Δυό βδομάδες τώρα (να ‘ναι παραπάνω; μπορεί…) βρέχει διαρκώς. Μιλάμε θα βγάλουμε μανιτάρια από τα αυτιά σε λίγο!
Και δε λέω, το χρειαζόταν η γη. Καταφέραμε και οργώσαμε ένα κομμάτι και θα μπορέσω να φυτέψω άνετα. Καλή η βροχούλα κι ευπρόσδεκτη. Στην αρχή όσο και αν έριχνε, η γη δε χόρταινε. Το ρούφαγε όλο. Χτες ήταν η πρώτη φορά που είδαμε λιμνούλες να σχηματίζονται.
Αλλά βρε παιδί μου είναι και βαρετή! Έξω είναι μια λασπουριά, δεν μπορείς να πατήσεις πουθενά, μέσα έχει υγρασία, ξυπνάς με τη μαυρίλα, κοιμάσαι με τη μαυρίλα, δεν έχεις που να απλώσεις ρούχα και κυρίως… ΚΥΡΙΩΣ… δεν σε αφήνει να πας στην Ποδηλατοδρομία διαμαρτυρίας!
ΧΑΧΑ, εμείς εδώ την εποχή των μουσώνων την περνάμε συνέχεια, αυτή δεν με ανησυχεί, με ανησυχεί η εποχή των μουτρώνων!!
;-D
Να σε δω με μανιτάρια στα αυτιά και τι στον κόσμο. Πάντως θα ξέρεις να τα μαγειρέψεις!! Τον μύθο με την γυναίκα που είχε γαμπρούς έναν γεωργό και έναν που έφτιαχνε κεραμίδια τον ξέρεις;
Πράγματι θα έχω πολλούς τρόπους να τα μαγειρέψω (και είναι και πεντανόστιμα τα άτιμα!)
Δεν τον ξέρω… Για πες.
Οι κόρες παρακαλούσαν την μάνα τους να προσευχηθεί, η μια για βροχή και η άλλη για Ήλιο με αποτέλεσμα η γυναίκα να μην ξέρει τι να ζητήσει. Τελικά τ’ άφησε στη κρίση του Θεού.
Είδες το νέο μου “παιχνίδι”;
(η ξαδέλφη Σοφία)..
Ξέρεις, στην Ποδηλατοδρομία έπρεπε να πας… κι έτσι, βρέχοντας.
Πήγαν πολλοί… Το άκουσες το σλόγκαν? Kαλυτερα μιας ώρας ποδηλατο στη βροχή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά στο ΙΧ… (ή κάπως έτσι…). Δημοσιεύσαμε και σχετική αφίσα…
Οσο για τη βροχή… let it rain… let it rain!!!!
Eλπίζω να είσαι καλά. Κι εσείς και τα παιδιά.