Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Το Σάββατο βρεθήκαμε σε άρθρο στην Καθημερινή που αφορούσε την τηλεεργασία.

Δεν ήταν ακριβώς τα λόγια μας, αλλά οκ, το ζουμί παραμένει ίδιο.

Εμένα γενικώς με βολεύει πολύ η δουλειά από το σπίτι και δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Όμως θεωρώ πως δεν κάνει για όλους. Θα εξηγήσω παρακάτω τα συν και τα πλην:

Συν:

Μπορείς να βολέψεις το ωράριό σου -σχεδόν- όπως το θέλεις. Μπορείς μια μέρα να ξεκινήσεις λίγο πιο νωρίς, να κάνεις διάλειμμα για φαγητό, να κάνεις εξωτερικές δουλειές αν είναι απαραίτητο, να ξεκινήσεις πιο αργά, ακόμα και να μη δουλέψεις καθόλου αν ξέρεις πως δεν υπάρχει κάτι σοβαρό και σου τύχει κάτι.  Αυτό ισχύει περισσότερο για μένα που είμαι αφεντικό του εαυτού μου φυσικά. Ξέρω πως πρέπει να βγει ένας όγκος δουλειάς μέσα στη μέρα. Το ποια ώρα θα είναι ακριβώς δεν παίζει ρόλο. Ο Κωνσταντίνος έχει μεγαλύτερους περιορισμούς, καθώς πρέπει να είναι συγκεκριμένες ώρες μπροστά στον υπολογιστή του.

Πλην:

Το ότι δεν έχεις ωράριο σημαίνει πως… δεν έχεις ωράριο, άρα μπορεί να μείνεις να δουλεύεις μέχρι αργά, ή μέχρι το βράδυ. Δεν δουλεύεις 9-5 να πεις φεύγω από το γραφείο μου, παύω να δουλεύω. Το γραφείο είναι μέσα στο σπίτι, ο υπολογιστής μένει ανοιχτός και εσύ όλο και έρχεσαι να τσεκάρεις μαιλ. Όσο και να πεις δε το κάνω, την επόμενη μέρα θα το κάνεις ξανά 🙂 Και ακριβώς επειδή δεν υπάρχει περιορισμός χρόνου, λες οκ, θα πάω τώρα σούπερ μάρκετ πχ και θα κάνω τη δουλειά αυτή το απόγευμα… Και βρίσκεσαι να δουλεύεις μέχρι τις 8 το βράδυ (για να μην πω πιο αργά).

Συν:

Μπορείς να κάνεις ταυτόχρονα και άλλα πράγματα. Μπορείς να ελέγξεις την ορθογραφία των παιδιών, να πας στην κουζίνα να φτιάξεις δεκατιανό…

Πλην:

Αυτό σημαίνει πως πολλές φορές δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη δουλειά σου. Ειδικά αν είναι τα παιδιά στο σπίτι, το πράγμα γίνεται πολύ δύσκολο. Όλο κάτι θέλουν, θα έρθουν να σου δείξουν τα μαθήματά τους, την τελευταία ζωγραφιά τους, να παραπονεθούν για το αδέρφι τους, κάτι τέλος πάντων… Και όσο και να τους λες πως δουλεύεις και εδώ είναι γραφείο και θα με διακόψεις μόνο αν είναι κάτι σημαντικό, ε, για εκείνα η τελευταία ζωγραφιά ΕΙΝΑΙ πολύ σημαντική!

Συν:

Σου παίρνει γύρω στα 10 δευτερόλεπτα να πας στη δουλειά 🙂

Πλην:

Εδώ δεν έχει πλην. Γλυτώνεις αυτοκίνητα, λεωφορεία, καιρικές συνθήκες, απεργίες… Τέλεια 🙂

Συν:

Πηγαίνεις με τις πυτζάμες ή τις φόρμες σου αν θέλεις. Δε χρειάζεται να φτιαχτείς και να καλλωπιστείς 🙂

Πλην:

Καταντάς να μην έχεις νορμάλ ρούχα να φορέσεις 🙂  Καινούριο παντελόνι; έλα μωρέ, τι να το κάνω;;;; Δε μου φτάνει ένα (έχω και εκείνο το ψιλοτρύπιο στην ανάγκη) 😛 😛 😛 Και φυσικά τα κωμμωτήρια σε χάνουν από πελάτη (κάνεις όμως οικονομία, έτσι; )

Συν:

Δε χρειάζεται να πας σε ένα γραφείο και να έχεις να συναναστραφείς με αντιπαθητικούς συναδέλφους. Αν κάποια μέρα έχεις τις στραβές σου, δεν ενοχλείς κανέναν. Δεν χρειάζεται να πάρεις μέρος σε ενδοϋπηρεσιακά κουτσομπολιά και δολοπλοκίες.

Πλην:

Δε γνωρίζεις καινούριο κόσμο (που να είναι κοντά σου δηλαδή). Δεν είναι εύκολο να αποκτήσεις παρέες σε μια καινούρια πόλη. Δεν αλλάζεις παραστάσεις.

Συν:

Δε χάνεις ούτε λεπτό από το μεγάλωμα των παιδιών σου. Είσαι εκεί σε κάθε φάση, σε κάθε ανάγκη. Δε χρειάζεσαι γιαγιάδες ή νταντάδες να στα κρατάνε και να στα μεγαλώνουν.

Πλην:

Δε χάνεις ούτε λεπτό από το μεγάλωμα των παιδιών σου. Δε μπορείς να ξεφύγεις. Ξέρω μαμάδες που λένε πως πάνε στη δουλειά και αφήνουν για λίγο το σπίτι και τα προβλήματά του πίσω. Το κεφάλι τους αδειάζει λιγάκι από τη γκρίνια ή το διαρκές “μαμά”. Εδώ αυτό δε γίνεται 🙂

Συν:

(στην περίπτωση που είναι και ο σύντροφός σου σπίτι) Είσαι 24 ώρες το 24ωρο μαζί με τον άνθρωπό σου. Έχεις την ευκαιρία να συζητήσεις μαζί του κάθε πρόβλημα της δουλειάς σου, να πάρεις μια γνώμη από έναν άνθρωπο που εκτιμάς, να γελάσεις με τα αστεία περιστατικά, να του δώσεις κι ένα φιλί στα γρήγορα (χμ) όποτε θέλεις κι έχεις όρεξη.

Πλην:

Εδώ όλα εξαρτώνται από τη σχέση που έχεις με τον άλλο. Φαντάζομαι πως για πολλούς θα ήταν ανυπόφορη αυτή η συνύπαρξη. Για μας πάλι όχι 🙂 Είναι απόλυτη ευχαρίστηση!

Πολλά από τα πλην που έχω αναφέρει για μένα δεν είναι σημαντικά ή πραγματικά αρνητικά. Μου αρέσει να μην αλλάζω παραστάσεις, να μη χρειάζομαι κωμμωτήριο και καινούρια ρούχα. Μου αρέσει να μη χάνω λεπτό από το μεγάλωμα των παιδιών και ώρες από τη ζωή μου μέσα σε ένα αυτοκίνητο. Το μόνο αρνητικό για μένα είναι πως δεν μπορώ να ελέγξω πραγματικά το ωράριό μου και… ξεφεύγω. Γι’ αυτό το λόγο έχω σταματήσει να δουλεύω τα σαββατοκύριακα. Το σαββατοκύριακο ο υπολογιστής μου μένει -κατά κύριο λόγο- κλειστός. Αν τον ανοίξω ξέρω πως θα δουλέψω, δεν υπάρχει περίπτωση. Έτσι προσπαθώ να μην τον πλησιάζω. Λίγη αποτοξίνωση γιατί αλλιώς δε θα αντέξω. Αν δεν έχω κάτι άλλο να κάνω και έχω διάθεση μπορεί να τον ανοίξω για λίγο, αλλά πάντα θα προτιμήσω το κάτι άλλο αν έχω εναλλακτική! Επίσης το δεύτερο αρνητικό είναι πως έχω από φυσικού μου μια τάση να μην θέλω να αλλάξω την κατάστασή μου. Άρα δυσκολεύομαι να βγω από το σπίτι, αφού δεν έχω κάτι να με αναγκάσει. Δε με ενοχλεί αυτό, αλλά πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να αναβάλλει εξωτερικές δουλειές από βαρεμάρα 🙂

Συμπέρασμα: δύσκολα θα μπορούσα πλέον να δουλέψω σε γραφείο. Μου ταιριάζει και με βολεύει η δουλειά από το σπίτι. Νιώθω τυχερή που κάνω μια δουλειά που μου αρέσει σε τόσο καλές συνθήκες. Και ακόμα περισσότερο που έχω τον Κωνσταντίνο δίπλα μου, να δουλεύει κι αυτός έτσι κάθε μέρα.