Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Αυτή την Ανάσταση που πέρασε, βρεθηκα μόνη μου στην εκκλησία. Αυτό έγινε αφορμή να κάνω διάφορες φιλοσοφικές σκέψεις. Αναρωτήθηκα λοιπόν (όπως και πολλοί φίλοι που με ξέρουν φαντάζομαι θα αναρωτιόντουσαν), τι δουλειά έχω στην εκκλησία. Αφού δεν πιστεύω, γιατί βρίσκομαι κάθε Πάσχα στον Επιτάφιο και την Ανάσταση και γιατί φτιάχνω κουλουράκια και τσουρέκια και βάφω αβγά…

Κατέληξα στα εξής συμπεράσματα: τα ήθη, έθιμα και παραδόσεις, είναι πολύ πιο δύσκολο να τα αποτινάξει κανείς, από ότι είναι η θρησκεία. Τη θρησκεία μεγαλώνοντας την αμφισβητείς. Κάθεσαι και σκέφτεσαι, βλέπεις τι γίνεται γύρω σου και παίρνεις τις αποφάσεις σου. Με τις παραδόσεις, τα πράγματα είναι λίγο πιο πολύπλοκα. Έχεις μεγαλώσει κάνοντας τα ίδια πράγματα κάθε χρόνο, είναι μια ρουτίνα, μια συνήθεια που δύσκολα κόβεται. Πόσο μάλλον όταν περνάς καλά κάνοντας αυτά τα πράγματα. Όταν μου αρέσει τόσο πολύ να φτιάχνω κουλουράκια και διασκεδάζω βάφοντας αβγά, όταν βλέπω την οικογένειά μου και γλεντάω (λέμε τώρα), γιατί να θέλω να το σταματήσω;

Φαντάζομαι το ίδιο πράγμα έγινε και με τις παγανιστικές συνήθειες, οι οποίες, παρότι η θρησκεία πίσω τους έσβησε, αυτές παρέμειναν και πέρασαν στο Χριστιανισμό. Το ίδιο βλέπω να γίνεται τώρα με μένα (και ίσως με πολλούς άλλους σαν εμένα). Κρατάμε τις παραδόσεις ενώ η θρησκεία μέσα μας έχει σβήσει. Ίσως σε πολλά πολλά χρόνια από τώρα, να έχει χαθεί ο χριστιανισμός και να βάφουν αβγά για κάποιον άλλο λόγο. Και να αρνούνται μάλιστα να παραδεχτούν πως αυτή η συνήθεια είναι κατάλλειπο μιας προηγούμενης θρησκείας…..