Η προηγούμενη εβδομάδα ήταν το αποκορύφωμα των ετοιμασιών για την Κοπή της πίτας των Συνταγών της Παρέας, μια εκδήλωση που ετοιμάζαμε για ενάμιση μήνα τώρα. Έτσι είχα τρομερό πήξιμο. Τώρα όμως ηρέμησα λιγάκι, οπότε μπορώ να γράψω λιγάκι για το τι έγινε το Σαββατοκύριακο αυτό, που ήταν ΣΟΥΠΕΡ γεμάτο!
Θα ξεκινήσω με το Σάββατο. Ξυπνήσαμε κατά τις 6.30 το πρωί και φύγαμε για Αθήνα. Πήγαμε από το αεροδρόμιο και παραλάβαμε την Γιωργία. Η χαρά μου φυσικά ήταν μεγάλη, γιατί είχα να τη δω απο κοντά μήνες! Περάσαμε από την αδερφή μου να πούμε ένα γειά και να πάρουμε μια καζάκα που είχε ξεχάσει ο Κωνσταντίνος και χαρήκαμε τα τσαλίμια της ανηψιάς που μπορεί να μη μιλάει ακόμα, αλλά ξέρει πολύ καλά να σε κάνει ό,τι θέλει!!! Μετά περάσαμε από διάφορα μαγαζιά για να αγοράσουμε πράγματα που χρειαζόμασταν για την Κυριακή και καταλήξαμε σπίτι ήδη κουρασμένοι!
Λίγο μείναμε εκεί, ίσα να φάμε και να ξεκουραστούμε λιγάκι, γιατί είχα σχέδια για μετά…
Με το Facebook γενικά δεν τα πάω πάρα πολύ καλά. Δεν έχω και το χρόνο δηλαδή να ασχοληθώ. Όμως δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω πως έχει και τα καλά του. Ένα από αυτά είναι πως βρεθήκαμε με τους συμμαθητές του Γυμνασίου-Λυκείου ξανά. Ο ένας έφερε τον άλλο και μαζευτήκαμε κάμποσοι. Και αφού βρεθήκαμε… ιντερνετικά, είπαμε να βρεθούμε και από κοντά. Έτσι το απόγευμα είχαμε κανονίσει συνάντηση στη Λαδόκολλα.
Τους περισσότερους από αυτούς είχα να τους δω γύρω στα 15 χρόνια (είχαμε συναντηθεί με αφορμή το γάμο του ενός). Ήταν περίεργο να τους βλέπω ξανά από κοντά μετά από τόσα χρόνια, μα και τόσο ωραίο. Και το ακόμα πιο περίεργο είναι πως παρότι είχα να τους δω χρόνια, δεν ήξερα τι έκαναν όλο αυτό τον καιρό, αν παντρεύτηκαν, αν είναι καλά, ένιωσα σα να είχε περάσει μόνο καμιά βδομάδα που είχαμε να τα πούμε. Και οι περισσότεροι δεν είχαν αλλάξει σχεδόν καθόλου μέσα σε αυτά τα χρόνια. Είναι κάπως οταν βλέπεις τους συμμαθητές σου (που προφανώς είναι συνομίλικοί σου) να είναι γερασμένοι, χοντροί, καραφλοί… Να τους κοιτάς και να αισθάνεσαι όλα τα χρόνια να σε βαραίνουν στην πλάτη… Όμως εμείς είμαστε προφανώς ομορφοτάξη!
Είπαμε τα νέα μας, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, είδαμε φωτογραφίες, είπαμε αναμνήσεις από το σχολείο, γελάσαμε πολύ και γενικά περάσαμε εξαιρετικά καλά! Πιστεύω πως δε θα περάσουν ξανά 15 χρόνια μέχρι να τα πούμε ξανά!
Εγώ χρειάστηκε να φύγω νωρίτερα γιατί είχαμε κλείσει εισητήρια να πάμε θέατρο (το επόμενο ποστ είναι αυτό). Οι άλλοι έμειναν και απ’ ό,τι κατάλαβα διασκέδασαν μέχρι αργά.
Είχε έρθει μαζί μου και ο Κωνσταντίνος και η Γιωργία αφού θα φεύγαμε κατευθείαν. Τώρα και να βαρέθηκαν, δε μου είπαν τίποτα, δεν παραπονέθηκαν. Γι’αυτό τους αγαπάω και τους δυο!