Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Την Κυριακή λοιπόν ήταν η κοπή της πίτας των Συνταγών που λέγαμε… Έτσι βρεθηκαμε στην Αθήνα από την Παρασκευή.

Η Παρασκευή μας κύλησε ήρεμα, γιατί ήμασταν πολύ κουρασμένοι από το ταξίδι και είχαμε και τον Γιώργο ελαφρώς άρρωστο ακόμα. Ευκαιρία για ηρεμία και ξεκούραση, έστω και για λίγες ώρες.

Το Σάββατο ξεκίνησε φυσικά τέλεια, γιατί ήρθε η Γιωργία! Το περίμενα πως και τι! Πήγαμε στον Σοφρωνά, αγοράσαμε βάσεις για τούρτες και κορδέλες, χαζέψαμε με τα τόοοοσα πράγματα που έχει και επιστρέψαμε στο σπίτι. Κάναμε τη συναρμολόγηση της τούρτας, τη φωτογραφήσαμε και μετά ήταν η ώρα να περάσουμε από το μαγαζί που θα γινόταν η κοπή για να κανονίσουμε τις τελικές λεπτομέρειες.

Μέχρι εκείνη την ώρα δε το είχαμε δει κανονικά το μαγαζί. Είχα μιλήσει με ένα άτομο που -θεωρούσα ότι- ήταν υπεύθυνος, είχα κανονίσει  όλες τις λεπτομέρειες, είχα πάρει (νόμιζα) όλες τις πληροφορίες που έπρεπε και πηγαίναμε ήσυχοι και ωραίοι για να δούμε απλώς που θα πάει ο μπουφές. Το άτομο αυτό θα το ονομάζω “άρχοντα” από εδώ και πέρα. Όταν λοιπόν φτάσαμε στο μαγαζί καταλάβαμε πως:

• ΔΕΝ είχε άπλετο πάρκινγκ όπως με είχε διαβεβαιώσει ο άρχοντας. Για την ακρίβεια δεν υπήρχε πάργκινγκ ούτε για μονότροχο ποδήλατο, όχι για 300-400 άτομα που έλεγε αυτός. Εκτός και αν είχες κάνα ελικόπτερο και το πάρκαρες πάνω στο βράχο της Ακρόπολης.
• ΔΕΝ υπήρχε περίπτωση να έχουμε τη μουσική που θέλαμε και φυσικά ΔΕΝ θα μας έκανε τον dj ο άρχοντας (που υποτίθεται πως είχε ένα σκληρό δίσκο γεμάτο μουσική και θα μας έβαζε ό,τι θέλαμε)
• ΔΕΝ είχαμε μικρόφωνο και ΗΤΑΝ πρόβλημα, παρά τις διαβεβαιώσεις του άρχοντα για το αντίθετο

και το κυριότερο

• Ο χώρος έπαιρνε 200 άτομα όπως είχαμε συζητήσει (με κάμποσους όρθιους ή στριμωγμένους ίσως, αλλά οκ), μόνο που όοολοι παρέλειψαν να μου πουν μια σημαντική λεπτομέρεια: για να χωρέσουμε θα έπρεπε να πιάσουμε 2 ΟΡΟΦΟΥΣ. Δηλαδή μισοί πάνω, μισοί κάτω. Σα να έχεις γάμο και να πεις οι γνωστοί της νύφης πάνω και οι γνωστοί του γαμπρού κάτω. Να μην έχουμε και πολλά κολλητιλίκια από την αρχή! Έτσι κι εμείς. Έπρεπε να αποφασίσω όμως πως θα τους χωρίσω. Να πω οι λεπτοί κάτω, οι χοντροί πάνω να χάσουν και κάνα κιλό; Οι μεγάλοι κάτω, οι νέοι επάνω που δεν έχουν ανάγκη να ανέβουν μια σκάλα παραπάνω; Ξανθοί, μελαχρινοί; Κοντοί, ψηλοί; Σοβαρή απόφαση…

Εγώ παραλίγο να πάθω εγκεφαλικό όταν τα είδα όλα αυτά. Μου ήρθε μια ζάλη βρε παιδί μου… είχα περάσει 2 βδομάδες συνενοήσεων, τρεξίματος, τηλεφωνημάτων κλπ κλπ για να αντικρύσω στο τέλος αυτό το πράγμα. Όλα τα ρώτησα (άσχετα αν ο άρχοντας με φλόμωσε στο ψέμα ακόμα και σε αυτά που σκέφτηκα να ρωτήσω), να ρωτήσω όμως αν ο χώρος που χωράει τα 200 άτομα είναι ΕΝΙΑΙΟΣ δε το σκέφτηκα! Μου είχε φανεί αυτονόητο!!!

Ευτυχώς ήταν η Γιωργία εκεί και ο Κωνσταντίνος και κάπως με ηρέμησαν. Λέμε τώρα. Αποφασίσαμε να κάνουμε απλώς το καλύτερο που μπορούσαμε με αυτά που είχαμε. Κάναμε και μια ανακοίνωση στο φόρουμ με το πως έχουν τα πράγματα, κανονίσαμε που θα πάει ο μπουφές και τι θα κάνουμε με την πίτα και πάει και αυτό.

Μετά πήγαμε στο πάρτυ των κοριτσιών και η κουβέντα με τον κόσμο εκεί με ηρέμησε ακόμα περισσότερο. Χάρηκαν και τα κορίτσια με την τούρτα, ήταν και σούπερ χώρος το Μουσείο Πειραμάτων, με κάθισε κάτω και η Γιωργία και τα είιπαμε άλλη μια φορά, κάπως το γλύτωσα το εγκεφαλικό και αυτή τη φορά.

Την Κυριακή έγινε λοιπόν η κοπή και παρά τις δυσκολίες, όλοι είχαν έρθει με καλή διάθεση και κυρίως με την πρόθεση να με κάνουν εμένα να νιώσω καλύτερα με την καλή τους την κουβέντα. Τα πράγματα λοιπον δεν κύλησαν ακριβώς όπως τα είχα στο μυαλό μου, αλλά κύλησαν πολύ ωραία, γελάσαμε πάρα πολύ, είδα κόσμο που είχα καιρό να δω, μιλήσαμε με φίλους, κόψαμε και την πίτα… Όλα καλά! Αν θέλετε λεπτομέρειες δείτε και το άρθρο στις Συνταγές για την κοπή της πίτας.

Γυρίσαμε σπίτι πτώματα. Δεν καταφέραμε να συναντηθούμε με κανέναν, γιατί ήμασταν εντελώς χώμα. Μπορεί οι δυο όροφοι να μην μας εμπόδισαν να περάσουμε καλά, αλλά σίγουρα μας βοήθησαν να κάνουμε έξτρα γυμναστική και να κάψουμε ό,τι φάγαμε! Και τη Δευτέρα επιστρέψαμε όσο νωρίτερα μπορούσαμε γιατί ο καιρός έδειχνε χιόνια και βαθμούς υπό του μηδενός και δεν είναι καλό να ταξιδεύεις έτσι!

Ωραία ήταν λοιπόν και από όλο αυτό θα πάρουμε απλώς μερικά μαθήματα παραπάνω. ΄Οπως το να μην εμπιστευόμαστε ανθρώπους που δε γνωρίζουμε και να έχουμε καλύτερο έλεγχο στους προγραμματισμούς μας. Και να αποφεύγουμε τον άρχοντα!