Είχαμε πολλά, μα πάρα πολλά χρόνια να πάμε κάπου με τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας. Προ παιδιών για την ακρίβεια. Κατά καιρούς όλο και βλέπαμε εκδρομές που θα θέλαμε να πάμε μαζί τους, περιπάτους και άλλες εξορμήσεις, αλλά όλο και κάτι συνέβαινε ή το σκεφτόμασταν διπλα και τριπλά γιατί φοβόμασταν πως δε θα μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε στη δυσκολία. Όταν όμως είδαμε για την εξόρμηση στο δρυοδάσος της Φολόης, είπαμε πως είναι η τέλεια ευκαιρία. Είναι μικρής δυσκολίας, δεν είχαμε τίποτα κανονισμένο και ξέραμε και το πόσο όμορφο είναι γιατί είχαμε πάει ξανά πριν κάτι χρόνια μια μικρή βόλτα από εκεί. Ακόμα και το ότι θα ξυπνούσαμε από τις 6.20 για να είμαστε στο Σύλλογο στις 7 έπαψε να είναι πρόβλημα όταν σκεφτήκαμε πως άλλαζε η ώρα εκείνο το βράδυ, οπότε θα ήταν σα να ξυπνούσαμε στις 7.20, πιο αργά δηλαδή απ’ ό,τι ξυπνάμε συνήθως!
Πράγματι ήμασταν ξύπνιοι από τις 6 σχεδόν. Ετοιμαστήκαμε και πήγαμε στο χώρο συγκέντρωσης. Είχε έρθει πολύς κόσμος, δεν περίμενα να δω τόσους πολλούς! Ένα ολόκληρο πούλμαν γεμάτο, συν 3 βανάκια και ακόμα ερχόντουσαν. Όταν είδαμε πως θα έμεναν κάποιοι απέξω, προσφερθήκαμε να πάρουμε το αυτοκίνητό μας που παίρνει 7 άτομα για να εξυπηρετήσουμε την κατάσταση, όπως και έγινε. Έτσι χρειάστηκε να οδηγήσουμε (κάτι που προσπαθούμε να αποφύγουμε), όμως εντέλει δεν ήταν κακό γιατί και γνωρίσαμε κόσμο καλύτερα αλλά και φύγαμε πιο νωρίς από τους άλλους.
Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι γύρω στις δυο ώρες, αλλά με σχετικά καλό δρόμο. Μόνο προς το τέλος έχει στροφές. Φτάνεις όμως στο υπέροχο δάσος και τα ξεχνάς όλα!
Το δρυοδάσος εκεί έχει μεγάλη ιστορία. Το όνομά του το πήρε από τον Κένταυρο Φόλο. Φίλος του Ηρακλή, του είπε “έλα να πιούμε ένα κρασάκι που έχω φυλαγμένο πριν πας να ξεκάνεις τον Ερυμάνθιο Κάπρο” (το γνωστό άθλο του Ηρακλή δηλαδή, μια που ο Ερύμανθος είναι το βουνό εκεί δίπλα). Μέγα λάθος αυτό βέβαια, καθώς οι κένταυροι παθαίνανε αμόκ όταν μυρίζανε κρασί. Αυτό έγινε και τότε και έγινε της κακομοίρας. Ο Ηρακλής τους κυνήγησε με τα δηλητηριασμένα βέλη του και τους σκότωσε ή τους έδιωξε από την περιοχή. Μέσα στο χαμό όμως τραυματίστηκε και ο Φόλος με ένα τέτοιο βέλος και πέθανε. Προς τιμήν του έδωσε το όνομα λοιπόν ο Ηρακλής στο δάσος και έχουμε τώρα το δάσος της Φολόης.
Συνέχισε να έχει ρόλο στην ιστορία το δάσος, αφού υπήρξε εξαιρετικός κυνηγότοπος αλλά και σημείο μαχών τόσο κατά την επανάσταση του 21 όσο και στον 2ο παγκόσμιο.
Είναι μοναδικό στο είδος του σε όλη την Ευρώπη, στο μέγεθος και στην ομορφιά. Είναι το μοναδικό επίπεδο δάσος στην Ελλάδα.
Περπατήσαμε κάτι λιγότερο από 4 ώρες. Το δάσος είναι πραγματικά υπέροχο. Στη διαδρομή είδαμε πάμπολλα μανιτάρια, σε διάφορες ποικιλίες, μεγέθη και χρώματα! Δε τα γνωρίζω βέβαια, ούτε ξέρω ποιά τρώγονται και ποιά όχι, όμως χαιρόμουν πάρα πολύ κάθε φορά που έβλεπα ένα διαφορετικό!
Στην ομάδα ήταν και μια παρέα που τα γνώριζε καλά και είχε έρθει εξοπλισμένη για μάζεμα με καλάθια και μαχαίρια. Προσπάθησα να μάθω πέντε πράγματα, αλλά δε τα κατάφερα και καλά 🙂
Έμαθα όμως την ύπαρξη αυτού του μανιταριού που ονομάζεται Κανθαρέλλα και μυρίζει βερίκοκο!
Είχαμε πάρει μαζί μας και κολατσιό, σαντουιτσάκια, μήλα, μπάρες, τα οποία καταναλώσαμε με μεγάλη ευχαρίστηση μέσα στο δάσος, και μακάρι να είχαμε και άλλα!
Είδαμε και ζωάκια μέσα στο δάσος. Πρόβατα και κατσίκια υπήρχαν παντού. Δυο πράγματα μου έκαναν εντύπωση, πρώτον ένα τσοπανόσκυλο που φύλαγε το κοπάδι με εξαιρετικό ζήλο (είχε στήσει τα πόδια κάτω και μας κοίταζε απειλητικά) και δεύτερον η συζήτηση που είχε ο Κωνσταντίνος με ένα μπάσο τράγο:
Κωνσταντίνος: Να μπω;
Μπάσος τράγος: Μπεεεεεε
Είδαμε όμως και χελώνα αλλά και ένα μωρό σκιουράκι που πρέπει μόλις να είχε πέσει από το δέντρο. Ήταν μικροσκοπικό και χοροπηδούσε σαν ελατήριο. Μάλιστα δε τα κατάφερνε ακόμα καλά και τις περισσότερες φορές κατέληγε ανάποδα!
Μπορώ να πω πως κουράστηκα μετά από τόση πεζοπορία. Παρά το γυμναστήριο, φαίνεται είμαι λαπάς ακόμα… Θέλω να λέω πως φταίνε τα παπούτσια που ήταν ιδιαίτερα βαριά (ορειβατικά) και ελαφρώς μεγάλα, αλλά κατά βάθος ξέρω πως φταίει η κακή μου σχέση με τη γυμναστική και το περπάτημα. Θα φροντίσω να διορθωθεί όμως αυτό και την επόμενη φορά που θα πάμε στο δάσος αυτό, θα κάνουμε τη διαδρομή στο φαράγγι!!!
Pingback: Η ανάκτηση του ελεύθερου χρόνου! | Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα