Να πάμε σε άλλη χώρα και να μην πάμε σε μουσεία δε λέει. Βέβαια μετά από τόσα ταξίδια η αλήθεια είναι πως αναζητάμε πλέον το διαφορετικό περισσότερο. Ειδικά σε αυτό το ταξίδι, που όλα ήταν τόσο διαφορετικά, η προτίμηση ήταν να απορροφήσουμε όσο περισσότερο γίνεται τον κόσμο και την κουλτούρα τώρα, και όχι τόσο τα μουσεία.
Ίσως το πιο αξιομνημόνευτο πράγμα που είδαμε. Θα το πρότεινα ανεπιφύλακτα σε όποιον πάει στο Τόκυο. Είναι ένας χώρος λίγο έξω από την πόλη, ένας λόφος, όπου μέσα στη φύση και τη βλάστιση έχουν μεταφέρει παραδοσιακά σπίτια από διάφορες περιοχές της Ιαπωνίας και τα έχουν ξαναχτίσει εκεί. Όχι μόνο έχεις την ευκαιρία να παρατηρήσεις πώς ήταν τα σπίτια παλιά (και τις διαφορές ανάμεσα σε σπίτια κοντά στη θάλασσα και πάνω στο βουνό), αλλά βλέπεις και πώς ζούσε ο κόσμος. Τα σπίτια όπως είπα είναι αυθεντικά, τα έχουν μεταφέρει ξυλάκι ξυλάκι. Δεν είναι όμως μόνο τα σπίτια και ότι βλέπεις την παράδοση, είναι ο τρόπος που τα έχουν φτιάξει. Πάνω στο λόφο, σε ένα τόσο όμορφο μέρος, έχει σε πολλά σημεία χώρους να σταματήσεις, να ξεκουραστείς ανάμεσα στην ομορφιά και τη φύση, να κάνεις πικ νικ, είναι όλο πεντακάθαρο φυσικά, οι εθελοντές κάνουν και διάφορες εκδηλώσεις, μπορείς να δεις να υφαίνουν μέσα στα σπίτια ή να φτιάχνουν παραδοσικά πράγματα από καλάμια ή να έχουν ανάψει φωτιά και να κάθονται γύρω από αυτήν μέσα σε ένα σπίτι. Όταν πήγαμε κάποιοι εθελοντές αφηγούνταν παραμύθια σε ένα από τα σπίτια και κάτσαμε και ακούσαμε. Δεν καταλάβαμε τίποτα φυσικά αφού ήταν στα ιαπωνικά, αλλά και μόνο που καθίσαμε έτσι στο πάτωμα γύρω από τον αφηγητή και ακούσαμε το παραμύθι ήταν τόσο ωραίο…. Το ένα από τα σπίτια ήταν εστιατόριο και το λειτουργούν έτσι και τώρα. Κάτσαμε λοιπόν και φάγαμε εκεί και ήταν πολύ ωραία. Γενικά ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες μας.
Στην αρχή μου φάνηκε σαν κάτι πολύ τουριστικό. Όμως έβρεχε εκείνη τη μέρα, ήμασταν ήδη εκεί, ο Γιώργος ήθελε να μπει, οπότε πήγαμε. Και χαίρομαι πολύ που το κάναμε, γιατί ήταν πολύ ωραίο μουσείο και μάθαμε και ένα σωρό πράγματα για την ιστορία της Ιαπωνίας! Ήμασταν και τυχεροί γιατί χωρίς να το ξέρουμε είχαμε πάει την ώρα που ξεκινούσε ξενάγηση στα αγγλικά (δωρεάν) και όχι μόνο αυτό, αλλά ο ξεναγός μας ήταν ο καλύτερος ever! Ένας τρελός γιαπωνέζος που έδωσε σόου κανονικό. Πρέπει να ακούσαμε 20 φορές πως “οι σαμουράι ήταν κοντοί, 1,50 ύψος, αλλά φόραγαν τη στολή που ζύγιζε 30 κιλά. Κοντοί αλλά δυνατοί!!!”
National museum of emerging science and innovation
Τι όνομα!!! Στα ιαπωνικά το λένε Miraikan και τελειώνουν! Εκεί πήγαν οι υπόλοιποι όσο ήμουν εγώ στο γραφείο. Μουσείο τεχνολογίας ήταν στην ουσία, αλλά επειδή έχουμε επισκεφθεί και άλλα τέτοια σε άλλες χώρες, δεν ενθουσιάστηκαν και πολύ. Το θεώρησαν καλό για μικρότερα παιδιά. Είδαν όμως κάποιες καινούριες τεχνολογίες, είδαν ταινία στο πλανητάριο και είδαν και επίδειξη του ρομποτ ASIMO.
Αυτό το μουσείο ήταν επιθυμία της Ιωάννας. Να μη δούμε και λίγη τέχνη; Και σε αυτό πήγαν χωρίς εμένα (δυστυχώς…). Τους άρεσε πολύ γιατί είχε έκθεση από ζωγραφιές από πολεμιστές και μάχες, βασισμένες σε δυο μεγάλα κλασικά Ιαπωνικά έργα. Το ένα από αυτά περιλαμβάνει 108 βιβία και γραφόταν επί 40 χρόνια! Οι ζωγραφιές εκτυπώνονταν με χαραγμένες πλάκες (κάθε πλάκα ένα χρώμα) κι έτσι -από τη στιγμή που γινόντουσαν οι πλάκες- μπορούσαν να τυπώσουν πολλά αντίτυπα.