Θα καταθέσω εδώ την άποψή μου για το σκάφος:
Οι διακοπές με το σκάφος για μένα δεν είναι και ό,τι καλύτερο. Ξέρω πως σε πολύ κόσμο θα φανεί ιδανικό και ίσως και εξωτικό. Εγώ με τη θάλασσα δε τα πάω και τόσο καλά. Μου αρέσει να κολυμπάω (πάρα πολύ), αλλά σε ορισμένη απόσταση από την ακτή. Αν αρχίσει και μαυρίζει η θάλασσα… με έχει χάσει. Που ξέρω εγώ τι τριγυρνάει εκεί κάτω και πόσο λιγουρευτά θα του φανούν τα ποδαράκια μου;
Επίσης κάπως αισθάνομαι να είμαι κλεισμένη σε ένα χώρο 9Χ2, χωρίς να έχω έλεγχο της κατάστασης. Θέλεις να πας κάπου, ξεκινάς ωραία ωραία και στα μισά της διαδρομής, να τα 5 μποφόρ. Δε ζαλίζομαι ακριβώς, αλλά δε μου αρέσει και καθόλου. 2 μποφόρ είναι καλά. Από εκεί και πάνω.. Σπονδές στον Πωσειδώνα, μπας και μας αφήσει ήσυχους.
Έχει πολλά καλά δε λέω. Βλέπεις κόλπους που δε θα έβλεπες ποτέ διαφορετικά, ερημικές παραλίες, είσαι όλη μέρα με το μαγιό σου, τρως κονσέρβα καλαμπόκι + τόνο + κρεμμυδάκι, κονσέρβα φασόλια και κανένα ζβαν (όλα πράγματα που δεν τρώω πουθενά αλλού), έχεις χρόνο για σταυρόλεξα / βιβλία / σουντόκου κλπ, χαλάς ελάχιστα έως μηδέν χρήματα.
Στα αρνητικά βάζω πως από τις 9 που νυχτώνει δεν μπορείς να κάνεις τίποτα και, αφού προσπαθήσεις διάφορα, στο τέλος τα παρατάς και κοιμάσαι. Ή προσπαθείς να κοιμηθείς γιατί υπάρχει και η εξής περίπτωση: έχεις αράξει σε ερημικό κόλπο. Είσαι καταχαρούμενος που είσαι μόνο εσύ και άντε 3-4 άλλα σκάφη. Καθαρή θάλασσα, ησυχία… Πέφτεις λοιπόν να κοιμηθείς και κατά τις 11 ξυπνάς από ένα διαολεμένο θόρυβο. Προσπαθείς να καταλάβεις τι γίνεται και στο τέλος διαπιστώνεις πως εκεί στην άκρη του βουνού είναι ένα μπαρ, όπου θεωρεί καλό και πρέπον όχι μόνο να παίζει σκυλάδικα, αλλά να τα βάζει και στη διαπασών. Αυτό κρατάει μέχρι τις 3-4 (αν είσαι τυχερός). Το πρωί, άσχετο με το τι ώρα κοιμήθηκες το προηγούμενο βράδυ, τον ύπνο μέχρι αργά μπορείς να τον ξεχάσεις. Τι ώρα ξημερώνει; Στις 7; Εάν δε σε ξυπνήσει ο ήλιος ή ο καπετάνιος που αποφάσισε ξαφνικά πως ώρα είναι να αλλάξεις λιμάνι ή ο Κωνσταντίνος που είπε να ρίξει μια βουτιά, θα σε ξυπνήσει σίγουρα η μαμά μου που πάντα θεωρεί πως αφού όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται είναι μια καλή ώρα να πλύνει πιάτα.
Ξέρω πως ο Κωνσταντίνος και τα παιδιά το περιμένουν πως και τι αυτό με το σκάφος. Δε τους χαλάω χατήρι, ούτε πολυγκρινιάζω. Λίγο εδώ έβγαλα τα σώψυχά μου. Θα πάω και θα περάσω καλά.
Πριν κάποια χρόνια είχα πάρει μαθήματα ιστιοπλοΐας και σε κάποια στιγμή θέλω να ξανακάνω (το ιστιοπλοϊκό και γενικά τα θαλάσσια σκάφη δεν είναι αυτοκίνητο είναι περιπλοκότερο, πχ, εάν χαθείς δεν είναι όπως στον δρόμο, όπου δίνεις μία διεύθυνση και σε καθοδηγούν είναι κάπως δυσκολότερο, συνεπώς η επανάληψη είναι απαραίτητη).
Το όνειρό μου δεν ήταν τόσο οι διακοπές με το ιστιοπλοϊκό-που δεν έχω πάει ακόμα και δεν ξέρω εάν και το επιθυμώ και τόσο-, όσο οι βόλτες και αυτές συνεχίζουν να είναι.
Οι διακοπές με το ιστιοπλοϊκό έχουν φαντάζομαι κάτι το μυστηριώδες και το γοητευτικό αλλά δεν με τραβά και τόσο η ιδέα να είμαι στριμωγμένος, να μην έχω παρά δύο ζευγάρια ρούχα (ΟΚ όχι ότι παίρνω και όλη την ντουλάπα, αλλά και πάλι δύο μόνο είναι λίγα), και να μην έχω την δυνατότητα να εκτονώσω την κρίση δια της απομακρύνσεως, εάν τυχόν τσακωθώ με κάποιον.
Πολλοί, βέβαια, δεν φαντάζονται αυτά στο ιστιοπλοϊκό, αλλά παρθένες παραλίες (που προφανώς τις έχουν ήδη ανακαλύψει οι άλλοι ιστιοπλόοι ), δυνατούς ανέμους αλλά ταυτόχρονα ακούνητο σκάφος και κοκτέιλ επί του καταστρώματος.
Για τέτοιες διακοπές με ιστιοπλοϊκό, όμως, χρειάζεται σκάφος που να αξίζει πάρα πολλά χρήματα, που λίγοι είναι οι τυχεροί που μπορούν να τα διαθέσουν