Ήμουν στις Ψηφιακές Γειτονιές και περίμενα να πάρω κάτι δημητριακά να κόψω τη λιγούρα, όταν με κοίταξε μια κοπέλα δίπλα μου και με ρώτησε με ενθουσιασμό: “είστε οι Συνταγές της Παρέας;” Της είπα Ναι, γελώντας κάπως από μέσα μου με το γεγονός πως για πολλούς εκεί μέσα δεν είχα όνομα, ήμουν απλώς “Οι Συνταγές της Παρέας” και η κουβέντα μας έληξε κάπου εκεί.
Η Άννα λοιπόν μετά μου άφησε σχόλιο, λέγοντάς μου πως ήταν πολλά αυτά που ήθελε να μου πει, αλλά εκείνη τη στιγμή σβήστηκαν όλα από το μυαλό της. Το έχω πάθει κι εγώ αυτό και την καταλαβαίνω. Καμιά φορά τα χάνεις και όλα αυτά που είχες στο μυαλό σου, που μπορεί να τα είχες σχεδιάσει και σκεφτεί πολύ καλά, χάνονται! Δεν υπάρχει λόγος όμως να μην απαντηθούν οι απορίες και τα ερωτήματά της επειδή χάθηκε εκείνη η ευκαιρία. Είπα λοιπόν πως θα προσπαθήσω να απαντήσω τις ερωτήσεις της μέσα από ποστ, εδώ, και να κάνουμε έστω κι έτσι μια συζήτηση.
Η πρώτη ερώτηση που μου έκανε ήταν: “ειμαι μια μαμα με τρια αγορακια και φλερταρω με τη ιδεα του blog εδω και καιρο; τι εχετε να με συμβουλεψετε;”
Αυτά που έχω να πω νομίζω τα ακούσαμε και στις Ψηφιακές Γειτονιές. Θα πω εδώ και τη δική μου άποψη, για τα οκογενειακά μπλογκς πάντα.
Γιατί να το κάνω;
1. Να το κάνεις για να κρατήσεις όλες τις αναμνήσεις. Γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν απίστευτα γρήγορα και είναι τόσο γεμάτα αυτά τα χρόνια, τόσες πολλές οι εμπειρίες, οι ατάκες, οι στιγμές, που χάνονται από τη μνήμη σου μετά από λίγο καιρό. Βλέπεις φωτογραφίες των παιδιών σου πριν 3 χρόνια και λες “μα καλά, ήταν έτσι τα παιδιά μου;” Και όπως δε τα θυμάσαι εύκολα οπτικά, έτσι δε θυμάσαι και τι έκαναν ή τι είπαν. Εγώ έχω το μπλογκ περίπου 8 χρόνια τώρα. Πολλές φορές πάω και διαβάζω παλιά ποστ και γελάω με αυτά που μου είχαν πει τα παιδιά, ξαναζώ εκδρομές μας, βλέπω την πορεία μας σαν οικογένεια μέσα στο χρόνο. Και είναι πολύ όμορφο αυτό! Άσε που πιστεύω θα αρέσει και στα παιδιά πολύ να διαβάζουν πως ήταν η παιδική τους ηλικία. Εσένα δε σου αρέσει να σου λέει η μαμά σου πράγματα που έκανες μικρή;
2. Να το κάνεις για να κάνεις καινούριους φίλους. Μέσα από το μπλογκ αυτό έχω κάνει πολλούς και πολύ καλούς φίλους. Το είπα και στην παρουσίασή μας. Φίλους που δεν υπήρχε περίπτωση να γνωρίσω διαφορετικά και που πλέον κάνουν τη ζωή μου λίγο πιο φωτεινή καθε μέρα.
3. Να το κάνεις για ψυχοθεραπεία. Γράφοντας τις σκέψεις σου, αποτυπώνοντάς τες κάτω στο “χαρτί” νιώθεις καλύτερα. Πιο ανάλαφρος. Και πολλές φορές γίνεται συζήτηση για αυτά που σε απασχολούν και βλέπεις και άλλες απόψεις και μερικές φορές αναθεωρείς και αυτά που πίστευες. Ανοίγουν οι ορίζοντές σου, μαθαίνεις να σκέφτεσαι και διαφορετικά. Και όταν μοιράζεσαι τα συναισθήματα και τις εμπειρίες σου είναι πάντα καλύτερα.
4. Να το κάνεις για να βοηθήσεις τους άλλους. Εσύ μπορεί να νομίζεις πως είναι αυτονόητο αυτό που γράφεις, πως έτσι κάνουν όλοι, πως δεν ενδιαφέρει κανέναν άλλο. Δεν είναι έτσι, τουλάχιστον όχι πάντα. Έστω και ένας να είναι στην ίδια κατάσταση με σένα και να βοηθηθεί διαβάζοντας αυτά που γράφεις, είναι κέρδος.
5. Να μην το κάνεις για να βγάλεις χρήματα. Ή τουλάχιστον να μην ξεκινήσεις με αυτό το σκοπό. Για μένα το μπλογκ είναι μια προσωπική υπόθεση που πρέπει να γίνει μόνο εάν το έχεις ανάγκη και έχεις κάτι να γράψεις. Αν το κάνεις γιατί το αγαπάς. Αν το κάνεις με σκοπό το χρήμα, έχεις χάσει. Δε λέω πως δε γίνεται να έρθει αργότερα, αλλά να μην είναι αυτός ο στόχος.
Υπάρχουν δυσκολίες;
Φυσικά και υπάρχουν. Το να ξεκινήσεις ένα μπλογκ είναι το πιο εύκολο πράγμα. Είναι δωρεάν, είναι γρήγορο. Το να το συντηρήσεις είναι άλλο ζήτημα. Ειδικά όταν έχεις παιδιά. Σου λείπει ο χρόνος, πολλές φορές σου λείπει το κουράγιο και η διάθεση.
Εγώ ξεκλέβω χρόνο το βράδυ και γράφω, όταν τα παιδιά πηγαίνουν για ύπνο. Ή αν καμιά μέρα δεν έχω πάρα πολύ δουλειά, γράφω όσο είναι στο σχολείο. Δεν πετυχαίνω πάντα να γράφω όλα όσα θέλω ή στο χρόνο που θέλω. Δεν αγχώνομαι όμως γιατί δεν το κάνω καταναγκαστικά, δεν βγάζω χρήματα από αυτό, είναι η διασκέδασή μου. Όταν μπορώ γράφω…
Επίσης δυσκολεύεσαι καμιά φορά στο τι να γράψεις. Να γράψεις μόνο τα ευχάριστα, μόνο αυτά που σου φαίνονται σημαντικά, να γράφεις και τα δυσάρεστα; Αυτό είναι προσωπική επιλογή του καθενός. Δική μου γνώμη είναι να τα γράφεις όλα. Κάποιες φορές έχω γράψει το πως είναι μια μέρα ρουτίνας. Γιατί μετά από δυο χρόνια η ρουτίνα έχει αλλάξει ριζικά! Και έχει πλάκα να βλέπεις πως πέρναγες μια απλή μέρα πριν δυο χρόνια και να το συγκρίνεις με το σήμερα. Δεν υπάρχουν ασήμαντα κατά τη γνώμη μου, όλα είναι σημαντικά, απλώς άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Όσον αφορά τα δυσάρεστα, εγώ νομίζω πως καλό είναι να τα γράφουμε και αυτά. Η ζωή δεν είναι ρόδινη, τα παιδιά μας δεν είναι μόνο αγγελούδια, δε ζούμε σε ένα ροζ συννεφάκι. Έχουμε προβλήματα και άγχη και αγωνίες και καλό είναι να τα μοιραζόμαστε. Κάποιες φορές γράφοντάς τα βλέπουμε πως εντέλει δεν είναι και τόσο σημαντικά όσο μας φαινόντουσαν. Κάποιες άλλες φορές παίρνουμε κουράγιο ή απαντήσεις από τα σχόλια που μας κάνουν. Και κάποιες βοηθάμε άλλους ανθρώπους που είναι στην ίδια κατάσταση και βλέπουν πως δεν είναι μόνοι τους.
Με λίγα λόγια: εγώ θα σε συμβούλευα (κάτι άλλο να αγοράσεις -πως γίνεται και όποτε λέω αυτή τη φράση πρέπει αναγκαστικά να τη συνεχίσω έτσι; Άτιμε Παπακωνσταντίνου με έχεις κάψει!!!)
Πάμε πάλι… εγώ θα σε συμβούλευα λοιπόν και εσένα και όποιον άλλο σκέφτεται να ξεκινήσει ένα μπλογκ, να το κάνει. Να το κάνει με την καρδιά του, χωρίς φόβο και με ειλικρίνια. Να το κάνει πρώτα απ’ όλα για τον εαυτό του, όχι για τους άλλους. Αν το κάνεις αυτό, μονο κερδισμένη μπορείς να βγεις.
Θα περιμένω τις σκέψεις σας και τις απόψεις σας πάνω σε αυτό, όπως και τυχόν ερωτήσεις. Θα συνεχίσω στο επόμενο ποστ με την επόμενη ερώτηση της Άννας. Αν στο μεταξύ έχετε κάτι να με ρωτήσετε άλλο, πολύ ευχαρίστως, εφόσον μπορώ, να απαντήσω.
Και αν φτιάξετε μπλογκ μετά από αυτές τις γραμμές που έγραψα εδώ, πολύ θα χαρώ να μου το γράψετε και αυτό στα σχόλια!
Αναρωτιεμαι που βρισκεις χρονο… και σκεφτομουν οτι ναι ειναι προσπαθεια και ναι πρεπει να το θες, αλλα πρεπει και να μπορεις να γραψεις ευκολα. Ευκολα αλλα και καλουτσικα και κατανοητα για να καταλαβαινουν και οι αλλοι και ο μελλοντικος ευατος σου.
Αν μπορεις να γραφεις οπως σκεφτεσαι λιγο πολυ, ή τελως παντων χωρις πολυ επεξεργασια και να βγαινει ενα στρωτο αποτελεσμα (οχι οπως εγω :Ρ) τοτε σιγουρα εχεις ενα μεγαλο συν.
Και μεσα στο κειμενο σου, βρηκα την αποδειξη γιαυτη μου την σκεψη. Ξερεις που φανταζομαι εε;
Στην παραγραφο που αρχιζει “Με λίγα λόγια: εγώ θα σε συμβούλευα (κάτι άλλο να αγοράσεις”
😉
Τα είπες όλα 😉
@Θανάση δεν είχα σκεφτεί ποτέ πως είναι δύσκολο να γράψεις ένα μικρό κειμενάκι, με πέντε σκέψεις σου ή για το πως πέρασες. Γι αυτό και δεν το αναφέρω. Είσαι σίγουρος πως δε θα μπορούσες να γράψεις; Πώς κάνουμε τόσο ωραίες συζητήσεις όταν έρχεσαι αν η σκέψη σου δεν είναι συγκροτημένη;
Έχω δει μπλογκς ατόμων με ιδιαίτερο τρόπο σκέψης, ο οποίος αποτυπώνεται και εκεί βεβαίως. Είναι δύσκολο να τους παρακολουθήσεις εάν δεν τους ξέρεις καλά, αλλά σκέφτομαι πως από την άλλη, εκείνοι μια χαρά καταλαβαίνουν αυτά που γράφουν και πολλές ανάγκες τους τις καλύπτουν έτσι (ακόμα κι αν δεν έχουν μεγάλο κοινό).
@popelix 🙂
Well, τα πάντα ξεκινάνε, κάνοντας την αρχή.
So, do it, already!!
🙂
πάρα πολύ ωραια όλα αυτά, για ολους αυτους τους λογους ξεκίνησα και εγώ και για ολους αυτούς τους λόγους θα προσπαθήσω να ξεκλέβω χρονο για να το συνεχίσω…
ΓΙια ακριβως ολους αυτους του ρολους ξεκινησα λοιπον και εγω….για τα μικρα μου…για σκεψεισ που θελω να αποτυπονω….για αυτα που θελω να διαβασουν τα παιδια μου για εμενα οταν μεγαλωσουν…να δουν πωσ ηταν η μαμα πριν…να φρεσκαρω εγω την μνημη μου σε διαφορα που αφορουν τα απιδια μου οταν περασουν καποιοα χρονια…Το σκεφτομουν καιρο..αλλα δεν το τολμουσα….πλεον γραφω για εμενα και τα μικρα και οποιος πραγματικα εχει την διαθεση να το διαβασει θα με χαροποιησει πολυ…αξιζει πραγματικα…εχει πολλα ωφελη….το βλεπω καιε γω…Ευχαρισω για μια ακομη φορα για το ποστ σου αυτο..μια υπενθυμιση και παλι…
Ώστε τελικά ΕΣΕΙΣ κρύβεστε πίσω από τις Συνταγές της Παρέας;;; 🙂
Για εμένα προσωπικά, τα ιστολόγια είναι ένας χώρος όπου μπορώ (χωρίς περιορισμούς) να μελετώ τον Εαυτό μέσα στην (ηλεκτρονική) Κοινωνία, την συνεξάρτηση, την διάδραση, τα (πνευματικά) αποθέματα του κοινωνικού κεφαλαίου… αρκεί να μην ξεχάσουμε ότι η πραγματική ζωή είναι εκεί έξω, αρκεί να το υπενθυμίζουμε αυτό στα παιδιά, διότι είναι πολύ εύκολο να χαθεί κανείς μέσα στο ίντερνετ.
Χαιρετισμούς από την μακρινή Μελβούρνη
ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΥΧΑΙΟ ΠΟΥ ‘ΕΠΕΣΑ ‘ ΠΑΝΩ ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ Κ ΕΞΗΓΩ ΓΙΑΤΙ,ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΤΗΣ ΠΑΡΕΑΣ ΗΤΑΝ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ BLOGS ΠΟΥ ΕΠΙΣΚΕΦΤΗΚΑ ΣΧΕΔΟΝ ΔΥΟ ΧΡΟΝΑΙ ΠΡΙΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ ΚΑΝ ΤΙ ΕΣΤΙ BLOG!ΦΕΤΟΣ ΚΟΛΛΗΣΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ KAPA ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΤΙΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ,ΚΑΤΙ ΣΑΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΩ ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΒΙΒΛΙΟ ΑΥΤΟ ΒΟΗΘΕΙΑΣ ΟΠΩΣ ΤΗΣ ΕΓΡΑΨΑ ΣΕ ΕΝΑ MAIL.ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΣΤΕΛΛΑ ΘΑ ΧΑΡΩ ΠΟΛΥ ΑΝ ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙΣ ΝΑ ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΩ Κ ΝΑ ΦΤΙΑΞΩ ΕΝΑ BLOG ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΟΝΟΓΟΝΕΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΟΠΩΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΚΙΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΙΤΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΚΗ ΜΑΜΑ Κ ΔΥΟ ΑΓΡΙΜΙΑ ΑΓΟΡΑΚΙΑ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ Κ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ MAIL ΜΟΥ,ΚΟΡΙΝΑ.
@Sophia ακριβώς έτσι. Τολμήστε το και το πολύ πολύ να δείτε πως δεν κάνει για σας… δεν τρέχει και μια!
@yianna και Αφροδίτη, νομίζω πως οι περισσότεροι γονείς μπλόγκερς για αυτούς τους λόγους έχουν ξεκινήσει… Για όποιον το σκέφτεται ακόμα, ας δει όλους εμάς λοιπόν τι καλά περνάμε και πόσο μας αρέσει και πως κρατάμε τα μπλογκς μας χρόνια…
@Αγριμιώ δε νομίζω πως κρυβόμασταν ποτέ, αλλά ναι, εμείς είμαστε πίσω από τις Συνταγές 🙂
Δεν πιστεύω πως δεν υπάρχουν περιορισμοί στην ηλεκτρονική κοινωνία. Παντού υπάρχουν, αρκεί φυσικά να θέλεις να έχεις μια αξιοπρεπή παρουσία. Και βεβαίως συμφωνώ απολύτως πως η ζωή είναι εκεί έξω και γι αυτό γράφω παντού πως καλό το ίντερνετ, αλλά η επαφή πρόσωπο με πρόσωπο είναι άλλο πράγμα. Και για αυτό χαίρομαι που οι φίλοι που έχω κάνει εδώ μέσα, είναι φίλοι με τους οποίους βρισκόμαστε πλέον από κοντά, κάνουμε ταξίδια κι εκδρομές. Για εμάς στην επαρχία είναι πιο εύκολο να δίνουμε το παράδειγμα αυτό στα παιδιά μας, είμαστε πιο κοντά στη φύση οση ώρα και αν περνάμε στο διαδύκτιο. Στην Αθήνα νομίζω είναι αλλιώς τα πράγματα…
@Kiriaki εγώ προσπάθησα μέσα από αυτό το ποστ να σας πείσω όλους όσοι το σκέφτεστε μέχρι τώρα, να ξεκινήσετε ένα μπλογκ. Αν το αποφασίσεις θα χαρώ να το διαβάζω 🙂 Οι μονογονεϊκές οικογένειες είναι δύσκολο πράγμα και φαντάζομαι θα είναι σπουδαία βοήθεια για άλλους στην ίδια κατάσταση να διαβάζουν το πως τα βγάζεις εσύ πέρα. Αν χρειάζεσαι παραπάνω βοήθεια, γράψτο μου και θα προσπαθήσω να βοηθήσω όσο μπορώ.
ΣΤΕΛΛΑ ΜΟΛΙΣ ΕΙΔΑ ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΣΟΥ Κ ΞΑΦΝΙΑΣΤΗΚΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΙΚΡΟΥΛΑ!!ΙΣΩΣ ΟΙ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΜΕ ΠΑΡΕΠΕΜΠΑΝ ΝΟΗΤΙΚΑ ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΜΕΓΑΚΗ ΘΕΙΑ ΧΑ ΧΑ.ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΟΥ Κ ΟΣΟ ΓΙΑ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΒΟΗΘΕΙΑ ΟΤΙ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΔΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΕΥΠΡΟΣΔΕΚΤΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ!!ΑΚΡΙΒΩΣ ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟ ΟΤΙ ΠΟΛΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Κ ΤΗΝ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΗ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΕΡΝΟΥΝ ΟΛΟ ΑΥΤΟ,ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΝΑ ΤΟ ΑΡΧΙΣΩ.
Κυριακή δεν είμαι τόσο μικρούλα, απλώς μικροδείχνω λιγάκι 🙂 Εντάξει δεν είμαι και σαν τη Βέφα βέβαια χαχαχαχα Σε ευχαριστώ πολύ πάντως για το “μικρούλα” 🙂
Αν θέλεις οδηγίες βήμα βήμα για το πως ξεκινάει κανείς να φτιάξει ένα μπλογκ, πρακτικά δηλαδή, μπορείς να δεις λίγο τα παρακάτω λινκ:
http://www.in2life.gr/everyday/howto/articles/189156/article.aspx
http://lefta4klik.blogspot.gr/2012/12/pos-ftiaxno-blog.html
http://www.youtube.com/watch?v=zU5U3rh4JPE
Νομίζω θα σε βοηθήσουν πολύ.
Κοίτα να δεις πόσα κοινά μπορεί να έχεις με έναν άνθρωπο όταν πέφτεις πάνω του τυχαία μέσα στο άπειρο!
Από αυτή και μόνο την ανάρτηση βρήκα κάμποσα. Πέρα από την αγάπη για τον Παπακωνσταντίνου και την μαγειρική έχω κι εγώ ένα μπλογκ και σήμερα έκανα μια ανάρτηση για τους λόγους που με έκαναν να αρχίσω να γράφω και να μοιράζομαι. Και σκέφτηκα. Άραγε υπάρχουν κι άλλοι που έχουν μπει στην διαδικασία να μοιραστούν αυτή την εμπειρία; Και κάπως έτσι έφτασα εδώ και τα λέμε…
Προσωπικά οι λόγοι που οδήγησαν είναι κάπως διαφορετικοί, αλλά σημασία έχει το ταξίδι και όχι το λιμάνι αναχώρησης ή ο τελικός προορισμός.
Απ’ όσο είδα δεν είναι και τόσο διαφορετικοί οι λόγοι σου 🙂 Καλώς ήρθες λοιπόν και στην μπλογκόσφαιρα, αλλά και στην δική μας παρέα εδώ. Και εύχομαι καλό ταξίδι 🙂
Ευχαριστώ πολύ, συνταξιδιώτη! 🙂