Το σ/κ κάναμε ταξιδάκι στην Αθήνα με αφορμή ένα γάμο. Είδαμε φίλους, πήγαμε στο γάμο, χαρήκαμε την Ιωάννα παρανυφάκι και την Κυριακή πήγαμε και είδαμε το Γουόλ-υ στο σινεμά.
Πάντα περιμένω τις καινούριες ταινίες της Πιξάρ. Μέχρι στιγμής δεν με έχουν απογοητεύσει. Κάποιες δεν τις βρήκα αριστουργήματα, αλλά όλες ήταν καλές. Και οι περισσότερες ήταν θαυμάσιες. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο λοιπόν. Είχα διαβάσει και πάρα πολλές καλές κριτικές, με κόσμο να θεωρεί πως η ταινία πρέπει να πάρει Όσκαρ, όχι κινουμένων σχεδίων, αλλά κανονικά της καλύτερης ταινίας της χρονιάς. Δεν έχουν και άδικο.
Είναι μια ταινία διαφορετική από όλες τις προηγούμενες. Με ελάχιστα λόγια και περισσευούμενο συναίσθημα. Στο τέλος της ταινίας ήθελα να κλάψω. Μια ταινία όμορφη, πραγματικά όμορφη, που χωρίς να μιλά έχει να σου πει τόσα. Να σου πει πως πρέπει να προσέξεις γιατί αλλιώς το μέλλον θα είναι ζοφερό. Να προσέξεις τη Γη και τα σκουπίδια. Να προσέξεις την επικοινωνία σου με τους άλλους. Να προσέξεις τι γίνεται γύρω σου. Να σου πει πως η τεχνολογία μπορεί να είναι η καταστροφή αλλά και η λύτρωση. Να σου πει πως ο έρωτας μπορεί να γεννηθεί παντού. Και να στα πει όλα αυτά, χωρίς κήρυγμα. Να σε αφήσει να τα καταλάβεις μόνος.
Επειδή ακριβώς είναι μια ταινία χωρίς λόγια σχεδόν και γεμάτη μηνύματα, πιστεύω πως δεν είναι για παιδιά μικρά. Δεν θα καταλάβουν. Όπως δεν κατάλαβε και η Ιωάννα. Γέλασε σε μερικά σημεία, αλλά σε άλλα αναδευόταν στην καρέκλα της. Δεν την τράβηξε τόσο. Ο Γιώργος είναι σε οριακή ηλικία για να καταλάβει αρκετά.
Να τη δείτε.
Εκτός από την ταινία, πάντα προσδοκώ και το μικρομηκάκι πριν. Πιστό στην ταινία που ακολουθούσε, δεν είχε καθόλου λόγια. Αλλά είχε τρομερό γέλιο! Μου θύμισε κάτι παλιά επισόδεια με τον Μπαγκς Μπάνι. Ένας μάγος κι ένας πεινασμένος λαγός κάνουν ένα τρομερό δίδυμο!
Μετά από αυτό και αφού φάγαμε κάτι λίγο, η λοιπή οικογένεια πήρε το δρόμο του γυρισμού. Εγώ έχω δουλειές εδώ στην Αθήνα και θα κάτσω λίγες μέρες. Με το που με άφησαν, άρχισαν κιόλας να μου λείπουν! Ένιωσα ένα μεγάλο, τεράστιο κενό. Όμως (και έχω μπόλικες τύψεις που το λέω), αυτό το κενό κράτησε λίγο. Τη θέση του πήρε η απρόσμενη χαρά του να είμαι μόνη εντελώς στο σπίτι, να κάνω ό,τι θέλω, να διαβάζω και να τρώω όποτε θέλω, να πηγαίνω μεν σε δουλειά, αλλά μετά να μη με περιμένει κανείς στο σπίτι κι έτσι να μπορώ να πάω όπου θέλω! Μια μικρή μικρή γεύση από τη φοιτητική ζωή που ποτέ δεν έζησα. (Κωνσταντίνε μου σε αγαπάω πολύ και μου λείπετε! Μην ανησυχείς θα ξαναγυρίσω 🙂 ). Είμαι σίγουρη πως την Παρασκευή δεν θα βλέπω την ώρα να φτάσω σπίτι και να τους αγκαλιάσω όλους, αλλά ως τότε… θα είμαι σαν το ανέκδοτο με αυτόν που λέει “μόνος; μόνος;” 🙂
Ήδη έχω περάσει αρκετές ώρες με την αδερφή μου, έχω πάει στην έκθεση βιβλίου (και γύρισα με σακούλες), έχω επισκευθεί ένα από τα παιδιά της Κίκας (κούκλος είναι, θα μου δώσουν φωτογραφία να βάλω), έχω διαβάσει σχεδόν ολόκληρο το βιβλίο μου κι έχω δει κι ένα dvd (μια μέλισσα τον αύγουστο – μην το πλησιάσετε!). Και τώρα βρέχει και μπουμπουνίζει και πάω να χωθώ στο κρεβατάκι μου να τελειώσω το βιβλίο!
Μπρε παιδιά, πολύ βρέχει εκεί στα μέρη σας!!! Φιλενάδα, την επόμενη φορά να με πάρετε κι εμένα μαζί στους σινεμάδες, υπόσχομαι να μην κουνιέμαι στην καρέκλα μου!!
;-D
Κι εμάς μας αρέσουν οι Pixar και για αυτό θέλαμε να πάμε με τα κορίτσια να τη δούμε την ταινία, αλλά τελικά μάλλον δε θα την καταλάβουν… Από αυτά που παίζονται τώρα μένει το Kung-Fu Panda (μήπως το είδατε;) Καλά να περάσεις μόνη, να ηρεμήσεις και να το ευχαριστηθείς!!!
Άσπα δεν το έχουμε δει (ακόμα). Κι εγώ πιστεύω πως είναι μικρά ακόμα τα κορίτσια σου. Δείτε το λοιπόν μόνοι! Θα το ευχαριστηθείτε νομίζω.
Φιλενάδα, έλα εσύ στην Αθήνα και πάμε σε όποιο σινεμά θες! Αλλιώς, ξέρεις το δρόμο για την Καλαμάτα, από την άλλη εβδομάδα όλο και κάτι θα βρούμε.Όσο για το αν θα κουνιέσαι ή όχι, άσε με να διατηρώ τις επιφυλάξεις μου 🙂
Xoxoxoxo, ούτε θα μιλάω για να μην νευριάζει ο Koyan, ούτε θα κουνιέμαι (εκτός αν είναι άβολα τα καθίσματα, ΧΑΧΑΧΑ)
;-D