Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Στις αρχές του μήνα ήρθε από εδώ η θεία Ελένη και μας ζήτησε να της φτιάξουμε ένα τραπεζάκι για το σαλόνι της. Είχε δει το τραπέζι που φτιάχναμε και ήθελε κι αυτή ένα! Όχι σπαστό όμως, κανονικό, οπότε το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να κάτσουμε μαζί της και να δούμε στο Pinterest διάφορα τραπεζάκια. Πήραμε ιδέες από 2-3 και σχεδιάσαμε κάτι που ταίριαζε στο χώρο της και άρεσε και σε αυτή που θα το χρησιμοποιούσε αλλά και σε μας που θα το φτιάχναμε! Το πρώτο βήμα λοιπόν ήταν και πάλι να το σχεδιάσουμε στο sketchup.

Υπολογίσαμε τα ξύλα που χρειαζόμασταν και ξεκινήσαμε τη δουλειά. Για μια φορά ακόμα οι συμβουλές του μάστορα/μπαμπά του Κωνσταντίνου ήταν πολύτιμες και μάθαμε πάρα πολλά πράγματα φτιάχνοντάς το.

Το κυριότερο νομίζω που μάθαμε ήταν το πόσο διαφορετικά πρέπει/μπορείς να φέρεσαι στο ξύλο όταν αυτό είναι να βαφτεί. Από τη μια μπορείς να βάλεις βίδες, να στοκάρεις κλπ χωρίς δεύτερη σκέψη, από την άλλη πρέπει να στοκάρεις τα πάντα γιατί φαίνεται και η παραμικρή αμυχή. Επίσης μάθαμε το πόσο δύσκολο είναι το βάψιμο! Μιλάμε για πολλάαααα χέρια.

Το καπάκι και το κάτω κομμάτι που θα γινόντουσαν στο χρώμα του ξύλου ήταν εύκολη υπόθεση. Αν δεν ήταν το βάψιμο των ποδιών θα το είχαμε τελειώσει τουλάχιστον 10 μέρες πριν.

Με αυτό το τραπέζι περάσαμε πολλές ώρες στο εργαστήριο. Πηγαίναμε πρωί και απόγευμα καμιά φορά και όταν ήταν η ώρα του βαψίματος ο Κωνσταντίνος μπορεί να πεταγόταν και 4 φορές τη μέρα από εκεί για ένα γρήγορο χεράκι.

Φυσικά το τελικό αποτέλεσμα μας ενθουσίασε! Είμαστε πολύ περήφανοι που το καταφέραμε. Και για μια φορά ακόμα το τραπεζάκι ήταν ίδιο με το αρχικό σχέδιο!

Και η μεγαλύτερη χαρά ήταν όταν μπήκε μέσα στο σαλόντι της Ελένης και το είδαμε στον χώρο του!

Θα το φτιάξουμε ξανά το τραπεζάκι (είχαμε και δεύτερη παραγγελία, άρεσε σε όλους!), αλλά αυτή τη φορά θα δοκιμάσουμε να το κάνουμε με δίχρωμο ξύλο και όχι βαμμένο. Θα δούμε πώς θα βγει!