε να τους δούμε, ένα πρωινό, χωρίς μπαμπάδες όμως. Και σε κάθε αναβολή, έπρεπε μετά να παρηγορούμε για ώρες τον Γιώργο που το περίμενε πως και τι.
Ξέρω πως ήταν από τις λίγες φορές που είχαν babysitting κι έτσι από τις λίγες ευκαιρίες που είχαν για να πάνε για ψώνια ή άλλα. Ξέρω πως λόγω εορτών και δουλειάς, είχαν πολλές υποχρεώσεις. Δεν στεναχωριέμαι τόσο που δεν συναντηθήκαμε την εβδομάδα αυτή, αυτά τυχαίνουν. Στεναχωριέμαι πολύ όμως για την συμπεριφορά. Για το ούτε ένα τηλέφωνο. Με έκανε να νιώσω σαν ζήτουλας που παρακαλάω για να βρεθούμε κι αυτοί με αποφεύγουν με χίλιες δυό δικαιολογίες. Με έκανε να νιώσω άσχημα που έβλεπα τον γιό μου να κλαίει. Μόνο μία φορά πήρε για να αναβάλει κάτι και πήρε στο παλιό κινητό (ούτε στο καινούριο, ούτε στο σταθερό) που φυσικά δεν το είχαμε μαζί.
Την τελευταία μέρα (την τελευταία φορά που ενώ είχαμε κανονίσει, έμαθα τελευταία στιγμή πως είναι στον Πειραιά για ψώνια και θα αργήσει), ο Κωνσταντίνος πήρε τηλέφωνο τον μπαμπά της οικογένειας στο κινητό του. Του είπε τα παράπονά μας και ότι εμείς δεν πρόκειτε να ξαναπάρουμε τηλέφωνο γιατί νιώσαμε ανεπιθύμητοι. Αυτός δήλωσε άγνοια, είπε πως δεν έχουν τίποτα εναντίων μας. Αλλά, από τότε δεν μας πήραν κανένα τηλέφωνο. Από την καλή μου φίλη δεν άκουσα τίποτα. Ένα τηλέφωνο να μου πει: τι χαζομάρες είναι αυτές, μια παρεξήγηση ήταν όλα, μια κακή συννενόηση. Ούτε για καλή χρονιά δεν πήραν. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Μου έχουν λειψει και θα ήθελα να μιλήσουμε, αλλά εγώ δεν μπορώ να πάρω, γιατί πραγματικά με έκανε να αισθανθώ ανεπιθύμητη και δεν μπορώ να επιβάλλομαι στους ανθρώπους.
Και πες πως το καταπίνω όλο, βιώνω τη στεναχώρια μου και προχωράω, δεν είναι η πρώτη φορά άλλωστε που χάνω φίλους. Στο γιό μου τι να πω; Πως να του εξηγήσω την επόμενη φορά που θα είμαστε Αθήνα πως δεν θα δει τον φίλο του ξανά;
Τα γράφω αυτά και κλαίω. Δεν ξέρω γιατί βγήκε στην επιφάνεια αυτό τώρα, μετά από τόσες μέρες. Χτες το βράδυ με ξύπνησε ο Γιώργος που είχε δει κακό όνειρο και έκανα μια ώρα να ξανακοιμηθώ, γιατί σκεφτόμουνα όλα αυτά.