Η Ιωάννα κοιτάζει Πανεπιστήμια για Γραφιστική. Αυτό που της άρεσε περισσότερο απ’ όλα ήταν το ΚΑΒΚ, η Βασιλική Ακαδημία Τέχνης, στη Χάγη. Έχει μαθήματα τυπογραφίας που είναι το θέμα που την ενδιαφέρει περισσότερο απ’ όλα. Είδαμε πως είχαν open day λοιπόν και αποφασίσαμε να κάνουμε μια επίσκεψη, να το δούμε από κοντά, αλλά και να μπορέσει να δείξει το portfolio της Ιωάννα για να λάβει feedback και να ξέρει πού να δώσει βάρος μέσα στην επόμενη χρονιά.
Στο Άμστερνταμ έχουμε πάει ξανά, αλλά στη Χάγη όχι. Είναι εύκολο να πάει κανείς, γύρω στα 40 λεπτά με το τρένο από το αεροδρόμιο. Δυο μερούλες μείναμε μόνο, και το ένα πρωινό το περάσαμε στο Πανεπιστήμιο και το ένα απόγευμα σε φίλο σε άλλη πόλη, το Χάρλεμ, οπότε δεν προλάβαμε να δούμε πολλά. Δίνω τις γενικές εντυπώσεις μας:
Μοιάζει αρκετά με το Άμστερνταμ. Κανάλια, ποδήλατα, υγρασία, ούτε μισό λοφάκι. Δεν έχει τα τόσο στενά σπίτια μόνο. Είναι πολύ όμορφη το βράδυ, έχει πολύ πράσινο. Έχει κέντρο με μαγαζιά που θυμίζει αρκετά το αντιστοιχο του Άμστερνταμ απλώς σε μικρογραφία.
Τις μέρες που ήμασταν εκεί είχε χαμηλή σχετικά θερμοκρασία, με αέρα, υγρασία και εκείνο το είδος της βροχής που είναι σα βελονίτσες, δεν καταλαβαίνεις ότι βρέχει μέχρι που συνειδητοποιείς ότι είσαι μούσκεμα. Γενικά κρύωσα ΠΟΛΥ.
Η μετακίνηση είναι πολύ εύκολη με τα τραμ. Μέναμε σε σπίτι 35 λεπτά από το Πανεπιστήμιο και το κέντρο (με τη συγκοινωνία τόσο), αλλά δεν είχαμε πρόβλημα. Βέβαια με τις μετακινήσεις που καναμε αυτές τις μέρες, από το αεροδρόμιο στη Χάγη, μέσα στη Χάγη, στο Χάρλεμ και πάλι στο αεροδρόμιο, νομίζω θα ήταν καλύτερο να είχαμε νοικιάσει αυτοκίνητο. Δε το είχαμε σκεφτεί καλά…
Είδαμε και κάτι Τέσλα να φορτίζουν μπροστά από το Πανεπιστήμιο…
Φαγητό: το να φας έξω είναι πολύ πιο ακριβό απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Τα 10 ευρώ το άτομο φτάνουν για κάνα σαντουιτσάκι 😆Αν βέβαια αγοράσεις πράγματα από το σούπερ μάρκετ και μαγειρέψεις σπίτι τα πράγματα είναι καλύτερα, συγκρίσιμα με την Ελλάδα (το καλό ενός σωστού airbnb).
Πανεπιστήμιο: Ένα μεγάλο κτήριο που στεγάζει όλες τις τέχνες. Φωτογραφία, σχέδιο, γραφιστική, μόδα και πολλά ακόμα. Έχει μέχρι και εργαστήρια για ξυλουργική… Φαίνεται πολύ ωραίο.
Μαθητές και καθηγητές ήταν εξαιρετικά φιλικοί και πρόθυμοι να σου λύσουν απορίες και να απαντήσουν σε όλες ερωτήσεις σου. Η Ιωάννα έδειξε το πορτφόλιο της σε έναν καθηγητή και αυτός της έδωσε εξαιρετικό feedback για το πώς να προχωρήσει και τι θα πρέπει να κάνει μέσα στην επόμενη χρονιά μέχρι να έρθει η ώρα του application. Ήταν ταυτόχρονα ενθουσιασμένη και τρομοκρατημένη! Δεν ξέρω αν θα καταλήξει εκεί, αλλά οι πληροφορίες που πήρε ήταν ό,τι ακριβώς χρειαζόταν για να κάνει αίτηση οπουδήποτε.
Μουσεία: Μια που έκανε κρύο και έβρεχε, τη βγάλαμε σε εστιατόρια και μουσεία! Πήγαμε σε 2 μουσεία τα οποία τα διαλέξαμε στην τύχη, και βγήκαν και τα δυο διαμάντια!
Museum Meermanno: Νομίζαμε πως είναι μουσείο τυπογραφίας και για αυτό πήγαμε. Εντέλει δεν ήταν ακριβώς αυτό, δεν ξέρω πώς θα το περιέγραφα. Ο πρώτος όροφος είχε μια συλλογή κάποιου τύπου (από βιβλία μέχρι αρχαία Αιγυπτιακά αντικείμενα, πίνακες, ό,τι να ναι). Ο δεύτερος όροφος είχε αφιέρωμα σε έναν γραφίστα που έφτιαξε πολλές δικές του γραμματοσειρές (άρα ενθουσίασε την Ιωάννα), καθώς και βιβλία σε μικροσκοπικό μέγεθος.
Και στον τρίτο είχε ένα εργαστήριο τυπογραφίας όπου είδαμε παλιά μηχανήματα και πώς τυπώνουν (και υπήρχαν άτομα που δούλευαν εκεί κανονικά, τυπώνοντας).
Το καλύτερο όμως, για το οποίο νιώσαμε εξαιρετικά τυχεροί, ήταν ότι στο ισόγειο είχε μια προσωρινή έκθεση για τον Quentin Blake, τον σκιτσογράφο των βιβλίων του Roald Dahl, που είναι ο αγαπημένος συγγραφέας της Ιωάννας. Δε θα μπορούσαμε να έχουμε διαλέξει καλύτερο!
Πανόραμα του Μέσνταγκ: Απολύτως μοναδικό. Όλο το μουσείο είναι αφιερωμένο σε ένα έργο. Έχει και κάποιους άλλους πίνακες καλλιτεχνών σχετικούς, αλλά στην ουσία πας γι’ αυτό το ένα. Δεν περίμενα κάτι τέτοιο όταν πήγαμε. Δεν ήξερα καν ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Σε κάποια σχόλια που διάβασα έλεγε ένας να μη κάνεις πολύ έρευνα πριν και να μη δεις πολλά, για να είναι πιο ωραία η εμπειρία σου. Αν θέλετε λοιπόν σταματάτε εδώ το διάβασμα. Αν θέλετε συνεχίζετε. Άλλωστε πιστεύω πως ό,τι και να πω και ό,τι και να δείτε από φωτογραφίες, δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα.
Είναι λοιπόν ένας πίνακας Πανόραμα. 360 μοίρες, σα να στέκεσαι σε ένα λοφάκι και να βλέπεις γύρω γύρω τη θέα. Προφανώς κάποια εποχή ήταν της μόδας, δεν έχει τύχει όμως ποτέ να δω κάτι τέτοιο. Πήραν τον πίνακα αυτό λοιπόν, τον συντήρησαν και τον έστησαν με έναν εξαιρετικό τρόπο. Ανεβαίνεις κάτι σκάλες και βρίσκεσαι σε ένα γκαζίμπο ξύλινο.
Η σκεπή καλύπτει το πάνω μέρος του πίνακα, που βρίσκεται σε απόσταση 14 μέτρων ολόγυρά σου και στο έδαφος έχουν βάλει άμμο. Έτσι δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι ο πίνακας ΕΙΝΑΙ η θέα που βλέπεις γύρω γύρω. Έχει μουσική υπόκρουση από γλάρους και ήχους της θάλασσας. Επάνω το ταβάνι είναι γυάλινο κι έτσι ανάλογα με το φως της ημέρας έξω, αν έχει συννεφιά ή λιακάδα, η εμπειρία είναι διαφορετική. Πραγματικά δε μπορώ να το περιγράψω, μεταφέρεσαι σε ένα άλλο τόπο και χρόνο. Όχι μόνο στο συνιστώ, αλλά αν βρεθώ στη Χάγη ξανά, θα ξαναπάω…
Βρε Στέλλα, είστε υπέροχοι γονείς για τα παιδιά σας. Χάρμα.
Σ’ ευχαριστούμε πολύ Tess! Μετά από τόσα χρόνια εδώ μέσα, είσαι κι εσύ μέρος της οικογένειας!