Πάνω από το σπίτι μας έχει ο θείος του Κωνσταντίνου μια ταβέρνα. Ήταν του παππού παλιά και εδώ και χρόνια την έχει ο θείος.
Ο θείος λοιπόν πήγε διακοπές μια εβδομάδα και την ταβέρνα την κρατάει ο άλλος θείος. Και φυσικά πήγα να βοηθήσω.
Από τη Δευτέρα λοιπόν και μέχρι χτες, κάθε βράδυ από τις 8.30 μέχρι τις 1 περίπου έκοβα σαλάτες, έβαζα πιάτα στο πλυντήριο, τα τακτοποιούσα, έκοβα πατάτες, ζύμωνα κιμά, έδινα στη θεία ό,τι χρειαζόταν για να ψήσει. Έκοψα λέμε αμέτρητες σαλάτες! Τα χέρια μου βρωμάνε ακόμα κρεμμύδι! Την πρώτη μέρα έκανα κάλο στο χέρι από το μαχαίρι που έκοβα και καθάριζα. Άλλες μέρες είχε λιγότερη δουλειά και άλλες περισσότερη, αλλά το χειρότερο ήταν όταν ερχόντουσαν παρέες στις 12 παρά για να φάνε. Εκεί που είχες κλείσει την κουζίνα κι έλεγες εντάξει, θα φύγουμε νωρίς σήμερα, σχόλαγε το θέατρο κι ερχόντουσαν όλοι για φαΐ.
Είχε αρκετή κούραση η εμπειρία αυτή. Τα μεσημέρια έπεφτα για ύπνο κάνα 2ωρο και πάλι δε μπορούσα να συνέρθω! Στη μέρα μέσα δεν προλάβαινα να τα χωρέσω όλα… Αλλά μου άρεσε κιόλας. Είμαι λίγο μαζόχα, τώρα θα το μάθουμε; Πάνω που το συνήθισα λιγάκι, πάει πέρασε η εβδομάδα.
Και όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτό, τέλειωσε με ένα ωραίο τσιμπούσι. Χτες το βράδυ, αφού είχαν φύγει όλοι οι πελάτες, στρώσαμε ένα τραπέζι και φάγαμε όλοι μαζί. Μόνο ο Οβελίξ έλειπε λέγαμε!
Ε, και από σήμερα ηρέμησα κάπως. Από αύριο κανονικό πρόγραμμα πια, με σχολείο, δουλειά, διαβάσματα, αγγλικά, ωδείο. Για να δούμε…
Εδώ Οβελίξ, εδώ Οβελίξ!! Δεν είχατε Ρωμαίους για αυτό δεν εμφανίστηκα! Άσε που τώρα, ξέρεις με αποδείξεις γιατί ποτέ δεν θα ανοίξουμε ένα ουζερί!!!
;-D
Ελπίζω να συνήλθες από την κούραση. Καλή εβδομάδα να έχουμε!