Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η κουμπάρα μας, έστειλε δώρο στα παιδιά για τις γιορτές δυό κουτιά Lego.
Για να πω και την αλήθεια μου, στην αρχή μου΄ρθε κόλπος! 1ον γιατί κατέφτασαν μαζί με άλλα χίλια δύο δώρα για τη γιορτή της Ιωάννας και έγινε στο σαλόνι Ο χαμός (ούτε τα Χριστούγεννα δεν ήταν έτσι) και 2ον γιατί είδα δύο κουτιά με χιλιάδες μικρά μικρά κομματάκια και αμέσως υλοποιήθηκε στο μυαλό μου η εικόνα όλων αυτών των κομματακίων σπαρμένων στο πάτωμα του δωματίου τους! Νταμπλάς σας λέω.
Αλλά μετά κάθησα με τα παιδιά να τους δείξω τι κάνουμε και πως ακολουθούμε τις οδηγίες του βιβλίου αν θέλουμε και αν δεν θέλουμε, κάνουμε ό,τι μας κατέβει και στο τέλος βρέθηκα να έχω κάτσει τόσες ώρες οκλαδόν μαζί τους που δεν μπορούσα να σηκωθώ. Αλήθεια σας λέω, τρεις μέρες τώρα με πονάει η μέση μου! Αλλά έχω σταματήσει να παίζω με τα Lego; Όχι κυρίες και κύριοι, ούτε στιγμή! Είμαι τέζα στον καναπέ, διότι δεν μπορώ να κουνηθώ από τους πόνους και έχω στα πόδια μου το κουτί με τα Lego και φτιάχνω ζωάκια, αυτοκινητάκια, ανθρωπάκια, σπιτάκια κλπ κλπ κλπ. Και καλά την ημέρα, έχω δικαιολογία τα παιδιά. Πρέπει να περνάω χρόνο μαζί τους. Τώρα όμως που αυτά έχουν πάει για ύπνο, κι εγώ δεν μπορώ να σταματήσω;
Βοήθεια, θέλω κι άλλα Lego. Θέλω να φτιάξω ολόκληρο ζωολογικό κήπο και μου έχουν τελειώσει τα ματάκια! Φτιάχνω τυφλές καμηλοπαρδάλεις!
Βοήθεια, σταματήστε με… Πάρτε τα από μπροστά μου!
Βοήθεια, πάρτε τα παιδιά γιατί μου παίρνουν τα Lego μου!!!!