Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Που νομίζεται πως θα είμαι τότε;

Δεν ξέρω πως θα γίνει, δεν ξέρω από πότε θα πάω ή πότε θα γυρίσω, αλλά στις 22 Οκτωβρίου θα είμαι οπωσδήποτε στην Αθήνα. ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.

Πείτε με κολλημένη, πείτε με ό,τι θέλετε, αλλά Duran Duran είναι αυτοί. Η παιδική μου αγάπη. Και όπως όλοι ξέρουμε, η πρώτη αγάπη είναι παντοτινή (συγγνώμη Κωνσταντίνε μου, το ξέρεις ότι σε λατρεύω. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο, έτσι;).

Ήταν 23 Ιουνίου του 2005 όταν ένα από τα όνειρά μου έγινε πραγματικότητα, έστω και 25 χρόνια καθυστερημένα. Ποτέ δεν είναι αργά και έτσι την προηγούμενη συναυλία τους εδώ, την ευχαριστήθηκα ΠΟΛΥ.  Ένιωσα λίγο όπως τότε, που μικρό κορίτσι μάζευα δίσκους τους, βιντεοκλιπ, αφίσες, κασέτες, ήξερα όλους τους στίχους απ’έξω, φαντασιωνόμουν μια συνάντηση με τον John και μάλωνα με τις φανατικές των Wham! Σαν όνειρο μου φάνηκε που βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από αυτούς τους ανθρώπους, τα είδωλα της παιδικής ηλικίας.

Μια τέτοια εμπειρία λοιπόν δε τη χάνω. Λεσπριτία θα έρθεις μαζί μου και πάλι;