Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Ίσως από όλες τις μέρες του Πάσχα, αυτή να είναι η αγαπημένη μου. Μάλλον αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαι ούτε του ξενυχτιού και του μεταμεσονύχτιου φαγητού, ούτε του βλάχικου τραγουδιού, ούτε της πολλής φασαρίας και σίγουρα όχι του αρνιού (πάντα νηστική μένω το Πάσχα).

Ειδικά ο επιτάφιος στο χωριό, είναι κάτι εξαιρετικά όμορφο. Κάθε χρόνο μαζευόμαστε στο χωριό κατά τις 8. Θα δώσουμε στη γιαγιά το καλαθάκι της, θα της ευχηθούμε να είμαστε μαζί για πολλές χρονιές ακόμα (και να συνεχίζει να βάζει πατάτα ακάθεκτη), θα κουτσομπολέψουμε με συγγενείς που έχουμε να δούμε άλλους περισσότερο καιρό και άλλους λιγότερο, θα ετοιμαστούμε και θα πάμε στην εκκλησία.

Εγώ μένω πάντα απέξω, οι περισσότεροι μπαίνουν μέσα. Λίγο μετά τις 9 θα βγει ο στολισμένος επιτάφιος και αρχίζει η βόλτα. Μπροστά ο επιτάφιος και πίσω όλοι εμείς, κάνουμε το γύρο όλου του χωριού. Αυτός ο γύρος μπορεί να κρατήσει πάνω από μιάμιση ώρα. Με βήμα αργό, περνάμε από όλα τα στενάκια. Όλα τα σπίτια έχουν ανάψει φωτιές έξω από την πόρτα τους και έχουν βάλει αναμένα κεράκια όπου βρουν χώρο, σε εσοχές του τοίχου, σε πορτοκάλια που έχουν κόψει μισά και σκάψει, σε κοχύλια… Ο επιτάφιος σταματάει, ο κόσμος περνάει από κάτω. Μετά περνάμε οι υπόλοιποι και χαιρετάμε γνωστούς και αγνώστους, ανταλλάσουμε ευχές και συνεχίζουμε.

Δεν την κάνουμε ολόκληρη τη βόλτα. Κατά τα μισά, όταν φτάσει ξανά στην πλατεία ο επιτάφειος, αφήνουμε την υπόλοιπη ουρά και γυρνάμε σπίτι. Έχουμε ετοιμασίες να κάνουμε, φωτιά και κεριά να ανάψουμε, για όταν περάσει και από το δικό μας σπίτι. Όλα είναι έτοιμα και κάποιοι θα πάνε στο νεκροταφείο, να ανάψουμε κεράκια και να συναντήσουν τον επιτάφιο εκεί. Μετά έρχονται γρήγορα στο σπίτι και περιμένουμε όλοι έξω από την πόρτα, να περάσουν μεγάλοι και παιδιά κάτω από τον επιτάφιο και να χαιρετήσουμε γνωστούς και αγνώστους, να ανταλλάξουμε ευχές, να δει ο κόσμος τα παιδιά και να πει “αχ πως μεγάλωσαν αυτά” και άλλα τέτοια.

Αυτά γίνονται συνήθως και φέτος ήμουν εξαιρετικά χαρούμενη, γιατί θα μοιραζόμουν αυτή την εμπειρία και με τους δικούς μου γονείς. Δεν έχω κανένα πρόβλημα που πάντα περνάμε το Πάσχα με τους συγγενείς του Κωνσταντίνου (ίσα ίσα που προτιμώ το Πάσχα εδώ), αλλά το να έρθουν και οι δικοί μου είναι ένα bonus. Ήρθαν μόνο για μια μέρα, έτσι να περάσουμε τον επιτάφιο μαζί και μετά επέστρεψαν στην Αθήνα, να μη μείνουν οι γιαγιάδες μόνες τέτοιες μέρες. Ήρθαν και οι Πολιταίοι και η νονά της Ιωάννας, είμασταν μπουλούκι ολόκληρο.

Μόνο που ο καιρός αποφάσισε να μας χαλάσει όλη την εμπειρία. Και ενώ όλη μέρα είχε έναν ήλιο εκπληκτικό, το βράδυ έπιασε η βρόχα. Που να κάνει βόλτα ο επιτάφιος… Το γύρο της πλατείας έκανε και αυτός πολύς ήταν. Έτσι δεν είδε κανείς τίποτα από όλα αυτά που κάνουν αυτή τη μέρα ξεχωριστή. Στεναχωρήθηκα πάρα πολύ.

Βέβαια μετά πήγαμε όλοι στην ταβέρνα να ντερλικώσουμε τις νόστιμες νηστίσιμες λιχουδιές που σερβίρανε σήμερα και ξεχάστηκε η πολλή στεναχώρια!