Πάντα μου έκανε εντύπωση το πως τα παιδιά κάνουν εύκολα φίλους. Δηλαδή πας στην παραλία και αυτά ρίχνουν μια ερευνητική ματιά γύρω, βρίσκουν που έχει άλλα παιδιά, πάνε και μπαίνουν στην παρέα. Γίνονται φίλοι, παίζουν και μετά φεύγουν. Το ίδιο γίνεται και με όλα τα μέρη, την πλατεία, τα μαγαζιά, όπου πας, αυτά κάνουν το ίδιο. Για κάποια παιδιά αυτή η διαδικασία διαρκεί λιγότερο από ότι για άλλα, αλλά το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.
Έτσι δε μου έκανε εντύπωση το πως βρήκαν φίλους στο κάμπινγκ. Μάλιστα θα περίμενα να βρουν και περισσότερους. Αυτό ομως που μου κάνει εντύπωση είναι το πως σε αυτό το χώρο “κολλάνε” και οι μεγάλοι λίγη από αυτή τη συμπεριφορά. Στο κάμπινγκ είναι πιο εύκολο να μιλήσεις με τους γείτονές σου και ας είναι εντελώς ξένοι. Υπάρχει μια ελευθερία που σε κάνει να ξεχνάς για λίγο τους κανόνες και την απομόνωση και να μιλάς σε όποιον βρεθεί δίπλα σου. Κάνεις παρέα ακόμα και με άτομα που δεν πολυταιριάζεις, χαίρεσαι να μοιράζεσαι τα πράγματά σου και να βοηθάς τον διπλανό σου. Βλέπεις κάποιον καινούριο να έρχεται και χωρίς να στο ζητήσει πας κατευθείαν να τον βοηθήσεις να στήσει τη σκηνή του, να του δανίσεις το σφυρί σου, να του μάθεις τα κατατόπια. Θα δεις παρέα να παίζει κιθάρα και θα πας να τραγουδήσεις μαζί τους. Θα ακούσεις τον Ιταλό από πίσω να γελάει και θα γελάσεις κι εσύ. Θα φάτε μαζί σουβλάκια, θα περάσετε ώρες παίζοντας τάβλι και συζητώντας και μετά θα τελειώσουν οι διακοπές και θα πάει ο καθείς σπίτι του. Όπως κάνουν και τα παιδιά δηλαδή. Μια διαφορά μόνο υπάρχει. Οι μεγάλοι θα ζητήσουν να ανταλλάξουν τηλέφωνα. Μόνο που στο σπίτι όλα είναι διαφορετικά και όσο καλά και αν πέρασες με τους φίλους σου εκεί, τώρα γύρισες πίσω στη ρουτίνα. Αυτοί που γνώρισες θα είναι μακριά, θα είναι διαφορετικοί από εσένα, θα έχουν κι αυτοί άλλα στο μυαλό τους. Όσο καλές προθέσεις και να υπάρχουν, δύσκολα θα διατηρηθεί επαφή με ανθρώπους που γνωρίζεις στις διακοπές.
Ίσως εντέλει τα παιδιά να ξέρουν κάτι παραπάνω.
Βασικα την συμπεριφορα του “σκαναρισματος” του χωρου, και την αρχειοθετηση των ομοιων μας την κανουμε σε κλασματα του δευτερολεπτου. ΑΠλα κολονουμε να πιασουμε κουβεντα και να”κανουμε παρεα”.
αν εισαι ροκας-μαλιας-πανκιο-αλτερνατιβ-χιπ-χιπας- γκοθας – φοιτητης – γερος- αριστερος -δεςξιος- πασοκος- αναρχικος- μουσουλμανος – γκει – μπλογγερ στανταρ θα εντοπισεις τους ομοιους σε ενα μπαρ σε ενα λεωφορειο ή σε μια παραλια, αλλα κατα 99% δεν θα μιλησεις ποτε, παροτι θα σκεφτεις δεκεδες πραγματα που θα ηθελες να πεις.
αυτο ειναι ενα απο τα χαρακτηριστικα των παιδιων που ολοι μας αισθανομαστε οτι εχουμε απωλεσει.
Έγραψες παραπάνω “αν είσαι … γέρος … κατά 99% δεν θα μιλήσεις ποτέ”.
Δεν συμφωνώ με αυτό. Οι προηγούμενες γενιές, οι γενιές των γιαγιάδων μας έχουν μια απίστευτη ικανότητα να πιάνουν κουβέντα. Όπου και αν βρεθούν (στην ουρά του Ίκα, στην ουρά της Εθνικής, στο λεωφορείο, στο ταξί κλπ κλπ), θα αρχίσουν να μιλάν για τα φάρμακα, για τα ταμεία τους, για την παραγωγή του χωριού τους κλπ κλπ κλπ. Η νεώτερες γενιές είναι που είναι τόσο σφικτοκώλικες…