Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Μια ανάσα πριν τα 50. Δε θα πω ψέματα, με τρομάζει αυτό.

Βασικά τον περισσότερο καιρό ούτε που το σκέφτομαι. Εννοείται πως δεν αισθάνομαι 49, στο μυαλό μου είμαι κάπου στα 35 κολημμένη. Όταν λοιπόν κάπως έρχεται στην κουβέντα ή κάπως το θυμάμαι, πάντα σοκάρομαι λιγάκι. Έχω αρχίσει να αναφέρω το “πενηντάρα” στις κουβέντες μου, μπας και αρχίσω να το συνηθίζω. Δεν πηγαίνει κάτω με τίποτα όμως 😂

Το σώμα μου φυσικά το αισθάνεται. Είμαι ακόμα (μα πόσα χρόνια τώρα…) σε φάση προεμμηνόπαυσης και έχω βαρεθεί να είμαι έρμαιο των ορμονών μου! Κυκλοθυμική σαν teenager, με εντελώς άστατο κύκλο, ζεσταίνομαι όταν όλοι κρυώνουν και κρυώνω όταν όλοι ζεσταίνονται, έχω να φορέσω πουλόβερ πάνω από 6 χρόνια. Με πιάνουν νεύρα, με πιάνει κατάθλιψη, φουσκώνω, κουράζομαι… Να τελειώνει αυτό το πράγμα να ξεμπερδεύω.

Μπορώ να καταγράψω όλα τα θετικά όμως! Έχω φανταστική οικογένεια, είμαστε αγαπημένοι όσο ποτέ με τον Κωνσταντίνο, έχουμε μια υπέροχη σχέση με τα παιδιά μας (αλληλοσεβασμού, κατανόησης, επικοινωνίας). Έχω μια δουλειά που μου αρέσει, ζω σε μια πόλη που αγαπάω, είμαι πλήρης!

Αυτό που την πληρώνει συνήθως είναι τα μαλλιά μου. Τα έχω κάνει σοκολατί, με ανταύγειες, κόκκινα, μωβ… Είχα κάνει ένα ποστ το 2016 για τα μαλλιά μου

το συνεχίζω εδώ!

Για να κλείσω. Μπορεί να κοντεύω τα 50, μπορεί να με πονάνε διάφορα πράγματα όλη την ώρα, αλλά προσπαθώ να είμαι πάντα με αυτό το χαμόγελο, να ευχαριστιέμαι τη ζωή μου και να είμαι με ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Περνάω καλά!

Υ.Γ. το ποστ εννοείται το έκανα κάπου τον Ιούλιο. Γι αυτό οι τελευταίες φωτογραφίες είναι μετά τα γενέθλιά μου (αυτό το λευκό είναι το πιο πρόσφατο…). Για λόγους τάξης όμως το έβαλα να δημοσιευθεί την ημερομηνία των γενεθλίων μου.