Ήταν Σάββατο 10 Ιουλίου 1999.
Κάναμε έναν από τους πιο χύμα γάμους! Μέχρι τις 12 το μεσημέρι ήμουν ακόμα στο σπίτι που μέναμε με τον Κωνσταντίνο στη Νέα Σμύρνη. Αφού ήρθαν οι γονείς του και απόρησαν τι έκανα ακόμα εκεί. Εγώ φυσικά στην κοσμάρα μου, σιγά μη βιαζόμουν κιόλας! Άλλωστε τόσες ώρες είχα μπροστά μου, τι στο καλό θα έκανα;;;
Πήγα σπίτι λοιπόν, μπανιαρίστικα, έφτιαξα νύχια, χτένισα μαλί (μου το χτένισε η Βάσω, φίλη κομμώτρια). Μαζέψαμε λαμπάδες και λοιπά σύνεργα και ξεκινήσαμε για την εκκλησία. Στο δρόμο (πάλι καλά σχετικά νωρίς) θυμηθήκαμε πως είχαμε ξεχάσει τα στέφανα :). Γύρισε η αδερφή μου να τα πάρει. Ο γάμος γινόταν νωρίς, στις 7 η ώρα, γιατί θέλαμε να είναι μέρα και τον κάναμε σε ένα μικρό εκκλησάκι στο Λαγονήσι. Τόσο χαζοί ήμασταν, γιατί φυσικά μέρα θα ήταν μέχρι τις 9 και έκανε τρελή ζέστη και φυσικά για να φτάσει κανείς στο Λαγονήσι έπρεπε να ξεκινήσει από τις 6. Οπότε όλοι έφτασαν μούσκεμα στον ιδρώτα και μας σιχτίριζαν μάλλον για την επιλογή μας που αντί να είναι να κάνουν το μπάνιο τους, πέρασαν μια ώρα στο αυτοκίνητο για να στηθούν στην εκκλησία :). Ευτυχώς όμως είχε πολλά πεύκα εκεί και ήταν ωραία και σχετικά δροσερά (ο γάμος έγινε έξω από την εκκλησία, γιατί μέσα δε χώραγε σχεδόν ούτε ο παπάς τόσο μικρή που ήταν).
Ο Κωνσταντίνος μου είχε βάλει δύο όρους: α) να μην αργήσω, β) να μην τον πατήσω. Για την ακρίβεια μου είπε “αν με πατήσεις, θα σε πατήσω κι εγώ. Ξέρω πως ό,τι λέει θα το κάνει κιόλας και με το πέδιλο δε ρίσκαρα να με ξενυχιάσει με το 46 νούμερο παπούτσι.
Έτσι άργησα μόνο 10 λεπτάκια (αν θυμάμαι καλά. Λες να μην άργησα καθόλου;;;;). Το νοικιασμένο ντεσεβό κάμπριο που με πήγε (τα τελευταία μέτρα μόνο γιατί αλλιώς θα είχα λιώσει μες τη ζέστη) στην εκκλησία, είχε χαλασμένη κόρνα, οπότε έφτασα χωρίς φανφάρες. Α, και χωρίς στέφανα 🙂 :). Ανέβηκα, έγιναν οι χαιρετούρες, φίλησε ο Κωνσταντίνος το χέρι του μπαμπά μου για να με πάρει, ξέχασε να μου δώσει την ανθοδέσμη και την κράταγε αυτός… Μιλάμε για πολύ χυμαδιό όχι αστεία! Και μετά έπρεπε να περιμένουμε την αδερφή μου που είχε γυρίσει για τα στέφανα! Μέχρι και τις λαμπάδες ξεχάσαμε να ανάψουμε! Όταν τις ανάψαμε αυτές επέμεναν να σβήνουν γιατί φυσικά ήμασταν έξω και φύσαγε. Η πεθερά μου και ο πατέρας μου φυσικά όλο μαύρους οιωνούς βλέπαν μπροστά τους (ψιτ, 10 χρόνια πέρασαν, ακόμα εδώ είμαστε…).
Όλα πήγαν καλά όμως, ο γάμος τελείωσε, κάναμε και τις απαραίτητες χειραψίες (μα τι βαρετό πράγμα αυτό). Μετά οι άλλοι ξεκίνησαν για το κέντρο. Εμάς μας είπαν να μην πάμε αμέσως, οπότε, μετά από μερικές φωτογραφίες που τραβήξαμε, πήγαμε μια βόλτα για… καφέ! Με το νυφικό κανονικά σταματήσαμε και παραγγείλαμε καφεδάκι και είδαμε το ηλιοβασίλεμα. Τέλεια ήταν. Μόνο που μετά είχε τόση κίνηση στο δρόμο που αργήσαμε καμιά ώρα να πάμε στο κέντρο και είχαν αρχίσει όλοι να μας σιχτιρίζουν για μια ακόμα φορά.
Στο κέντρο το μόνο που έχω να πω είναι πως δεν πήγαινε φαγητό με τίποτα κάτω και πέρναγα από όλα τα τραπέζια να πιούμε στην υγειά μας. Το αποτέλεσμα αναμενόμενο… έγινα φέσι τόσο που χόρεψα μέχρι και ζεϊμπέκικο! Δεν το θυμάμαι καν, αλλά δυστυχώς υπάρχουν φωτογραφίες… Έτσι πήγα κοιμισμένη στο σπίτι και η πρώτη νύχτα του γάμου έλειξε κάπως άδοξα χαχααχαααα.
Λίγα ακόμα αποδεικτικά στοιχεία του γιατί ο γάμος μας ήταν χύμα:
1. Ο τύπος που τράβαγε βίντεο δεν μας ήξερε. Ρώτησε ποιός είναι ο γαμπρός, του έδειξαν τον Κωνσταντίνο και άρχισε να τραβάει βίντεο (όσο με περίμεναν). Όταν όμως είδε πως ο τύπος αυτός με τις τιράντες έπαιζε κουτσό με τα παραγαμπράκια, αποφάσισε πως έχει κάνει λάθος και έσβησε ό,τι είχε τραβήξει μέχρι τότε!
2. Τα στέφανα ήταν από στάχυα. Δε θέλαμε ασημένια και τέτοιες τυπικούρες. Όταν όμως τα στάχυα μπλέχτηκαν στα μαλλιά μου και με ξεμάλιασαν για να τα βγάλουν κατάλαβα γιατί τα ασημένια έχουν την πρακτική τους πλευρά
3. Όταν φεύγαμε από την εκκλησία, μάζεψαν τα διάφορα που είχαμε πάει, ποτήρια, δίσκο κλπ. Μόνο που εμείς δεν είχαμε πάει δίσκο! Το είχαμε ξεχάσει και αυτό. Οπότε φύγαμε και κερδισμένοι με συν έναν ασημένιο δίσκο (ε καλά, για αυτό θα πάμε στην κόλαση;;; Τόσα έχουμε κάνει! ).
Πάρτε λοιπόν ένα κομμάτι από την τούρτα που έφτιαξα για να γιορτάσουμε τα 10 χρόνια αυτού του υπέροχου γάμου!
Να ζήσετε να γιορτάσετε και την 100στη επέτειο γαμου, Στελλα και Κωνσταντινε!!! Να είστε ευτυχισμένοι, εχετε φτιάξει μια πανέμορφη οικογένεια. :-))
Και ας μη σας ξέρω απο κοντά, συγκινούμαι επειδή βλέπω ότι τα χαμόγελά σας είναι ακόμα τόσο διάπλατα. Από τη μέρα του γάμου σας έως και σήμερα.
Τις καλύτερες μου ευχές σας στέλνω! :-)))
Μα δεν περίμενα λιγότερο ενδιαφέρουσα ιστορία από σας!!!! Αυτός ήταν γάμος, ε μααααααααα, όλο τα ίδια και τα ίδια! Χαχαχαχαχαχαχχαχαχα!
Πάντα ερωτευμένοι (που θα είστε), και πάντα ευτυχισμένοι (που επίσης θα είστε!)
Julia Dream σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις ευχές. Δεν έχει σημασία που δεν γνωριζόμαστε από κοντά, τόσα χρόνια τα λέμε εδώ μέσα 🙂 .
Ναυσικά ευχαριστούμε και για τις δικές σου ευχές. Αν σου άρεσε ο γάμος μας να σου δώσουμε μερικά tips και για τον δικό σου 😛 .
Να ζήσετε! Να πω και μια ευχή που πήρα στο δικό μας γάμο, και με συγκίνησε: Στο ίδιο μαξιλάρι να ασπρίσετε…
Πραγματικά ήσασταν εντελώς χύμα, και νομίζαμε ότι εμείς πρωτοπορήσαμε – η κουμπάρα κι εγώ, χτενισμένες και βαμμένες για το γάμο, με swarowski στα μαλλιά και απαστράπτουσα λακ, διαπιστώσαμε ότι μας περίσσευε ώρα μέχρι το ντύσιμο και πήγαμε για καφέ στο κέντρο της πόλης, ωσάν σούπερ σταρ! LOL
Ο γαμπρός πάλι, έφυγε χαλαρός και άνετος από το σπίτι του για την εκκλησία με άδεια χέρια, χωρίς την ανθοδέσμη, και γύρισε πίσω μια θεία για να την πάρει! Έφτασε στην εκκλησία την ώρα που ακούγονταν οι κόρνες του ‘νυφιάτικου’ αυτοκινήτου, και διαπίστωσε πως δεν είχε μαζί του ούτε τις άδειες γάμου!! χαχαχαχ
Να ‘στε καλά, παιδιά, να χαίρεστε την οικογένειά σας, να θυμάστε κάθε χρόνο αυτές τις ευτυχισμένες στιγμές!
Saigon
Χοχοχοχο, κλείνω εκείνο το κομματάκι τούρτας εκεί στα αριστερά, ντε, από την από κάτω γιατί μου φαίνεται κάπως πιο ψηλή, (ή μήπως θα την κόβετε διπλή?) καθώς και το επόμενο των 20 χρόνων σας (και πάει λέγοντας)!!!!
😉
Να ζήσετε και να έχουν τόσο ευτυχισμένους γάμους όλα σας τα παιδάκια.
Σας ζηλεύω, ελπίζω σε 2 χρόνια -δικη μου 10ετία- να είμαι κι εγώ τόσο ευτυχισμένος, που να έχω όρεξη να φτιάξω τουρτα και να ποστάρω σε μπλόγκ about my wedding 🙂
Bingo σου ευχόμαστε κι εμείς να γιορτάσεις μια τόσο ευτυχισμένη επέτειο και πολλές πολλές ακόμα 🙂
Na iste panta trela erwteumenoi, xamogelastoi kai na sas thaumazw otan pigenete voltes na kratieste panta xeri-xeri.
polla polla filia
Στέλλα και Κωνσταντίνε να ζήσετε! 10 χρόνια γάμου δεν είναι και μικρό επίτευγμα… (Κι εμείς φέτος τα γιορτάσαμε!) Πολλές-πολλές ευχές και η κάθε επόμενη δεκαετία να είναι και καλύτερη από την προηγούμενη 🙂
Ευχαριστώ πολύ για τις ευχές σας :).
Μακάρι να περνάμε όλοι πάντα τόσο ωραία όσο περνάμε εμείς αυτές τις μέρες 🙂
Σνιφ, σνιφ, συγκίνηση! Σας αγαπώ – αν δε σας αγαπούσα, δε θα έβγαζα τόσο ωραίες φωτογραφίες 😛
Αχ Λεσπριτία μόνο τις δικές σου φωτογραφίες δείχνουμε από το γάμο μας :).
Κι εμείς σε αγαπάμε πολύ, το ξέρεις.
πολύ συγκινήθηκα με την ιστορία σας!
να ζήσετε και να είστε πάντα ευτυχισμένοι και… χύμα!
να τ’ ακούω κι εγώ αυτά που παντρεύομαι του χρόνου και αγχώνομαι από τώρα…
αλήθεια, σε ποια εκκλησία παντρευτήκατε?
ΥΓ. και αν αναρωτιέστε για τις καθυστερημένες ευχές… βρήκα αυτήν τη σελίδα γκουγκλάροντας τη φράση “γάμος μικρό εκκλησάκι”. ναι, κάπως έτσι το φαντάζομαι κι εγώ !
cheers!
Σοφία Ζ. καλώς σε βρήκαμε και εύχομαι η ώρα η καλή!
Παντρευτήκαμε στον Άγιο Δημήτριο στο Λαγονήσι.
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για τις ευχές σου, έστω και… καθυστερημένες 🙂