Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έφτασε και η Κυριακή…

Το πρωί όχι δε μπορούσαμε να σηκωθούμε, δεν άνοιγε το μάτι με τίποτα! Αγκομαχώντας πήγαμε κατά τις 10.30 κάτω μπας και ξεκινήσουμε να δουλεύουμε.

Είχαμε την τούρτα μας λοιπόν (στην ουσία ήταν βασιλόπιτα καλυμένη με ζαχαρόπαστα), γύρω στα 50εκ. μήκος και πάνω φτιάξαμε το κεντρικό κομμάτι της Ονειρούπολης. Κάναμε το σπιτάκι του Άγιου Βασίλη με τη μεγάλη πέτρινη γέφυρα, το σπιτάκι δίπλα σε αυτή (από το χαμόγελο του παιδιού), το ποταμάκι με το διακοσμητικο πύργο, τα μανιτάρια, τον πύργο και το καρουζέλ.

Δουλεύαμε όλη μέρα για αυτό. Όλοι όσοι δουλεύανε στο ξενοδοχείο ερχόντουσαν κάθε λίγο να δουν τι κάνουμε και να μας πουν τι όμορφη που γίνεται και χαρά στο κουράγιο μας και διάφορα τέτοια.

Κατά το μεσημέρι τα πράγματα στράβωσαν. Ξεκίνησε να βρέχει και έπρεπε να συννενοηθούμε για το τι θα γίνει, καθώς στην τούρτα δε γινόταν να πέσει ούτε μια σταγόνα νερό. Νομίζω πως δεν θέλω να θυμάμαι καν το τι έγινε. Ήρθε ο σκηνοθέτης να μας μιλήσει και είδε την τούρτα και μας λέει με ένα ύφος απαξιωτικό: “τι, αυτή είναι η τούρτα;”. Την περίμενε λέει 3 μέτρα!!! Λες και του είχαμε πει εμείς πως πάμε για το ρεκόρ Γκίνες ένα πράγμα! Και μας είχε ετοιμάσει λέει το τραπέζι δίπλα στο δήμαρχο και τώρα τι είναι αυτό, είναι μικρό και σιγά το πράγμα, και ένα ζαχαροπλαστείο θα μπορούσε να το κάνει και διάφορα τέτοια. Εγώ του είπα να σηκωθεί να φύγει, η Γεωργία ήταν έτοιμη να του φέρει την τούρτα καπέλο!

Όταν έφυγε αυτός, μας ζήτησαν μήπως γίνεται να κάνουμε πάλι την ίδια δράση με χτες (μες το κρύο και το βράδυ) ή να κάνουμε ένα μεγάλο ταψί μπισκότα στολισμένα, μια που η τούρτα δεν του έκανε του άλλου, περίμενε υπερπαραγωγή! Τους είπαμε πως δεν γίνονται αυτά τα πράγματα, ούτε υλικά έχουμε, ούτε βέβαια προλαβαίνουμε!

Είχαμε γίνει κάπως τούρμπο, αλλά αποφασίσαμε πως δεν πειράζει, μακάρι να μη γινει γύρισμα και θα την πάμε απλώς εμείς στον Δήμαρχο να την αφήσουμε εκεί και τελείωσε το θέμα. Άλλωστε εμείς κάναμε αυτό που θέλαμε, περάσαμε τέλεια και στην τελική, το site έχει μεγαλύτερη ακροαματικότητα από το “Κυριακή στο χωριό”!!!

Ήρθε και η Σοφία και μας έφερε να φάμε (να ναι καλά η κοπέλα δηλαδή), μας είπε πως θα τη βάλουμε στην κουζίνα του Άγιου Βασίλη και πως θα την βλέπουν έτσι όλοι οι επισκέπτες και ήμασταν πλέον μια χαρά.

Συνεχίσαμε τη δουλειά μας χαρούμενες. Βλέπαμε και τι ωραία που γίνεται και χαιρόμασταν ακόμα περισσότερο.

Κατά τις 7 μας πήραν τηλέφωνο πως σταμάτησε να βρέχει και να πάμε για γύρισμα. Κάναμε πολύ γρήγορα τις τελευταίες πινελιές, πήγαμε στο δωμάτιο να ξεσκονιστούμε και να αλλάξουμε και κατεβήκαμε να πάμε την τούρτα. Με την προστασία μιας ομπρέλας (παρότι δεν έβρεχε εκείνη την ώρα) πήγαμε στην Ονειρουπολη. Μας είχαν ετοιμάσει ένα στολισμένο τραπέζι (όχι φυσικά στον δήμαρχο, μια που δεν είχαμε την υπερπαραγωγή) και τη βάλαμε πάνω (με την ομπρέλα να την καλύπτει).

Εμείς βέβαια στη βροχή και το κρύο έτσι; Περιμέναμε να έρθουν να κάνουν το γύρισμα. Κάναμε και μια βόλτα στο καρουζέλ, αλλά όταν πια δεν αντέχαμε άλλο το κρύο μας είπε η Σοφία να περιμένουμε στο σπιτάκι των ξωτικών.

Η τελευταία έκρηξη έγινε όταν πήγαμε για το γύρισμα και καταλάβαμε πως ήθελε ο σκηνοθέτης να μην υπάρχει ομπρέλα (έβρεχε καταρακτωδώς πλέον) γιατί του χαλούσε το πλάνο!!! Οπότε για 3 λεπτά γύρισμα θα μας χαλούσε τη δουλειά 2 ημερών! Άσε που ήταν και χαζός, καθώς ούτε αυτός θα είχε πλάνο με μια κατεστραμμένη τούρτα. Γίναμε έξαλλες και φωνάζαμε πως δεν μας ενδιαφέρει το γύρισμα, αν δε φέρουν ομπρέλα θα πάρουμε την τούρτα να φύγουμε επί τόπου. Η ομπρέλα κατεύθασε και η τούρτα ήταν ασφαλής (σε αντίθεση με εμας που παραμείναμε στη βροχή! ). Φυσικά ομπρέλα είχε και η παρουσιάστρια που ήρθε, μας μίλησε για 3 λεπτά, αναφέραμε το site (τώρα αν θα το κόψουν στο μοντάζ δεν το ξέρω) και τέλος.

Πήραμε την τούρτα και την πήγαμε στο σπιτάκι του Άγιου Βασιλη. Την βάλαμε στην κουζίνα του και θα τη βλέπουν εκεί όλοι οι επισκέπτες.

Βγάλαμε και τη φωτογραφία μας με τον Άγιο Βασίλη και όλα τελείωσαν καλά. Ήμασταν κουρασμένες, αλλά ευχαριστημένες. Αφού αρχίσαμε να κάνουμε σχέδια για τον επόμενο χρόνο!

Μετά, παρότι ήταν πάρα πολύ κουρασμένη η Σοφία, μας έβαψε ξανά (βρήκε το μπελά της η κοπέλα λεμε 🙂 ). Φτιάξαμε τα πράγματά μας πολύ πολύ γρήγορα, μας πήρε μια τρομερή ταξιτζού και μας πήγε στη Θεσσαλονίκη ξανά. Περιτό να πω πως ξενυχτήσαμε για μια ακόμα φορά (με τη φίλη της Γεωργίας) κι έτσι την επόμενη μέρα που υποτίθεται θα κάναμε καμιά βόλτα στη Θεσσαλονίκη πριν το ταξίδι, σερνόμασταν και δεν κάναμε τίποτα 🙂