Κάπως έτσι θα είναι άραγε ο τίτλος του κεφαλαίου της Ιστορίας που θα διδάσκεται σε 50 χρόνια;
Είμαι σίγουρη πως ζούμε ιστορικές στιγμές πάντως. Και είναι πολύ ενδιαφέρον να συνειδητοποιείς πόσο απότομα και αναπάντεχα και από πλευρά που δεν το περιμένεις, έρχονται οι στιγμές αυτές. Ίσως περίμενες κάτι να γίνει ανάμεσα σε μας και τη γειτονική χώρα ή ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις που κάνουν σαν τα κοκόρια για να δείξουν ποια είναι πιο δυνατή ή να έχουμε χειρότερες επιπτώσεις από την οικονομική κρίση… Αλλά όχι, η κρίση ήρθε από έναν ιό και κανείς δε το πίστευε.
Όταν ξεκίνησε το πανηγύρι στην Κίνα και άρχισαν να μιλάνε για τον κορονοϊό, έλεγα -μαζί με τους περισσότερους-, “έλα μωρέ, οκ, είναι μια γρίπη”. Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα πως μερικές εβδομάδες μετά θα ήμουν κλεισμένη μέσα στο σπίτι, μαζί με όλη την υφήλιο, προσπαθώντας να γλυτώσουμε τις ζωές της κοινότητας. Η εξέλιξη όμως ήταν ραγδαία. Ο ιός ήρθε στην Ευρώπη, είχε τραγική εξέλιξη στην Ιταλία, και η μια χώρα μετά την άλλη λαβαίνει δραστικά μέτρα, κλείνει σύνορα, δίνει οδηγίες συμπεριφοράς, κυκλοφορίας, υγιεινής…
Τι σημαίνει για εμάς όμως -μέχρι στιγμής- αυτό; Φοβάμαι; αγχώνομαι; Ναι. Φυσικά. Ρίχνω ένα βηχαλάκι και νομίζω πως ήρθε η καταστροφή (μετά θυμάμαι πως έχω αλλεργία..). Πιάνω πολλές φορές τον εαυτό μου να σκέφτεται παράλογα, να με καταπιέζει αυτή η ατμόσφαιρα πανικού που υπάρχει γύρω μου. Είμαστε τώρα 2 εβδομάδες μέσα στο σπίτι, βγαίνοντας μόνο για τα απαραίτητα. Βέβαια από την άλλη, στη δική μας καθημερινότητα δεν έκανε και μεγάλη αλλαγή αυτό. Εμείς δουλεύαμε πάντα από το σπίτι και συνεχίζουμε κανονικά να δουλεύουμε όπως ακριβώς πριν. Έτσι κι αλλιώς οι βόλτες μας ήταν περιορισμένες, σούπερ μάρκετ, αγορά, εργαστήριο, και άντε καμιά μπιρίμπα ή έξοδος για φαγητό μια φορά. Μόνο η γιόγκα μας μας λείπει (που την κάνουμε πλέον ονλάιν). Η διαφορά είναι για την Ιωάννα που δεν πάει σχολείο και δε βγαίνει, καθώς και το γεγονός πως ο Γιώργος επέστρεψε μια εβδομάδα νωρίτερα και -κατά πώς φαίνεται- δε θα πάει πίσω στην Αγγλία για τη φετινή χρονιά. Άρα είμαστε με τα δυο παιδιά στο σπίτι. Είναι όμως μεγάλα πλέον, κι έτσι απλώς όλοι μαζί παίζουμε επιτραπέζια, βλεπουμε σειρές και ταινίες, χαζολογάμε… Έχουν αναλάβει δουλειές στο σπίτι, μαγειρεύουν… Προφανώς δεν είναι ιδανικά τα πράγματα, αλλά εντάξει, θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.
Έχω διαβάσει άπειρα βιβλία επιστημονικής φαντασίας, με διάφορα δυστοπικά σενάρια καταστροφής, αυτό ομολογώ δε το έχω πετύχει πουθενά. Έχω αρχίσει και σκέφτομαι τι αλλαγές μπορεί να φέρει στον κόσμο μας όλο αυτό που ζούμε. Συνήθως στο βιβλία scifi βλέπεις τις αρνητικές επιπτώσεις. Εγώ που είμαι γενικά αισιόδοξο άτομο, λέω πως ίσως να αλλάξει όλο τον κόσμο προς το καλύτερο.
- Σχολεία, εργασίες, τράπεζες κλπ κλπ έχουν αρχίσει να γίνονται απομακρυσμένα και online, αναγκαστικά. Ίσως η Ελλάδα ζοριστεί και έρθει επιτέλους στον 21ο αιώνα. Υπηρεσίες και κοινό μαζί.
- Ο κόσμος μένει σπίτι και αναγκαστικά μαγειρεύει περισσότερο. Δυσκολεύει το φαγητό από τη μαμά και το φαγητό έξω, άρα πρέπει να μαγειρέψεις σπίτι. Περισσότερος κόσμος ανακαλύπτει ξανά τη μαγειρική. (αυτή η ελπίδα μου δεν έχει να κάνει με τη δουλειά μου. Ο στόχος δεν είναι να μεγαλώσει η δουλειά μου, αλλά πραγματικά να πάρει ο κόσμος ξανά στα χέρια του τον έλεγχο του ΤΙ τρώει. Πιστεύω βαθιά στην αξία του σπιτικού φαγητού).
- Ο κόσμος ενώνεται για το κοινό καλό. Εδώ με πιάνει και λίγη απαισιοδοξία. Θα ήθελα να πω ότι ο κόσμος μαθαίνει να βοηθάει ο ένας τον άλλο, ξεχνάει διαφορές γιατί τους ενώνει η ανάγκη, αλλά από την άλλη σκέφτομαι “κλεισμένα σύνορα, απομόνωση, φόβος”. Όμως κοιτάω πχ το Facebook, το οποίο εδώ και καιρό το έχω αφήσει στην άκρη γιατί δε μου άρεσε καθόλου ο κόσμος του και το πώς φερόταν και τι έλεγε εκεί μέσα. Τώρα βλέπω μια στροφή, κόσμος που προσπαθεί να φτιάξει το κέφι των άλλων, κόσμος που προσφέρει υπηρεσίες, κόσμος που διαβάζει παραμύθια, δίνει συναυλίες, προσπαθεί για το καλύτερο. Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό τον αγώνα, σε αυτή την περιπέτεια, μαζί θα το ξεπεράσουμε. Θα φτάσει αυτό όμως για να γίνει μια μεγαλύτερη στροφή;
- Μειώνεται το carbon footprint όλων των χωρών. Αυτό που δεν κατάφερε να γίνει με τις προσπάθειες όλων των ΜΚΟ, γίνεται τώρα αναγκαστικά. Λιγότερα σκουπίδια επίσης. (και πάλι δεν είναι sustainable αυτό, ούτε θα αλλάξει η συμπεριφορά του κόσμου και των βιομηχανιών, αλλά έστω και για λίγο, καλό είναι).
Θα δούμε. Τα πράγματα αλλάζουν μέρα με τη μέρα. Είμαι σίγουρη πως θα γίνουν χειρότερα πριν γίνουν καλύτερα. Αλλά αισιοδοξώ!