Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Άντρες έτοιμοι για όλα

Αυτή την παράσταση είχαμε κλείσει να δούμε με την Γιωργία και τον Κωνσταντίνο. Άντρες έτοιμοι για όλα… Είχα διαβάσει πολλά καλά λόγια, ε, έχει και στριπτιζ, τη θεώρησα τέλεια χαχαχαχαχαχαχαχα!

Η παράσταση με διέψευσε. Όχι ότι δε γέλασα… Εντάξει γέλασα. Και βγήκα με καλή διάθεση από μέσα. Αλλά το έργο, σαν έργο για εμένα υστερούσε πολύ.

Κατ’ αρχάς νόμιζα πως η υπόθεση θα ήταν ίδια με το κινηματογραφικό έργο. Λάθος. Είναι διασκευή θεατρικού βασισμένου στο κινηματογραφικό. Δεν διάβασα καλά την περιγραφή στα σάιτ που κοίταξα. Και δεν πρόσεξα και άλλα πράγματα που έγραφε στην περιγραφή. Πχ γράφει: “Πέντε Ελληνάρες που ξεπερνούν τον εαυτό τους σε μια καινούργια απολαυστική διασκευή του γνωστού μας θέματος.” Αυτό το “Ελληνάρες” έπρεπε να με έχει προειδοποιήσει. Να έχουν ανάψει τα κόκκινα λαμπάκια όταν το διάβασα… Αλλά… αυτά παθαίνει κανείς αν δε διαβάζει προσεκτικά…

Η υπόθεση πάει ως εξής (αν δε θέλετε σπόιλερς, μη διαβάσετε τη συνέχεια παρακαλώ): ένας καφετζής κινδυνεύει να χάσει το μαγαζί του γιατί έχει δανειστεί πολλά και δεν έχει να τα δώσει. Οι φίλοι και θαμώνες αποφασίζουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα των Full Monty και να δώσουν μια παράσταση όπου θα… τσιτσιδωθούν, ώστε να μαζέψουν χρήματα και να σώσουν το μαγαζί τους.
Μέχρι εδώ καλά. Ανάμεσα σε όλα αυτά όμως έχουμε διάφορες “κωμικές” καταστάσεις, επειδή γίνονται… ερωτικές ατασθαλίες ανάμεσα σε κάποιους, οι οποίες υποτίθεται πως θα μας κάνουν να γελάσουμε πολύ. Ο ένας πιτσιρίκος τα έχει με τη γυναίκα του φίλου του εδώ και τρια χρόνια, ο συγκεκριμένος φίλος τα έχει με μια αλλοδαπή και οι καταστάσεις είναι τέτοιες που κάνουν τον καφετζή να φοβάται πως ο γιός του είναι γκέι. Και κάπου εκεί αρχίζει το πρόβλημά μου. Γιατί το έργο είναι ομοφοβικό μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, σωβινιστικό και διατηρεί ΟΛΑ τα στερεότυπα. Γκέι γιός=το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν πατέρα (καλύτερα να του πάρουν το μαγαζί, να χάσει ό,τι έχει και δεν έχει, να πεθάνει κιόλας δηλαδή, από το να έχει γιο γκει), Πήδουκλας γιός = μεγάλη επιτυχία, άξιος πατέρας, μπράβο στο σόι όλο, Κόρη που υπάρχει υποψία ότι μπορεί να σαλιαρίζει με δυο = κατακριτέο, άξιο λιθοβολισμού, τι λάθος έκανα σαν πατέρας και μου βγήκε η κόρη έτσι…

Για να μην αναφέρω το εκπληκτικό “τα έχεις με τη γυναίκα μου επί τρία χρόνια τώρα πίσω από την πλάτη μου; Έλλλααα μωρέεε τώρα, κι εγώ θέλω την βουλγάρα -τι ήταν δεν θυμάμαι-, όλοι ευχαριστημένοι, περασμένα ξεχασμένα, πάρε και το παιδί μου και όλα καλά”. Μπαρδόν;;;

Επίσης κατά τη διάρκεια του έργου, σε κάνα δυο σημεία, ο ποιητής αποφάσισε να δώσει λίγο βάθος στους χαρακτήρες του και τους βάζει να βγάζουν τα σώψυχά τους λέγοντας τι πέρασαν στον πόλεμο και στην χώρα τους και να γι’αυτό είμαι έτσι και θέλω την τέλεια κουζίνα και τέτοια. Όμως είναι κάπως ξεκάρφωτο αυτό, δεν δένει με το έργο και σιγά το βάθος που δίνει στους χαρακτήρες…
Πολλά από τα “αστεία” βασίζονταν στις αυθηροστομίες. Τώρα γιατί πρέπει να γελάσω όταν ο άλλος λέει “καρ@!#λα” ή “μα@#$κα” δεν το έχω καταλάβει ποτέ.

Το επόμενο που έχω να πω είναι πως οι ηθοποιοί θα έπρεπε να μάθουν λίγη υποκριτική. Έπαιζαν το ρόλο τους και δεν μπορούσαν να συγκρατήσουν τα γέλια τους. Και εντάξει, αν γίνει κάτι απρόοπτο λογικό είναι να γελάσεις. Σε κάποια φάση καυγά δηλαδή, ο Κόκλας έβγαλε το παπούτσι του και το πέταξε και πέτυχε τον άλλον… Δεν ξέρω τι απ’ αυτά ήταν στο σενάριο και τι έγινε αυθόρμητα, αλλά φάνηκε σαν να ήταν αυθόρμητο και απρόοπτο και σταμάτησε η παράσταση σχεδόν γιατί δεν μπορούσαν να σταματήσουν να γελάνε οι ηθοποιοί όλοι. Κάτι τέτοιο θα το δικαιολογήσω. Αλλά μέσα στην κανονική ροή του έργου να μη μπορείς να σταματήσεις το γέλιο σου ενώ πρέπει να είσαι σοβαρός, ε, αυτό δεν το βρίσκω και τόσο επαγγελματικό…

Φωτογραφία από το ww.athensmagazine.gr

Το παραέθαψα το έργο… Να ξαναπώ πως παρ’ ολ’ αυτά γέλασα. Και όταν οι 5 τους κάνουν πρόβες για το χορό είναι πολύ αστείοι και βεβαίως στο τέλος που φοράνε τις στολές και κάνουν το στριπτίζ έχουν πάρα πολύ γέλιο. Ο Κόκλας γενικά ο καλύτερος όλων, έπαιξε πολύ ωραία. Όμως είναι ένα έργο που δε θα το συνιστούσα σε κόσμο που ψάχνει να δει ένα “έξυπνο” έργο. Που το κρατάνε οι διάλογοι και η υπόθεση δηλαδή.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.