Όπως είπα στο προηγούμενο ποστ, το σπίτι της Αναστασίας στο οποίο μείναμε είναι περίπου 60 χλμ μακριά από την πόλη. Για να πας στη Στοκχόλμη μπορείς να πάρεις αυτοκίνητο και θα κάνεις κάνα μισάωρο, αλλά κανείς δεν πάει με το αυτοκίνητο γιατί οκ, θα πας, αλλά μετά το πού θα παρκάρεις και το ΠΟΣΟ θα πληρώσεις για να παραρκάρεις, είναι άλλο θέμα. Έτσι πας με το τρένο και θα σου πάρει συνολικά καμιά ωρίτσα για να κάνεις τη διαδρομή από τη στιγμή που θα ξεκινήσεις από το σπίτι μέχρι να φτάσεις στην πόλη.
Μέσα στην εβδομάδα που μείναμε πήγαμε 2 φορές στην πόλη (είπαμε, αρρώστησα…). Ο καιρός δεν ήταν ιδιαίτερα καλός, με θερμοκρασίες από -6 έως +6 βαθμούς. Μπορώ να πω πως το +6 ίσως να ήταν και χειρότερο, γιατί είχε πολλή υγρασία και ξεπάγιαζες. Και με τους -6 ξεπάγιαζες δηλαδή… Έριχνε και μια βροχούλα από αυτή που έχουν οι βόρειοι που είναι σα βελονίτσες. Οι Σουηδοί φυσικά δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ντύνονται καλά, βάζουν και την κουκούλα ή το σκούφο τους και περπατάνε. Ομπρέλα κανείς. Εμείς πάλι δεν ξέρουμε να ντυνόμαστε για αυτές τις θερμοκρασίες, ούτε έχουμε τα κατάλληλα ρούχα.
Την πρώτη φορά που πήγαμε κάναμε μια βόλτα στο παλιό κέντρο, είδαμε την κεντρική πλατεία και το παλάτι (έτσι λίγο απ’ έξω δηλαδή) και περπατήσαμε όσο αντέχαμε -που δεν ήταν και πολύ… Και φυσικά κάτσαμε για φίκα, καφεδάκι δηλαδή και γλυκό.
Μετά επισκεφθήκαμε το Fotografiska Museet, μουσείο φωτογραφίας. Μου φάνηκε ακριβό για αυτό που ήταν, 16 ευρώ για να δεις δυο εκθέσεις φωτογραφίας (αν και μας είπαν πως άλλες φορές έχει πολύ περισσότερες). Πάντως οι δυο εκθέσεις που είχε μου άρεσαν πολύ. Είδαμε έκθεση από την Alison Jackson με τον τίτλο The Truth is Dead που πραγματικά άξιζε, ήταν αστεία και ταυτόχρονα σε προκαλούσε να σκεφτείς διάφορα πράγματα. Χρησιμοποιεί ηθοποιούς και lookalikes για να φτιάξει εικόνες διάσημων προσώπων σε φάσεις που δεν έχουν υπάρξει ποτέ, αλλά όλοι τις έχουμε σκεφτεί. Για παράδειγμα μια οικογενειακή φωτογραφία με τη Νταϊάνα, τον Ντόντι και το μωρό τους ή τον Τραμπ αγκαλιά με τους ΚΚΚ. Η δεύτερη έκθεση ήταν της Anja Niemi με τον τίτλο In Character. Ομορφιά και creepiness σε ένα πακέτο… Θέλει να αποδώσει σκέψεις για το ποιος είμαι, πώς φαίνομαι, τι θα ήθελα να είμαι, σε μια παραμυθένια αλλά και κάπως disturbing ατμόσφαιρα.
Πάντως ένα από τα ωραιότερα πράγματα του Μουσείου είναι η καφετέρια / εστιατόριο στον πάνω όροφο. Ακόμα και να μη σας ενδιαφέρει το Μουσείο, μια επίσκεψη στην καφετέρια είναι ό,τι πρέπει. Έχει φανταστική θέα.
Τη δεύτερη φορά πήγαμε ξανά για να επισκεφθούμε μουσεία, αλλά και μερικούς σταθμούς του Μετρό. Ναι, σταθμούς του Μετρό! Όλοι οι σταθμοί έχουν κάτι ιδιαίτερο, αλλά κάποιοι είναι πραγματικά έργα τέχνης. Δεν είχαμε αρκετή ώρα για να δούμε πολλούς, αλλά πήγαμε σε 4-5.
Σειρά είχαν δυο μουσεία. Πρώτα το Vasa Museum. Είναι ένα μουσείο αφιερωμένο αποκλειστικά σε ένα πράγμα. Το πολεμικό πλοίο Vasa, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο πολεμικό πλοίο που είχε φτιαχτεί εκείνη την εποχή και κατάφερε να πλεύσει ίσα ίσα μέχρι να βγει από το λιμάνι… Η πλεονεξία του βασιλιά τον έκανε να θέλει να φτιάξει το μεγαλύτερο πλοίο με τα περισσότερα κανόνια, παρά τις συμβουλές των ναυπηγών. Τα έβαλαν όλα αυτά τα κανόνια, αλλά αυτό το έξτρα βάρος ήταν και η καταδίκη του. Με το πρώτο αεράκι έγειρε και με το δεύτερο δεν κατάφερε να ισιώσει ξανά. Βυθίστηκε παίρνοντας μαζί του και 30 άτομα περίπου.
Θεωρούσα πως δε θα περάσουμε πάνω από μισή ωρίτσα εκεί μέσα, σιγά τώρα, τι να δεις δηλαδή από ένα καράβι… Όχι μόνο περάσαμε μιάμιση ώρα, θα μπορούσαμε να έχουμε περάσει ακόμα περισσότερη και έφυγα με μια νοσταλγία για τις μέρες που έκανα συντήρηση που είχα καιρό να νιώσω… Έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά, σου δίνουν πολλές και ενδιαφέρουσες πληροφορίες και είναι νομίζω άξια ένα από τα πιο διάσημα μουσεία στη Στοκχόλμη.
Μετά πήγαμε στο Μουσείο των Άμπα. Του συγκροτήματος, ναι. Σε όποιον το είπαμε μας κοίταζε με ένα ύφος σα να μας λυπότανε (για τη μουσική που ακούμε), Η είσοδος είναι πανάκριβη, 25 ευρώ το άτομο, και η αλήθεια είναι πως το σκεφτήκαμε πολύ πριν μπούμε. Από το μαγαζάκι με τα αναμνηστικά φαινόταν πως είναι στημένο όλο για να πάρει χρήματα από τους φαν, φουλ στο merchandise. Μπήκαμε όμως και πολύ το χαρήκαμε εντέλει!
Μείναμε σίγουρα πάνω από 2 ώρες μέσα. Έχει πληροφορίες για το συγκρότημα, πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την εποχή που ήταν διάσημοι. Έμαθα πάρα πολλά πράγματα που δε τα ήξερα, κάποια που δε θα είχα χάσει και τίποτα να μη τα ξέρω και κάποια όμως πολύ ενδιαφέροντα, όπως πχ πως ο Ben και ο Bjorn έχουν γράψει μιούζικαλ/ροκ όπερες και μάλιστα πως το τραγούδι One night in Bangog ήταν από εκεί. Τα λεφτά του εντέλει τα αξίζει, όχι μόνο γιατί έχει όλο αυτό το πλήθος πληροφοριών, κουστουμιών, σετ κλπ, αλλά και γιατί είναι διαδραστικό και μπορείς να πάρεις μέρος σε κουίζ γνώσεων, να χορέψεις στη σκηνή, να τραγουδήσεις και πολλά ακόμα. Και το καλύτερο: το εισητήριό σου έχει έναν κωδικό, τον περνάς από το κάθε ένα “παιχνίδι” και αυτό καταγράφεται και μπορείς όταν γυρίσεις σπίτι να δεις τι έκανες και να το ξαναζήσεις.
Σούπερ περάσαμε εκείνη τη μέρα, αν και γυρίσαμε πίσω τέζα εντελώς!