Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Έξω από το παράθυρο του υπνοδωματίου μας ζούσε μια συκιά. Ήταν όμορφη και μεγαλοπρεπής. Μας έκανε συντροφιά όλο το χρόνο. Το καλοκαίρι είχαμε το πιο δροσερό δωμάτιο του σπιτιού χάρη στα φύλλα της. Τα απογεύματα καθόμασταν κάτω από τη σκιά της και αφήναμε τον υπόλοιπο κόσμο να ψήνεται στον καύσωνα, ενώ εμείς απολαμβάναμε το χυμό μας κάτω από τη δροσιά της. Με το πλούσιο φύλλωμά της φρόντιζε να κρύβει το δωμάτιό μας από τα αδιάκριτα μάτια όλου του κόσμου. Μας τάιζε μελάτα σύκα. Και όταν ερχόταν ο χειμώνας, έριχνε όλα τα φύλλα της για να έχουμε φως στο δωμάτιό μας από την ανατολή του ήλιου. Μας φρόντιζε και μας πρόσεχε αυτή η συκιά.
Πριν μερικές μέρες, οι ιδιοκτήτες της συκιάς αποφάσισαν πως έπρεπε να κόψουν φύλλα και κλαδιά. Στεναχωρηθήκαμε, αλλά είπαμε “δεν πειράζει, χειμώνας έρχεται και θα τα έριχνε τα φύλλα της έτσι κι αλλιώς. Μέχρι το καλοκαίρι θα έχει φουντώσει ξανά.”. Διαμαρτυρηθήκαμε αρκετά και η κυρία είπε πως αυτοί το κάνανε για καλό (να μη γεμίζει η αυλή μας φύλλα) και στεναχωρήθηκαν που το πήραμε έτσι. Τέτοια η στεναχώρια τους προφανώς που αποφάσισαν χτες να την κόψουν τελείως…
Δεν το πήραμε χαμπάρι χτες. Άκουγα ένα ηλεκτρικό πριόνι να δουλεύει, αλλά που να φανταστώ τη δολοφονική αιτία. Σήμερα το πρωί ετοιμαζόταν ο Κωνσταντίνος να πάει τα παιδιά σχολείο με το ποδήλατο και το είδε.
Δεν μπορώ να καταλάβω. Και αυτοί κάθονταν κάτω από τη σκιά της. Και αυτοί τρώγανε από τα σύκα της.
Θα έλεγα πως τους αρέσει το μπανιστήρι, αλλά δεν θέλω να γίνω κακιά.