Αυτές τις μέρες που είμαι στην Αθήνα μόνη, τα βράδια κάθομαι και χαζεύω στην τηλεόραση (πράγμα που στην Καλαμάτα δεν κάνω ποτέ). Το ότι η τηλεόραση δεν έχει τίποτα το αξιόλογο το ήξερα. Στην Αθήνα βέβαια η σαβούρα είναι πολύ μεγαλύτερη, μια που υπάρχουν δεκάδες κανάλια.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, είναι πως μέσα σε 2-3 μέρες μόνο είδα κόσμο να κάνει απίστευτα πράγματα για χρήματα και δημοσιότητα.
Είδα κόσμο που ενώ δεν θα έπρεπε ούτε στο μπάνιο του κανονικά να τραγουδάει, να δίνει παράσταση μπροστά σε κριτική επιτροπή που τον χλευάζει (για να μη μιλήσω για χιλιάδες θεατές που θα κάνουν το ίδιο).
Είδα κόσμο να πετάει από το παράθυρό του τραπεζαρίες και τηλεοράσεις με την ελπίδα να έχει ο φάκελος κάτι καλό.
Είδα κόσμο να βουτάει το κεφάλι του σε γυάλες με φίδια και να τρώει κατσαρίδες και αράχνες.
Είδα κόσμο που αντί να συζητήσει το πρόβλημά του με το σύντροφό του, παίρνει τηλέφωνο τους τηλεοπτικούς ντεντέκτιβ και κάνει τη σχέση του (και το κέρατό του) βούκινο στον κόσμο όλο.
Και όλα αυτά σε εποχή που δεν προβάλλονται Big brother, Fame Story κλπ.
Άραγε υπάρχει όριο σε αυτά που μπορεί ο κόσμος να σκεφτεί για να υποβάλλει τους άλλους, αλλά και σε αυτά που ο κόσμος θα δεχτεί να υποβληθεί;
