Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Εχθές μας πήρε η Δήμητρα και πήγαμε στο Μυστράς Μπιστρό. Νομίζω δε χρειάζεται να πω πως είναι στον Μυστρά…

Κάναμε γύρω στη 1 ώρα και 25 λεπτά να φτάσουμε, αλλά κάναμε και κάνα δυό στάσεις στο δρόμο να μιλήσουμε με μια θεία που έχει κιόσκι κάπου στη διαδρομή (η διαδρομή Καλαμάτα – Σπάρτη αυτή την εποχή είναι γεμάτη κιόσκια που πουλάνε βότανα και μυρωδικά, σκόρδα, μέλι, ντομάτες και καλαθάκια φτιαγμένα από κουκουνάρια). Μας φίλεψε και λεβάντα για να βάλουμε στα συρτάρια μας να μυρίζουν ωραία.

Η διαδρομή είναι καταπληκτική. Πολλές στροφές (τουλάχιστον 10.528), αλλά δε σε πολυνοιάζει μια που βλέπεις γύρω σου βουνό, φύση, γκρεμούς, νερά που πέφτουν από βράχους και φυσικά χαζεύεις και όλα τα κιόσκια. Αξίζει να την κάνεις μέρα, όπως αξίζει να πας και στο μαγαζί λίγο πιο νωρίς ώστε να χαρείς τη θέα και με φως και το βράδυ, αλλά και την ανατολή του φεγγαριού. Εμείς είμασταν έξτρα τυχεροί χτες μια που ήταν σχεδόν πανσέληνος.

Το μαγαζί λοιπόν

είναι ένα πανέμορφο πέτρινο σπίτι, στο οποίο στον πάνω όροφο μένει η ιδιοκτήτρια και τον κάτω μαζί με την αυλή, τα έχει μετατρέψει σε ένα γλυκύτατο μπιστρό. Τραπεζάκια με θέα τον κάμπο και τη Σπάρτη, φαί/ ποτό/ γλυκό και ενίοτε ζωντανή μουσική. Για τη μουσική θα πω αργότερα, πρώτα θα πω αυτό που με εντυπωσίασε και δεν το έχω δει πουθενά αλλού μέχρι τώρα. Η σερβιτόρα ήρθε και μας άφησε 6 (έξι !!!) καταλόγους. Έναν με τις τιμές και 5 συνοδευτικούς. Είχε έναν ολόκληρο κατάλογο μόνο με σοκολάτες! Έναν μόνο για κρύο τσάι, έναν μόνο για ζεστό τσάι, έναν (αμαρτωλό) μόνο για παγωτά βουτηγμένα σε ένα μπολ σοκολάτας και έναν φυσικά με καφέδες. Μόνο που κοίταζα τις μπάλες παγωτού μέσα σε εκείνη τη θάλασσα σοκολάτας, γαρνιρισμένο με σοκολατένια αστεράκια, ήξερα πως είχα έρθει στο σωστό μέρος!

Δυστυχώς όμως όχι τη σωστή ημέρα, γιατί η θερμοκρασία είχε πέσει και είναι και στο βουνό και να μη τα πολυλογώ, το ψιλοδαγκώσαμε. Με τέτοιο κρύο που όρεξη για παγωτό. Η Δήμητρα μας είχε προετοιμάσει για την ομορφιά του μέρους, αλλά όχι και για το κρύο. Μας έδωσε πριν φύγουμε από ένα μπουφανάκι βέβαια, αλλά το αμάνικο και το σανδάλι δε βοήθησαν καθόλου. Την επόμενη φορά, κάλτσα και παλτό.

Την παραγγελία ήρθε και μας πήρε η γλυκύτατη και αγαπησιάρα κόρη της ιδιοκτήτριας, η Αλίκη. Η Αλίκη έκανε κατάληψη σε ένα μεγάλο μέρος της βραδιάς μας, αφού βρήκε τον Κωνσταντίνο-θα-ήθελα-να-ήμουν-νηπιαγωγός εκεί και έπαιζε μαζί της.

Λοιπόν πεινάγαμε και παραγγείλαμε στην αρχή ένα πιάτο για 2. Δε μας χόρτασε (και δεν με ενθουσίασε κιόλας) και συνεχίσαμε με ελληνικό πιάτο (σαν χωριάτικη με παξιμάδι – καλό) και μανιταρόπιτα που ήταν όλα τα λεφτά. Αργότερα (και αφού είχαμε ξεπαγιάσει) παραγγείλαμε και δύο ζεστές σοκολάτες (από τον άλλο θεϊκό κατάλογο). Εγώ πήρα μια με σοκολάτα – φράουλα και ο Κωνσταντίνος (πεισμένος από εμάς που του λέγαμε πως έπρεπε να δοκιμάσει κάτι περίεργο και όχι μια απλή σκέτη σοκολάτα) πήρε μια άλλη περίεργη γεύση που στον κατάλογο έλεγε πως είναι κάτι σε σοκολατάκι torino, αλλά στο τέλος είχε γεύση φουντούκι (νομίζω πως καλά έκανε και ήθελε σκέτη ο άνθρωπος, να μάθει να μας ακούει άλλη φορά !).

Μέχρι στιγμής δεν έχω μιλήσει καθόλου για τη μουσική. Είχε λοιπόν ζωντανή μουσική (με έξτρα χρέωση 10€ το άτομο), ένα συγκρότημα από τη Λατινική Αμερική. Η κυρία από το Μεξικό, ο ένας από το Περού και ο άλλος από τη Χιλή. Έπαιξαν τραγούδια από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής, από το γνωστό “πέταγμα του Κόνδορα” και το επαναστατικό “κομαντάντε Τσε Γκεβάρα” (ή όπως αλλιώς λέγεται το τραγούδι) μέχρι άλλα παντελώς άγνωστα. Καλοί ήταν, φολκλόρ, αλλά όχι για πολύ. Ήταν αργά, έκανε κρύο, ήταν και τα τραγούδια τους κάπως αργά… Δεν ήθελε και πολύ να σου έρθει μια νύστα.

Για να μην είμαι και κακιά, καλοί ήταν όπως είπα. Η κυρία μάλιστα είχε πολύ ωραία φωνή και μας εντυπωσίασε όλους όταν έπαιξε τρομπέτα χρησιμοποιώντας… το χέρι της. Κάτσαμε μέχρι τέλους. Όμορφη βραδυά, ελαφρύ έως δυνατό αεράκι, θέα στα φώτα της Σπάρτης, κεριά, εξωτική μουσική, ζεστή σοκολάτα… Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Ίσως να ήταν όλα αυτά λίγο πιο κοντά στο σπίτι. Γιατί μετά είχαμε πάνω από μία ώρα στροφές, με τρομερή νύστα και ένα αυτοκίνητο να μυρίζει έντονα λεβάντα. Το στομάχι μου έγινε χάλια. Αλλά άξιζε τον κόπο. Ηρέμησα λίγο μετά από την μεγάλη πίεση των τελευταίων ημερών και πέρασα πολύ όμορφα.