Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Αχ βλέπω να μπαίνει Οκτώβρης κι εγώ να μην έχει ακόμα τελειώσει με τις αναμνήσεις των διακοπών μας 🙂

Γυρίσαμε από Αθήνα και έμπλεξα με δουλειές του σπιτιού, της δουλειάς, του σχολείου και βέβαια του προγράμματος που ακολουθούμε με τον Γιώργο και τα έχω ψιλοπαίξει… Σε πείσμα όμως της κούρασης, εγώ θα συνεχίσω:

Η εκδρομή με τον Οδοντωτό ήταν κάτι που συζητάγαμε από πριν φύγουμε. Πήγαμε μαζί με την αγαπημένη μας Ναυσικά, η οποία είχε την καλοσύνη να μας κανονίσει όλη την εκδρομή, να βγάλει εισητήρια και να κανονίσει ξενάγηση και φαγητό 🙂

Το πρωί λοιπόν ξεκινήσαμε νωρίς νωρίς και πήγαμε στο Διακοπτό. Μπροστά στο σταθμό είδαμε τον παλιό οδοντωτό

που οφείλω να ομολογησω ήταν περισσότερο αυτό που είχα στο μυαλό μου ως οδοντωτός, παρά το καινούριο βαγόνι στο οποίο ανεβήκαμε εντέλει και ήταν σούπερ καινούριο, με κλιματισμό και τα πάντα. Το κακό του ήταν πως -αν και καινούριο- ήταν αρκετά στριμωγμένο και τα πόδια του Κωνσταντίνου δεν χώραγαν.

Η διαδρομή ήταν απολαυστική. Μια διαδρομή σχεδόν ονειρική, μέσα στο δάσος, με γεφυρούλες, ποτάμια, καταρράκτες, τούνελ, χωριουδάκια.

Τα παιδιά είχαν ενθουσιαστεί και κοίταζαν συνέχεια έξω από τα παράθυρα και από τις δύο μεριές. Ήταν πραγματικά μια τέλεια διαδρομή που θα θέλαμε πολύ να την κάνουμε με τα πόδια.

Η διαδρομή Διακοπτό – Καλάβρυτα διαρκεί περίπου μια ώρα. Στα Καλάβρυτα μας περίμενε παρέα και -αφού φάγαμε μια νόστιμη μπουγάτσα και τυρόπιτα- πήγαμε όλοι μαζί πρώτα πρώτα στην περιοχή “χίλια καντήλια” όπου οι Γερμανοί σκότωσαν όλο τον αντρικό πληθυσμό του χωριού, από 12 ετών και πάνω. Μάθαμε όλες τις φρικιαστικές λεπτομέρειες του γεγονότος καθώς ο ξεναγός μας είχε πολλά να πει 🙂

Αφού αναλογιστήκαμε τη φρίκη και τον παραλογισμό του πολέμου, και αφού είχαμε σκάσει από τη ζέστη, κατεβήκαμε στο χωριό να πιούμε κάτι να δροσιστούμε και να κάνουμε τη βόλτα μας στους δρόμους των Καλαβρύτων. Τα παιδιά μάλιστα έκαναν και τα ψώνια τους και πήραν δυο μαγκούρες:

Η μια έχει αετό και η άλλη σκύλο.

Αφήσαμε την παρέα μας το μεσημεράκι και μαζί με τη Ναυσικά πήραμε ξανά τον Οδοντωτό για την επιστροφή. Η αλήθεια είναι πως πριν βγάλουμε τα εισητήρια σκεφτόμασταν μήπως πάμε μόνο τη μια διαδρομή με τον Οδοντωτό και να επιστρέψουμε με το ΚΤΕΛ, γιατί το εισητήριο είναι κάπως τσιμπημένο. Χαίρομαι πολύ που δεν το κάναμε γιατί στην επιστροφή κάτσαμε πρώτη πρώτη θέση, είχαμε απίστευτη θέα και ευχαριστηθήκαμε τη διαδρομή ακόμα περισσότερο. Δε τη χορταίνεις αυτή τη βόλτα!

Στη συνέχεια πήγαμε για φαγητό λίγο έξω από το Αίγιο, στην αγαπημένη ταβέρνα της Ναυσικάς. Μετά το φαγητό μας εκεί, κατάλαβα πολύ καλά γιατί είναι η αγαπημένη της ταβέρνα. Είχα κρατήσει την απόδειξη από την ταβέρνα για να θυμάμαι το όνομα και την περιοχή, όμως κάπου παράπεσε. Οπότε περιμένω από τη Ναυσικούλα να μας δώσει τα στοιχεία αυτά για να τα γράψω… Το μαγαζί λέγεται Μελτέμι και είναι στην παραλία Διγελιωτίκων (ευχαριστώ Ναυσικά – ματς).

Η ταβέρνα είχε άψογη εξυπηρέτηση. Όλοι ήταν γρήγοροι και ευγενικοί. Με το που πήγαμε μας έστρωσαν το τραπέζι και μας έφεραν ένα πιάτο φάβα με λεμονάκια και ψωμί, προσφορά του μαγαζιού. Αυτό απο μόνο του ήταν ικανό να μας κάνει να ξαναπάμε. Όμως και όλα του τα πιάτα ήταν πεντανόστιμα. Μόνο που οι ψητές σαρδελίτσες που πήρα εγώ, ήταν στην ουσία φούρνου και όχι ψητές και είχαν το κοκκαλάκι τους. Όμως ήταν πάρα πολύ νόστιμες, οπότε δε με πείραξε καθόλου. Το κορυφαίο; στο τέλος μας έφεραν ζεστές πετσετούλες!!! Μου φάνηκε απίστευτο. Και μας πρόσφεραν και καρπουζάκι. Και οι τιμές ήταν πολύ πολύ λογικές, αφού 5 άτομα (άντε πες 4 αν πιάσουμε τα 2 παιδιά για ένα) πληρώσαμε γύρω στα 43 ευρώ. Και είναι και μπροστά σε θάλασσα και μάλιστα βραβευμένη θάλασσα!

Ευχαριστούμε πολύ Ναυσικά για την υπέροχη μέρα που μας κανόνισες!