Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Σκόρπιες σκέψεις για ένα διαφορετικό καλοκαίρι, αλλά και τις αλλαγές που έρχονται στη ζωή μας…

Ήταν το μοναδικό καλοκαίρι που δεν πήγαμε διακοπές, πέρα από εκείνη την εβδομάδα στο σκάφος. Είχαμε κανονίσει πολλά ταξίδια που εννοείται ακυρώθηκαν όλα. Όλο κάναμε σχέδια, βρίσκαμε κάτι άλλο να κάνουμε και μετά απλώς δε γινόταν. Όμως για 3η συνεχόμενη χρονιά περάσαμε όλα τα πρωινά μας στο Κύμα. Άφιξη κάπου ανάμεσα στις 7:30 – 7:50, μπάνιο, καφεδάκι και ένα Hanabi πριν επιστρέψουμε σπίτι και ξεκινήσουμε τη δουλειά. 4 μήνες δε χάσαμε σχεδόν ούτε ένα πρωινό. 2-3 από αυτά ήρθαν και τα παιδιά μας μαζί… Αυτά τα πρωινά μας κρατάνε από το να κόψουμε φλέβα, μας κάνουν να μη μας λείπουν και πολύ οι διακοπές και μας κάνουν να αντέχουμε να πηγαίνουμε καθημερινά στη δουλειά μας.

Ένα καλοκαίρι γεμάτο σκαμπανεβάσματα. Πέρα από τα ταξίδια και τις διακοπές, είχαμε και το σίριαλ “θα πάει η Ιωάννα φέτος Πανεπιστήμιο ή όχι”. Από τη χαρά του “πέρασα εκεί που ήθελα” στο “δε θέλω να πάω αν είναι όλα online”. Μετά την αγωνία όλης της χρονιάς με το πορτφόλιο, η αγωνία του να δει αν θα τη δεχτούν με αυτό που έδωσε, στη χαρά του ότι τη δέχτηκαν και μάλιστα άνευ περιορισμών (ασχέτως βαθμολογίας στο σχολείο δηλαδή), στο σοκ της συνειδητοποίησης πως σχεδόν όλα θα γίνονται online. Πώς πάει κάποιος πρώτη χρονιά σε Πανεπιστήμιο, σε ξένη χώρα που δεν γνωρίζει κανέναν, για να είναι σε ένα δωμάτιο και να κοιτάει τον υπολογιστή του; Και μετά από σοβαρή σκέψη η απόφαση να κάνει defer για μια χρονιά, ώστε να πάει του χρόνου που -ελπίζουμε- θα είναι διαφορετικά τα πράγματα. Και αφού πέρασε η στεναχώρια για το “δεν πάω εντέλει” και το χωνέψαμε όλοι, ήρθε η είδηση πως θα αλλάξουν τα δίδακτρα από του χρόνου. Πάμε πάλι σε σκέψεις και προβληματισμούς κλπ κλπ. Και πάμε πάλι σε αλλαγή αποφάσεων και εντέλει θα πάει η Ιωάννα και ό,τι γίνει. Δεν μπορώ να περιγράψω το ψυχολογικό σκαμπανέβασμα όλων αυτών, και για την Ιωάννα και για εμάς…

Μετά από αυτή την απόφαση, ήρθε η συνειδητοποίηση του “φεύγουν και τα δυο παιδιά. Θα είμαστε μόνοι μας πλέον στο σπίτι”. Και ναι, είμαστε καλά μεταξύ μας, έχουμε χιλιάδες πράγματα να κάνουμε, καλά θα είμαστε, αλλά… Αλλά δεν παύει να είναι ένα τέλος. Τα παιδιά, όπως ακριβώς πρέπει και όπως είναι η ώρα, φεύγουν από το σπίτι και αρχίζουν τις δικές τους ανεξάρτητες ζωές. Είναι χαρά από τη μια, είναι αυτό για το οποία τα προετοίμαζες τόσα χρόνια, είναι η ώρα που βλέπεις τι μπορούν να κάνουν από μόνα τους, πώς θα αναλάβουν ευθύνες, βλέπεις πως είναι ικανά για τα πάντα. Από την άλλη έχουν πλέον δύο σπίτια και το δικό μας είναι το σπίτι στο οποίο κάνουν διακοπές…

Περιτό να πω πως όσο φτάνουν οι μέρες να φύγουν τα παιδιά, τόσο χειρότερα γινόμαστε ψυχολογικά. Είναι σίγουρο πως όλα μεγενθύνονται μέσα μας λόγω της γενικότερης κατάστασης. Είμαστε πιεσμένοι ψυχολογικά από την πανδημία και όλα χειροτερεύουν. Ζούμε μήνες μέσα σε μια αβεβαιότητα και τα παιδιά πάνε σε μια άλλη αβεβαιότητα και όλα είναι λίγο πιο μαύρα.

Στην Καλαμάτα τα κρούσματα είναι ελάχιστα. Πιο πιθανό είναι να σε πατήσει αυτοκίνητο από το να κολλήσεις (ειδικά αν παίρνεις τις ελάχιστες έστω προφυλάξεις). Παρ’ όλ’ αυτά το βλέπω πως μας έχει επηρεάσει. Έχουμε πάει ελάχιστες εκδρομές. Ακόμα και όταν πάμε, είμαστε επιφυλακτικοί. Δε βγαίνουμε παρά ελάχιστα. Όλο το καλοκαίρι το έχουμε βγάλει το πρωί στην παραλία και το βράδυ στο μπαλκόνι μας. Και όλα αυτά όχι νομίζω επίτηδες. Υποσυνείδητα, με όλα αυτά που βομβαρδιζόμαστε γύρω μας, γινόμαστε λίγο πιο προσεκτικοί κάθε μέρα, ώσπου στο τέλος φτάνουμε να είμαστε σχεδόν σε lockdown χωρίς να το έχουμε καταλάβει.

Φαντάζομαι είναι ολοφάνερο από όσα έχω γράψει: δεν είμαι καλά. Ευελπιστώ πως θα το ξεπεράσω και πως όταν θα γράψω το επόμενο ποστ θα είναι γεμάτο καινούριες κατασκευές, ωραίες προτάσεις, μια ματιά στο πώς είναι να ζεις ξανά μήνα του μέλιτος με τον αγαπημένο σου και πώς τα παιδιά μας είναι μια χαρά εντέλει εκεί που πήγαν.

Το να γράφω εδώ ήταν πάντα μια ψυχοθεραπεία, ελπίζω να δουλέψει και τώρα 🙂