Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Και φτάνω στο αγαπημένο μου κομμάτι των διακοπών!

Βορειοδυτικά του Λομπόκ υπάρχουν 3 μικρά νησάκια, τα Gili Islands. Το καθένα έχει τον δικό του χαρακτήρα και καλό να είναι να ξέρεις τι θέλεις ώστε να διαλέξεις το σωστό. Μπορείς βέβαια να κάνεις island hopping, αλλά είναι πιο δύσκολο (και σίγουρα πιο ακριβό!) απ’ ό,τι φαντάζεται κανείς. Παρότι είναι εξαιρετικά κοντά το ένα στο άλλο, άντε δέκα λεπτάκια με τη βάρκα, αναλογικά είναι πολύ ακριβή η μετακίνηση από το ένα στο άλλο.

Ο κύριος προορισμός μας ήταν αυτός. Θεωρούνται από τους καλύτερους προορισμούς στον κόσμο για καταδύσεις. Όποιο και από τα τρια να διαλέξεις τα σημεία κατάδυσης είναι ίδια. Γι’ αυτό και διαβάζεις το πώς είναι η ζωή στο καθένα και επιλέγεις το πού θα μείνεις τουλάχιστον.

Εμείς νομίζω κάναμε την καλύτερη επιλογή (για εμάς πάντα), πηγαίνοντας στο Gili Meno. Θεωρείται ιδανικό για μήνα του μέλιτος καθώς είναι το πιο ήρεμο, ήσυχο και ειδυλλιακό. Φυσικά δεν έχει μόνο ζευγαράκια, έχει και οικογένειες και γενικά κόσμο που ψάχνει λίγο την ηρεμία.

Είναι το πιο μικρό από τα -ήδη πολύ μικρά- νησάκια, με μόλις 2 χλμ μήκος και 1 χλμ πλάτος. Μπορείς να το περπατήσεις γύρω γύρω σε μιάμιση ώρα, ενώ σε μισή ωρίτσα το πολύ πας από την ανατολική παραλία στη δυτική. Δεν κυκλοφορούν αυτοκίνητα ή μηχανάκια, είναι εντελώς επίπεδο και οι περισσότεροι δρόμοι είναι χωμάτινοι. Κάπου είχα διαβάσει πως είναι ό,τι πιο κοντά στο νησί του Ροβινσώνα Κρούσου, αλλά δεν είναι έτσι. Δε νομίζω πως ο Ροβινσώνας Κρούσος είχε να επιλέξει ανάμεσα σε ενα σωρό εστιατόρια με σχεδόν ολοήμερο happy hour, 3 καταδυτικά κέντρα και ένα σωρό βαρκούλες για snorkeling… 😂

Λιμάνι δεν υπάρχει. Οι μικρές βαρκούλες βγαίνουν έξω στην αμμουδιά (είσαι προετοιμασμένος πως η βαλίτσα σου θα πάει από τη βάρκα στην άμμο), ενώ για να μπεις σε μεγαλύτερο καράβι σε φορτώνουν σε μια λάντζα, σε πάνε πιο βαθιά, πλαγιοδετούνε στο μεγαλύτερο καράβι και ανεβαίνεις έτσι (και ελπίζεις πως η βαλίτσα σου δε θα πέσει στη θάλασσα ενώ την πετάνε από το ένα στο άλλο). Για να πας στο ξενοδοχείο ή περπατάς (με τις βαλίτσες παραμάσχαλα) ή πληρώνεις ένα κάρο για να σε πάει, που είναι σχετικά φτηνό και έχει και πλάκα!

Το ξενοδοχείο που κλείσαμε ήταν στο κέντρο του νησιού. Μου είχε φανεί πανέμορφο στις φωτογραφίες και ήταν όντως… Πιθανώς να μπορεί κανείς να βρει με την ίδια τιμή και στην παραλία (αμφιβάλλω, αλλά δεν ξέρω), όμως όχι μόνο δε μετανιώσαμε την επιλογή μας, αλλά και αν ποτέ πάμε ξανά, εκεί θα μείνουμε! Το Meno Madia το έχει o Made και η Claudia, και είναι και οι δυο απίθανοι. Το καλό είναι πως η Claudia είναι από την Αυστραλία, οπότε 1. Γνωρίζει λίγο καλύτερα πώς λειτουργούν τα πράγματα στη Δύση και τι περιμένει ένας τουρίστας, οπότε έχει φροντίσει να υπάρχουν μπρίζες και λάμπες (στα σωστά μέρη), να λειτουργεί σωστά η αποχεύτεση κλπ και 2. Έχεις με κάποιον να μιλήσεις, κάτι που μετά από μια εβδομάδα στα άλλα μέρη μας είχε λείψει πολύ. Σίγουρα δεν είναι τέλεια τα πράγματα. Για παράδειγμα τα μπανγκαλόους δεν έχουν ΚΑΜΙΑ ηχομόνωση, άρα ακούς τι λένε οι διπλανοί, δεν έχει ζεστό νερό (απ’ όσο μάθαμε μόνο τα πολύ ακριβά μέρη έχουν), και δεν έχει σαπούνι/σαμπουάν, πρέπει να φέρεις το δικό σου. Όμως ξυπνάς το πρωί από τους ήχους της φύσης, κάποιους γνωστούς όπως τα κοκόρια και κάποιους εντελώς άγνωστους, όπως τον ήχο από κάτι πουλιά -μου είπαν περιστέρια αλλά δεν έχω ακούσει ποτέ περιστέρι να κάνει έτσι- που ήταν λες και πετάει UFO από πάνω σου. Ο Made έχει εξαιρετικό χιούμορ, μαγειρεύει πολύ ωραία και είναι και μουσικός. Αισθανθήκαμε σα να είμαστε ανάμεσα σε καλούς φίλους.

Στο Gili Meno δεν έχεις και πολλά να κάνεις. Απλώς χαλαρώνεις! Ξυπνάγαμε το πρωί, τρώγαμε το πρωινό μας, πηγαίναμε στη θάλασσα, καθόμασταν κάπου για φαγητό και μετά καταλήγαμε στη δυτική πλευρά του νησιού να δούμε τον ήλιο να δύει μέσα στη θάλασσα.

Τα αγόρια κάνανε καταδύσεις, εμείς δοκιμάσαμε μια φορά, αλλά δεν ενθουσιαστήκαμε τόσο. Εγώ θα έκανα κι άλλη, αλλά το βάρος της μπουκάλας έκανε το χέρι μου να πονέσει κι έτσι φοβήθηκα να το ξανακάνω. Τα αγόρια όμως ενθουσιάστηκαν πραγματικά, ο Κωνσταντίνος είναι το πρώτο πράγμα που λέει όταν τον ρωτάνε πώς πέρασες: “είδα καρχαρίες και κολύμπησα με χελώνες!!!”.

Εμείς πάλι προτιμήσαμε το snorkelling και πραγματικά είναι ασύλληπτο το τι είδαμε με μια μάσκα… Δυστυχώς η υποβρύχια μηχανή που είχαμε μαζί μας δεν δούλεψε και καταφέραμε να βγάλουμε ελάχιστες φωτογραφίες. Ο βυθός όμως είναι απίστευτος και εκτός του ότι κολυμπήσαμε κι εμείς ανάμεσα σε χελώνες, είδαμε και άπειρα πολύχρωμα ψάρια όλων των σχημάτων και χρωμάτων!

Γενικά περάσαμε 7 μέρες στις οποίες φορέσαμε μόνο τις σαγιονάρες μας, τα μαγιώ μας και τα σαρόνγκ μας. 7 μέρες χωρίς θόρυβο, άγχος ή κούραση. 7 μέρες σαν το τραγούδι “bare necessities“.

Δεν υπάρχουν λόγια για να πω το πόσο μου άρεσε εκεί. Ίσως ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν, ξεγνασιά και χαλάρωση και απλή ζωή. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί. Δεν ξέρω τι θα γινόταν αν έμενα για μήνες συνεχόμενα εκεί, αλλά σίγουρα θα ήθελα να δοκιμάσω!