Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Περάσαμε ένα πολύ όμορφο και γεμάτο σαββατοκύριακο.

Πήγαμε Αθήνα και κάναμε πολλά:

1. Ήμασταν με γονείς και παπούδες. Πάντα ωραίο και πολυαναμενόμενο. Εμείς συζητήσαμε, κουτσομπολέψαμε, μάθαμε τα νέα, ενώ τα παιδιά χορτάσανε παιχνίδι με τους παππούδες τους.

2. Είδαμε τους Le Quatuor στο θέατρο Μπάντμιντον. Τέσσερις θεότρελλοι και πολυτάλαντοι τύποι μας έκαναν να γελάσουμε και να απολαύσουμε μουσική. Παίξαν βιολί και βιολοντσέλο με κρεμάστρες, τσατσάρες, δάχτυλα, όρθιοι, καθιστοί, χορεύοντας, χοροπηδώντας και κάνοντας σκοινάκι (!!), ένας ένας ή ακόμα και όλοι μαζί σε ένα όργανο. Μια πολύ ωραία παράσταση που την ευχαριστιόσουν όμως περισσότερο εάν είχες κάποια βασικά ακούσματα μουσικής. Παίξαν κομμάτια κλασικής μουσικής, ροκ, μιούζικαλ, θρησκευτικά, παραδοσιακές μουσικές από όλο τον κόσμο και όλα αυτά ανακατεμένα. Εκεί που ξεκίναγαν με κλασικό κομμάτι, χωρίς να καταλάβεις πως έγινε, το είχαν γυρίσει σε Μπρους Σπρίνγκστιν! Επίσης σε κάποια φάση, νομίζω πως έπαιξαν όλο το west side story μέσα σε 5 λεπτά… Γι’ αυτό και μόνο τον λόγο τα παιδιά δεν το ευχαριστήθηκαν όσο θα μπορούσαν (ή όσο εμείς), γιατί φυσικά ακόμα δεν μπορούσαν να το αναγνωρίσουν αυτό και να δουν που βρίσκεται το αστείο. Ο Γιώργος πέρασε καλύτερα από την Ιωάννα, η οποία κουράστηκε λόγω ώρας (ήταν αργά γι’αυτή παρότι είχε κοιμηθεί το μεσημέρι). Όμως και τα δύο γέλασαν και άκουσαν πολλά και νομίζω πως ως εμπειρία ήταν πολύτιμη. Μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε ο τύπος που έπαιζε το βιολοντσέλο. Το κουβαλούσε πέρα δώθε λες και ήταν κιθάρα. Και έβγαζε από αυτό ό,τι ήχο θες, μέχρι και ηλεκτρική κιθάρα το έκανε σε κάποια στιγμή. Πραγματικά εγώ περίμενα πως θα το σήκωνε και θα το έσπαγε στο πάτωμα στο τέλος ως γνήσιος ροκάς! Το αποκορύφωμα ήταν όταν έπαιξε βιολοντσέλο κάνοντας σκοινάκι! Και το έκαναν όλοι αυτό να φαίνεται απλούστατο. Πολύ καλοί.

3. Είδαμε το quantum of solace. Γεμάτο δράση και κυνηγητά κι έναν Τζέιμς Μποντ πραγματικά Indistructuble. Τι φωτιές, τι γκρεμίσματα, τι σπασμένα τζάμια, τι εκρήξεις, τι μπουνίδια, αυτός άψογος με λίγες μόνο γρατζουνιές που μετά από 5 λεπτά είχαν εξαφανιστεί. Πολύ καλό για περιπέτεια δράσης, για Τζέιμς Μποντ, αλλά όχι τόσο καλό όσο το Casino Royal. Μετά από εκείνο το έργο, όλοι είχαν προσδοκίες μεγάλες, που αυτή η ταινία δεν ικανοποίησε. Ο Κωνσταντίνος συμφωνεί απόλυτα με την κριτική που έκανε ένας φίλος του.

4. Είδαμε τους φίλους μας στη γειτονιά μας. Ο Γιώργος με τον Θοδωρή είναι αυτοκόλλητοι από μωρά και τώρα έχει γίνει και η Τζένη με την Ιωάννα. Περνάμε καλά όλοι μαζί. Ήταν να πάμε παρέα να δούμε τον Τζέιμς Μποντ, αλλά αφού αυτό δεν κάθησε, κάναμε ιδιωτική προβολή το Galaxy Quest. Είναι μια κωμωδία επιστημονικής φαντασίας, παρωδία θα έλεγα του Star Trek. Όμως όχι σαν αυτές τις σαχλές παρωδίες ταινιών που δεν αντέχονται. Αυτή μπορεί να είναι και καλύτερη από κάποιες κανονικές ταινίες Σταρ Τρεκ. Παίζουν σοβαροί ηθοποιοί, όπως η Σιγκούρνει Γουίβερ και ο Άλαν Ρίκμαν και έχει κανονική (εκπληκτική) υπόθεση.

Μη διαβάσετε παρακάτω εάν δε θέλετε να μάθετε την υπόθεση.

Μια ομάδα ηθοποιών είχε παίξει σε μια επιτυχημένη σειρά επιστημονικής φαντασίας πριν από κάμποσα χρόνια. Τώρα το μόνο που κάνουν είναι να εμφανίζονται σε συνέδρια και να υπογράφουν αυτόγραφα σε φανατικούς θαυμαστές τους, που πολλές φορές γνωρίζουν πιο πολλά απ’ ό,τι αυτοί για την σειρά. Ντυμένοι λοιπόν με τις στολές τους εμφανίζονται μπροστά στους (επίσης μασκαρεμένους-παλαβιάρηδες) θαυμαστές τους και έχουν απογοητευτεί πλήρως. Σύντομα όμως όλα θα αλλάξουν όταν μια ομάδα πραγματικών εξωγήινων έρχεται να τους καλέσει να σώσουν τον πλανήτη τους, μια που νομίζουν πως όσα έγιναν στη σειρά είναι πραγματικά και πως θα έχουν έτσι βοήθεια από τους καλύτερους εξερευνητές του διαστήματος! Μιλάμε για πολύ γέλιο!

5. Κουρευτήκαμε οικογενειακώς.

6. Βγήκαμε με την αδερφή μου έξω και φάγαμε σε ένα εστιατόριο στη Γλυφάδα, το dacos. Ωραία ατμόσφαιρα και πολύ καλή εξυπηρέτηση, γκαρσόνια με άποψη και ευγένια. Τα φαγητά τους όμως ήταν λίγο απογοήτευση. Ήταν από εκείνα τα “γκουρμέ” εστιατόρια, που θεωρούν πως εάν σου προσφέρουν ένα τεράστιο πιάτο που πιάνει όλο το τραπέζι, έχοντας μέσα του 6 μικροσκοπικά πιτάκια, είναι πολύ χάι και θα χαρείς να τους ανοίξεις την πορτοφόλα. Έχει, και καλά, κρητικά εδέσματα (έμαθα πως είναι της Creta Farm), αλλά με μια γκουρμέ άποψη. Τα πετίτ μπιφτεκάκια του ήταν πολύ νόστιμα (μα καλά, 3 μπιφτεκάκια στη μερίδα;;;; 3;;;; και ζευγάρι να είσαι και με φίλους να είσαι, πάλι τσακώνεσαι!), η φυλλόπιτα δεν τρωγόταν, τα πιτάκια ουδέτερα, τα τσιγαριαστά χόρτα δίχασαν, ο ντάκος πολύ καλός (πως να χαλάσεις τον ντάκο άλλωστε) αλλά λίγος. Ίσως το καλύτερο απ’ όλα να είναι τα παξιμαδάκια/ψωμάκια που σου φέρνει στην αρχή με τις ελίτσες. Το πιο περίεργο πιάτο στο μενού τους (που ΔΕΝ παραγγείλαμε) ήταν ραχοκοκαλιές γαύρου. Μα συγγνώμη, θα πληρώσω για να φάω κόκκαλα;;; Είναι τρελλοί αυτοί οι εστιάτορες!

Πάντως εμείς ωραία περάσαμε, γελάσαμε, τα είπαμε, σούπερ ήταν. Και σήμερα το πρωί ξεκινήσαμε κατά τις 5 το πρωί για εδώ, για να προλάβουμε τη γιορτή στο σχολείο. Έτσι τώρα πάω να ρίξω μια ξάπλα, γιατί με βλέπω να σωριάζομαι! Δεν πειράζει όμως, να έρθουν κι άλλα τέτοια σαββατοκύριακα!