Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε κάναμε το πιο μακρύ ταξίδι που έχουμε κάνει μέχρι στιγμής με τα παιδιά και το αυτοκίνητο. Πήγαμε στη Λάρισα, για τη βάφτιση της κόρης μιας φίλης μας.

Από την Τετάρτη ήμασταν Αθήνα. Το σάββατο το πρωί ξεκινήσαμε για Βόλο και μετά Λάρισα. Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε καταλάβει πόσο μακριά θα ήταν. Νομίζω αυτό, συν το γεγονός ότι έκανε τρομερή ζέστη, έκανε το ταξίδι προς τα εκεί να μας φανεί πολύ μεγάλο. Όμως ήταν πολύ όμορφα και χάρηκα πάρα πολύ που το αποφασίσαμε.

Στην Αθήνα περάσαμε όμορφα με φίλους και συγγενείς. Τόσο που ξέχασα όλες τις δουλειές που είχα να κάνω:). Μάλιστα την παρασκευή το βράδυ, κάτσαμε με τους γονείς και την αδερφή μου και χαζοκουβεντιάσαμε για ώρες, κάτι που έχουμε πολύ πολύ καιρό να κάνουμε. Το αποκορύφωμα ήταν νομίζω όταν κατά τις 1 το βράδυ (και αφού ήμασταν εκεί ήδη 2 μέρες), ο πατέρας μου αναφώνησε: “καλά, τι έκανες στα μαλιά σου παιδάκι μου;;;;”. Τέτοια παρατηρητικότις….

Το σάββατο το ταξίδι μας ήταν ΚΑΙ εκπαιδευτικό. Μιλήσαμε για τον Λεωνίδα και τους τριακόσιους με αφορμή τις Θερμοπύλες και το μνημείο. Φυσικά σταματήσαμε και πήραμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Τους έκανε μεγάλη εντύπωση η όλη ιστορία, τόση που είχαμε και ένα μικρό ευτράπελο: το βράδυ, στην συγκέντρωση της φίλης μας, γνωρίσαμε τον πατέρα της. Όταν άκουσε ότι είμαστε από την Καλαμάτα μας είπε πως έχει χρόνια να έρθει εδώ, από τότε που υπηρετούσε στη Σπάρτη. Και πετάγετε ο Γιώργος: “Στη Σπάρτη; Ήσασταν μαζί με τον Λεωνίδα;” Κόκαλο εμείς! Πάλι καλά που το πήρε στα αστεία ο άνθρωπος!

Το μεσημέρι κάναμε τη στάση μας στο Βόλο, για να δούμε άλλους φίλους εκεί με την ευκαιρία, τα αδέρφια/ανήψια της αγαπημενης μας Σοφίας. Περάσαμε θαυμάσια, φάγαμε θαυμάσια και νά ναι καλά οι άνθρωποι μας έδωσαν και χάρτη της Λάρισας και τα βρήκαμε όλα εύκολα.

Στη Λάρισα λοιπόν πήγαμε στο ξενοδοχείο μας. Δεν είχε τρίκλινα ή ρατζάκια να μας βάλει στο δωμάτιο, οπότε είπαμε να πάρουμε δυο δίκλινα. Τα παιδιά μας έφαγαν τα αυτιά να μείνουν μόνα τους στο δωμάτιο. Άλλο που δε θέλαμε κι εμείς δηλαδή! Είναι μικρά, αλλά τους έχουμε εμπιστοσύνη και άλλωστε ήταν ακριβώς δίπλα μας. Οπότε είπαμε ναι. Και μόλις μπήκανε στο δωμάτιό τους… νομίζω όλο το ταξίδι άξιζε για μόνο αυτή τη στιγμή! Γυάλισαν τα μάτια τους και κοίταζαν θαμπωμένα γύρω τους. Δικά τους κρεβάτια, δική τους τηλεόραση και δικό τους μπάνιο! Μεγάλη χλίδα! Κόντεψαν να λιποθυμήσουν από τη χαρά τους!

Ξεκουραστήκαμε και το βραδάκι πήγαμε στη Νίκη και τους γνωρίσαμε. Η Νίκη με βοηθάει πάρα πολύ στο site των συνταγών και ήθελα πάρα πολύ να τη γνωρίσω από κοντά. Και δεν ξέρω τι λένε για τους υπολογιστές και το ίντερνετ και πως σε αποξενώνει, εγώ απεναντίας (νομίζω το έχω ξαναπεί) έχω βρει τους καλύτερούς μου φίλους από εκεί. Και όπως φαίνεται συνεχίζω να βρίσκω φίλους έτσι. Είναι μια θαυμάσια οικογένεια, με μια κόρη τσαχπίνα, ζουζούνα με φωνή τσιρίδα και μια μικρή ησυχότατη (προς το παρόν!).

Την Κυριακή κάναμε μια μικρή βόλτα στη Λάρισα, δηλαδή εκεί γύρω στο ξενοδοχείο, ψάχνοντας κανένα τυροπιτάδικο. Είδαμε πλατείες, συντριβάνια και πολλές πολλές καφετέριες. Κάτσαμε σε ένα starbucks, από το οποίο μείναμε κατενθουσιασμένοι. Καλός καφές, ευγένεια και φοβερή εξυπηρέτηση. Ζητήσαμε γάλα για τα παιδιά και παρότι δεν είχε ο κατάλογος μας προσφέρανε με μεγάλη ευγένεια. Και έχεις και δωρεάν ίντερνετ. Μακάρι να ήταν έτσι και άλλα μαγαζιά.

Τα βαφτήσια ήταν φυσικά όπως είναι όλα τα βαφτήσια. Πολύς κόσμος, λίγο κλάμα, πολύ χαρά, παιδάκια να τριγυρνάνε, νόστιμο φαγητό μετά κλπ κλπ. Το κακό ήταν πως δεν καταφέραμε να μιλήσουμε όσο θα θέλαμε με τη Νίκη (αναμενόμενο όμως). Ευκαιρία για μια ακόμα συνάντηση κάποια στιγμή!

Φύγαμε ευχαριστημένοι, με τις καλύτερες εντυπώσεις και με μεγαλύτερη διάθεση για μεγάλα ταξίδια. Σίγουρα τα παιδιά σε κάποια φάση βαριούνται μέσα στο αυτοκίνητο και από εκεί αρχίζουν τα δύσκολα, αλλά κάτι θα σκαρφιστούμε. Και όσο μεγαλώνουν, τόσο πιο εύκολο γίνεται.

Το βράδυ μείναμε στην Κόρινθο, κάναμε το μπάνιο μας το βράδυ και το πρωί και φύγαμε μετά με την ησυχία μας για κάτω.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, δεν έχω κάτσει καθόλου. Ούτε τα πράγματα από τις βαλίτσες δεν έχω βγάλει. Γι’αυτό και η μεγάλη καθυστέρηση στο συγκεκριμένο ποστ. Κι έχω και τόσα άλλα να πω… Αλλά που χρόνος… Δε βαριέσαι! Μια χαρά είναι όλα! Στο επόμενο ποστ θα σας πω για το ωραίο βιβλίο που διάβασα και για τους σωρούς πατάτες που καθάρισα!