Ήμουν σίγουρη πως θα είχα κάνει ένα ποστ για αυτό το τόσο σημαντικό πράγμα για εμένα: τη μετακόμιση στην επαρχία. Όμως να που δεν έχω γράψει ποτέ τίποτα για αυτό. Ήρθε η ώρα να επανορθώσω.
Έχω γεννηθεί και μεγαλώσει στην Αθήνα. Δεν έχουμε “χωριό”, ούτε καν συγγενείς σε χωριό και δεν είχα ζήσει ποτέ, έστω για μια εβδομάδα το Πάσχα ας πούμε, στην επαρχία. Αμυδρά θυμάμαι ένα καλοκαίρι που μας είχε πάρει η γιαγιά και είχαμε πάει στην Κάλυμνο να μείνουμε (δεν ξέρω καν αν πήγαινα ακόμα δημοτικό, τόσο μικρή), τότε που υπήρχε ακόμα σπίτι εκεί του παππού. Μετά το πούλησαν και αυτό και δεν υπήρχε κανένας σύνδεσμος με το νησί. Κάναμε βέβαια διακοπές κάθε καλοκαίρι, ένα μήνα κάμπινγκ με τους γονείς μου και αργότερα όλο το υπόλοιπο καλοκαίρι με τη γιαγιά σε ένα εξοχικό, λίγο πιο έξω από την Αθήνα. Αλλά και με το κάμπιγκ ακόμα, παρότι ζεις σε σκηνή και στη φύση, δεν είναι το ίδιο με το να μείνεις μαζί με κάποιον που μένει μόνιμα εκεί, έχει στημένη ζωή δηλαδή, και να ζήσεις κι εσύ λίγο μαζί του έτσι.
Με λίγα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι πως δεν είχα ιδέα τι σημαίνει ζωή στην επαρχία. Ήξερα μόνο πως η Αθήνα δε μου άρεσε, δε μου ταίριαζε, και ήθελα να φύγω. Δεν ήμουν ποτέ τύπος της νυχτερινής ζωής, οπότε δε με τράβαγε ούτε καν αυτό. Η Αθήνα έχει κίνηση, φασαρία, κάνεις μια ώρα (κυριολεκτικά) για να πας οπουδήποτε, είναι βρώμικη… Το σκεφτόμουν, αλλά δεν είχα κάνει κίνηση από μόνη μου να φύγω. Γιατί; γιατί εκεί είχα τους φίλους μου, τις σπουδές μου, τους γονείς μου. Και φυσικά δεν ήξερα κανέναν που να μένει στην επαρχία! Η δουλειά βέβαια που είχα διαλέξει τότε να κάνω, η συντήρηση έργων τέχνης δηλαδή, ήταν δουλειά που θα μπορούσε να με στείλει στην επαρχία, με τις διάφορες προκυρήξεις που έβγαιναν.
Πριν γίνει αυτό, γνώρισα τον Κωνσταντίνο. Ο Κωνσταντίνος είναι από την Καλαμάτα και παρότι την εποχή εκείνη είχε λόγους ακόμα να μένει στην Αθήνα, ήθελε κάποια στιγμή να μπορέσει να γυρίσει. Είχε κάνει και μια -αποτυχημένη- προσπάθεια όταν πρωτογνωριστήκαμε. Στην αρχή μείναμε στην Αθήνα. Είχε δουλειά ο Κωνσταντίνος, είχα δουλειά εγώ. Παντρευτήκαμε, κάναμε και τα πιτσιρίκια μας. Πάντα υπήρχε όμως στο μυαλό μας το ότι θέλαμε να φύγουμε. Όταν για παράδειγμα μας πρότεινε η θεία μου να βαφτίσει τον Γιώργο, της είχαμε πει πως αν είναι να γίνει νονά, θα ξέρει πως εμείς θα φύγουμε κάποια στιγμή για Καλαμάτα, μην το παρατήσει το παιδί! Και οι γονείς μου το ξέραν πως το είχαμε στο μυαλό μας, αν και νομίζω πως δεν το είχαν πιστέψει, θεωρούσαν πως είναι από αυτά τα πράγματα που λες, αλλά δεν κάνεις ποτέ.
Τέλος του 2002 στο σπίτι στην Αθήνα
Έφτασε μια στιγμή όμως που μπορούσαμε να φύγουμε. Ο Κωνσταντίνος δούλευε πλέον από το σπίτι κι εγώ δεν δούλευα καθόλου λόγω των παιδιών. Τα παιδιά ήταν μικρά, άρα δεν είχαμε να σκεφτούμε σχολεία, φίλους κλπ Κι έτσι αρχίσαμε να κοιτάμε αγγελίες για ενοικιάσεις σπιτιών στην Καλαμάτα.
Να πω εδώ πως δεν “έτυχε” όλο αυτό, δεν μας “έκατσε” απλά. Είχαμε πολλούς λόγους να μείνουμε στην Αθήνα. Δικό μας σπίτι, γιαγιά και προγιαγιά στα διπλανά διαμερίσματα (και άρα babysitting όποτε θέλαμε στην ουσία και μπόλικη βοήθεια), φίλους, συγγενείς… Και φυσικά τη βολή του σίγουρου. Ο Γιώργος ήταν (και είναι ακόμα) απίστευτα δεμένος με τον μπαμπά μου, αλλά και με τη γιαγιά τη Στέλλα και παρότι δεν τον παίρναμε από τους φίλους του, τον παίρναμε από τους αγαπημένους του παππούδες. Οι γονείς μου επίσης φρικάρανε κάπως γιατί είδαν πλέον πως το ενννούσαμε σοβαρά. Έπεσαν διάφορα επιχειρήματα του τύπου “και αν θελήσεις να πάει το παιδί στη Γερμανική Σχολή, τι θα κάνεις;;;”. Ήταν πολύ δύσκολο για μένα, κυρίως γιατί αισθανόμουν πως στεναχωρώ πάρα πολύ τους γονείς μου. Ούτε ήταν πως θα είχαμε βοήθεια εδώ, μια που οι γονείς του Κωνσταντίνου δούλευαν και οι δύο ακόμα και τα Σάββατα και φίλους και γνωστούς δεν είχαμε.
Οι λόγοι όμως για να φύγουμε ήταν για μένα πολύ σημαντικοί. Θα πηγαίναμε σε μια ωραία πόλη και θα μέναμε σε μονοκατοικία με κήπο (όταν ψάχναμε για σπίτι το είχαμε βάλει ως όρο. Δε θα φεύγαμε από το διαμέρισμα εκεί να έρθουμε σε διαμέρισμα εδώ…). Τα παιδιά θα μπορούσαν να κάνουν έξω ποδήλατο, να είναι στον κήπο, στην φύση, χωρίς να φοβάμαι. Θα είχαμε μια πιο ήσυχη και νορμάλ ζωή (εχμ, τώρα το νορμάλ, για τα δικά μας δεδομένα, έτσι;;;), χωρίς καυσαέρια, χωρίς κίνηση.
Βρήκαμε ένα σπίτι που μας άρεσε πολύ, μια όμορφη παλιά μονοκατοικία με κήπο, και έτσι μια 25η Μαρτίου, σχεδόν 11 χρόνια πριν, μετακομίσαμε. Δε θα πω πως δεν ήταν δύσκολο. Κυρίως γιατί είχαμε λίγη βοήθεια και δεν είχαμε κανένα φίλο και γνωστό. Είχαμε όμως ο ένας τον άλλο και σιγά σιγά χτίσαμε μια νέα ζωή εδώ, ακριβώς όπως τη θέλαμε και τη φανταζόμασταν. Ο Γιώργος στην αρχή δήλωνε Αθηναίος και έλεγε πάντα πως η Αθήνα είναι πιο ωραία. Μέχρι που συνήθισε και αυτός και είδε σιγά σιγά πως εδώ είναι ελεύθερος, παίζει, βγαίνει έξω, ενώ όταν πηγαίνουμε στην Αθήνα είναι κλεισμένος μέσα σε ένα διαμέρισμα με ένα μπαλκονάκι μισό μέτρο. Η Ιωαννούλα ήταν πολύ μικρή για να έχει άποψη. Της άρεσε όμως γιατί είχαμε όμορφη αυλή. Δεν είναι τυχαίο πως η πρώτη της λέξη ήταν “κόκα” (κότα…). Η μόνη που δε συνήθισε ποτέ τη μετακόμιση ήταν η γάτα μας, που από το κακό της άρχισε να κατουράει στα πράγματα των παιδιών…
Οι πρώτες μέρες στο καινούριο σπίτι. To να πίνει η Ιωάννα νερό από το λάστιχο ήταν πολύ κλασικό πράγμα!
Ακόμα μου λείπουν οι δικοί μου. Με στεναχωρεί το ότι έχω δυο ανήψια τα οποία βλέπω τέσσερις φορές το χρόνο. Με τους γονείς μου βλεπόμαστε σχεδόν μια φορά το μήνα, αλλά σίγουρα δεν είναι το ίδιο. Αλλά μου αρέσει τόσο η ζωή μας εδώ που δεν θα την άλλαζα με τίποτα. Πραγματικά δεν μπορώ να βρω κανέναν λόγο για να σου αρέσει η Αθήνα και να θέλεις να μείνεις εκεί. Και αν αναγκαζόμασταν να φύγουμε, θα προτιμούσα να πάω στο εξωτερικό παρά στην Αθήνα και ας έχω εκεί συγγενείς και καλούς φίλους.
Πολλές φορές μου λένε “είσαι τυχερή, κι εγώ θα ήθελα να φύγω αλλά…” -κι εδώ συμπληρώστε ό,τι δικαιολογία θέλετε. Εγώ λέω αν δεν είσαι ευχαριστημένος με αυτό που έχεις, είναι στο χέρι σου να το αλλάξεις. Δυσκολίες θα υπάρχουν πάντα και ποτέ δεν είναι “η κατάλληλη στιγμή”.
Έγινε ολόκληρο σεντόνι η ανάρτηση αυτή. Συνήθως αποφεύγω να γράφω πολλά σε ένα ποστ, γιατί ακόμα κι εγώ τα βαριέμαι!!! Όμως εδώ είναι ένα θέμα για το οποίο θα μπορούσα να γράφω σελίδες. Και λίγα είπα…
Την Αθήνα δε τη συμπαθούσα …
Σαν μαθήτρια δε δήλωσα καμία σχολή που ήταν στην Αθήνα για να σπουδάσω. Μάλλον είχα δηλώσει κάποιες σχολές αλλά έτσι όπως το είχα κάνει ήταν σαν να μη το έκανα. Δήλωσα πχ πρώτα τη Ρόδο και μετά την Αθήνα.
Όταν έκανα τα χαρτιά μου για αναπληρώτρια και για διορισμό δήλωνα πρώτα Δωδεκάνησα , Έβρο, Φλώρινα και μετά Αθήνα.
Θυμάμαι η μαμά μου έλεγε “θα μου φέρεις κανένα Αθηναίο και θα πας να μείνεις εκεί”
Εγώ γέλαγα..και έλεγα “ναι καλάαα”
Και επειδή όπως λέει ο λαός “ποτέ μη λες ποτέ” φέτος δε θυμάμαι πόσες μέρες έκλαιγα που δεν θα ήμουν Αθήνα…
Πέρυσι πρώτη χρονιά που άφησα το νησί μου για να ζήσω Αθήνα πέρασα υπέροχα. Χωρίς παιδιά και υποχρεώσεις εγώ έκανα φοιτητική ζωή. Πέρασα όμορφα , όχι όμως γιατί ζούσα στην Αθήνα αλλά γιατί ζούσα με τον άνθρωπο μου…
Πλέον έχω εκεί σύζυγο , πεθερικά, φίλους , την κολλητή μου, τη βαφτιστήρα μου…Ενας κανούριος κύκλος άνοιξε στη πόλη που δεν ήθελα να ζήσω ποτέ…
Η επαρχία είναι άλλη φάση, άλλη ζωή. Πέρυσι μου έλεγαν “α κοντά το σχολείο σου, μπράβο”
Τώρα τι το κοντά έχει ένα σχολείο στο οποίο δεν μπορείς να πας με τα πόδια και θες 20 λεπτα με συγκοινωνία αυτό μόνο ένας που ζει Αθήνα το λέει …Εμένα το σχολείο μου στην Κρήτη είναι 2 λεπτά. Αυτό είναι κοντά…
Στην Αθήνα πέρυσι αναρωτιόμουν γιατί τρέχουν όλοι; Γιατί κανονίζεις μέρες πριν που θα πας να πιεις κρασάκι με την παρέα σου…Γιατί φεύγεις 1 ώρα πριν απο το σπίτι για να πας σινεμά. Γιατί τα παιδιά δεν πάνε μόνα τους σχολείο;
Στο σχολείο πολύ με ρώταγαν “μα πες μας , τι πίνεις εκεί στην Κρήτη και είσαι τόσο ήρεμη; ”
Θα μπορούσα να γράφω ώρες και να κάνω σχόλιο ανάρτηση…
Εμείς πάντως έχουμε σκοπό να ζήσουμε Κρήτη. Αλλά μέχρι να τα καταφέρουμε εγώ εύχομαι να είμαι στην Αθήνα κοντά στον αγαπημένο μου. Ας είμαι εκεί του χρόνου και ας κάνω και 125 λεπτά για να πάω στο σχολείο
ΥΓ Υπάρχει μια πιθανότητα να έρθει ένας ξάδερφος μου Καλαμάτα για να ζήσει εκεί. Αν τελικά έρθει , σίγουρα θα έρθουμε και εμείς…Αν κάτι χρειαστεί να σας πω ε;
Τώρα που είδα το σχόλιο κατάλαβα πως την έκανα τελικά την ανάρτηση
Συγγνώμη για το σεντόνι 🙂
Στελλα κι εγω νομιζα οτι ειχες ξαναγραψει γιαυτο το θεμα. Και μαλιστα οι πρωτες γραμμες μου εφεραν ενα dejavu. Ισως τελικα να μην ηταν μεμονομενο ποστ αλλα να θυμαμαι διαφορα που εχεις γραψει κατα καιρους.
Μια χαρα ειστε. Και αντε γρηγορα να ερθει η τηλεμεταφορα που λεει και η Σοφια, να λυθουν ολα μας τα προβληματα 🙂
Άννα καλά έκανες και έγραψες το σεντόνι! Εγώ σε καταλαβαίνω απόλυτα. Το να είσαι με τον αγαπημένο σου είναι σημαντικό πράγμα, και ας είσαι όπου να’ ναι! Βέβαια αν είσαι με τον αγαπημένο σου αλλά ΚΑΙ στην πόλη που προτιμάς, ε, αυτό είναι ιδανικό! Σας εύχομαι να καταφέρετε σύντομα να μετακομίσετε, αν και πιστεύω πως αφού το θέλετε πολύ και οι δυο, θα το καταφέρετε.
Όσο για το “θα μου φέρεις κάναν Αθηναίο”, εμένα η μαμά μου μου έλεγε “θα παντρευτείς κανέναν σκυλά και θα γελάω”. Ευτυχώς εγώ τη γλύτωσα!!!!
Θανάση ψάχνω δυο μέρες να το βρω το ποστ, αλλά χωρίς επιτυχία. Μάλλον δε το έχω γράψει και όπως είπες όλα αυτά τα έχω αναφέρει σε διάφορες απαντήσεις μου ή σε σκόρπια ποστ. Τώρα τα έχω και μαζεμένα 🙂
Φυσικά και είμαστε μια χαρά! Όσο για την τηλεμεταφορά… άντε δουλέψτε εσείς οι επιστήμονες ντε!!!!!! Τόσο καιρό το περιμένουμε!!!
Ναι, ρε, τηλεμεταφορά, άντε τώρα!!! Για αυτήν θυσιάζω ακόμα και το jetpack… (για να δείτε δηλαδή, ΤΙ θυσίες κάνω…. ;-Ρ)
μετακομιση στην επαρχια οσο ειναι καιρος!!!
εφυγα και γω για 5 χρονια να ζησω στην ελληνικη επαρχια και ξαναγυρισα αθηνα. χιλιες φορες ανεργος μεςτο τσιμεντο παρα μαζι με τους βολεμενους ελληναραδες .
Eφτασα 55 χρονών, έχασα τον άνδρα μου πριν 3 μήνες και τώρα σκεφτήκαμε με τον γυιό μου να φύγουμε για Καλαμάτα καί δεν πιστεύω ότι μπορεί να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου.
Χρόνια προσεύχομαι γιά να στείλει κάτι να μπορέσουμε να φύγουμε γιατί δεν είχαμε ούτε ένα δέντρο στην επαρχία και τώρα ο πατέρας μου αγόρασε ένα κτηματάκι .Ξέρω ότι είναι φοβερά
δύσκολο γιά τον γυιό μου να γίνει νέος αγρότης, από κεί πού δεν ξέρει τίποτε. Δεν ξέρω αν έχει κάποιος να μου πεί τίποτε.
Γεωργία δεν ξέρω τι να σου πω. Ξέρω κόσμο γύρω μας που δεν είχε ιδέα από αγροτικά θέματα, αλλά λόγω ανάγκης το έκαναν και τώρα είναι μια χαρά. Θέληση να υπάρχει νομίζω και όλα γίνονται!
Εύχομαι να σας πάνε καλά τα πράγματα και είμαι σίγουρη πως θα σας αρέσει η Καλαμάτα!
Καλησπερα!Γεννηθηκα,μεγαλωσα κ ζω θεσσαλονικη.Ειμαι μοναχοπαιδι κ χασαμε τη μητερα μου πριν εναμιση χρονο.πριν ενα χρονο γνωρισα ενα παιδι απο Ηγουμενιτσα με το οποιο διατηρουμε σχεση κ τα παμε πολυ καλα.παρολο που θελει πολυ να ερθει θεσσαλονικη,δε μπορει να παρει αποσπαση απτη δουλεια του προς το παρον.σκεφτομαι να μετακομισω εγω εκει για να ειμαστε μαζι κ με προτρεπει να το κανω,καθησυχαζοντας με οτι ολα θα πανε καλα κ απαριθμωντας μου χιλιες εναλλακτικες λυσεις σε οτιδηποτε πιθανον να παει στραβα.να αφησω τον χηρο πατερα μου κ την καλα στρωμενη πελατεια μου κ να το κανω;
Αυτή είναι μια εξαιρετικά δύσκολη απάντηση, ειδικά όταν δε σε γνωρίζει κάποιος. Δε νομιζω να μπορώ εγώ να σου τη δώσω. Μπορώ μόνο να σου πω μερικές σκέψεις…. Για να με ρωτάς σημαίνει πως το σκέφτεσαι πολύ αλλά διστάζεις. Θα πρέπει να δεις γιατί διστάζεις. Είναι φόβος για την αλλαγή ή κατά βάθος δεν είσαι σίγουρη για τη σχέση σου; Αν είσαι απόλυτα σίγουρη και απλώς φοβάσαι την αλλαγή, η συμβουλή μου θα ήταν να πας. Το άγνωστο και το ξεβόλεμα ειναι πάντα δύσκολα, αλλά αν είσαι ευτυχισμένη με τον άντρα σου, όλα λύνονται. Και αν δεν πας, πάντα θα αναρωτιέσαι τι θα γινόταν αν είχες πάει. Και στο κάτω κατω, αν τα πράγματα δεν πάνε καλα, πάντα μπορείς να επιστρέψεις (και η πελατεία σου θα ξαναβρεθεί αν είσαι καλή). Ο πατέρας σου, εκτός και αν έχει σοβαρά προβλήματα υγείας, θα βρει την ακρη.
Αν όμως ο δισταγμός σου αφορά τη σχέση σου, αν υποσυνείδητα βρίσκεις προβλήματα και εμπόδια μόνο και μόνο γιατί κατά βάθος δεν είσαι σίγουρη για το παλικάρι και τη σχέση σας, εκεί αλλάζει το πράγμα.
Δεν ξερω πραγματικα την κατάστασης σου, αλλά ισως θα μπορουσες και να το πας σταδιακά. Να πηγαίνεις εκει για τριήμερα, τετραήμερα, βδομάδα παρά βδομάδα, να δημιουργήσεις παράλληλη εργασία εκει, να φτιαξεις πελατεία και στα δυο μέρη, τουλαχιστον για ενα διάστημα, μεχρι να σιγουρευτείς.
Θέλει σκέψη, αλλά θέλει και τόλμη!
Καλή επιτυχια ευχομαι, οτι και αν αποφασίσεις.
Αυτο με την παραλληλη εργασια δε το ειχα σκεφτει….σε ευχαριστω πολυ!!!!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και εγώ και τώρα στα 30 μου λόγω της κρίσης έχουμε φτάσει στο σημείο να χάσουμε την οικογενειακή μας επιχείρηση από το κράτος. Οι γονείς μου δεν έχουν από αλλού εισόδημα και εγώ δεν είμαι πια ευτυχισμένη στην Αθήνα, ο σύντροφος μου θέλει να πάμε στην επαρχία ή στο εξωτερικό για να κάνουμε οικογένεια και όχι στην Αθήνα. Πείτε μου την γνώμη σας τι πρέπει να κάνω? Να μείνω στην Αθήνα να βοηθήσω την οικογένεια μου ή να πάω στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα με τον σύντροφό μου? Βρίσκομαι σε μεγάλη καμπή της ζωής μου και χρειάζομαι μια γνώμη από ανθρώπους που δεν με γνωρίζουν που τα βλέπουν πιο αποστασιοποιημενα.
Πάντα επέλεγα μεγάλη πόλη για να ζήσω, Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Εξωτερικό
Πάντα έβρισκα δικαιολογίες για να στέλνω τους άλλους στην Επαρχία, εγώ ήθελα ανωνυμίας και να το παίζω διαφορετκος, με τρόπους, με γνώσεις, καλοντυμένος.Στο πίσω μέρος του μυαλού μου κρύβονταν οι γκόμενές και η μεγάλη προσφορά που είχε η μεγάλη πόλη χωρίς να με βλέπει κανεις.
Έπειτα από 25 χρόνια τυχοδιωκτισμού γύρισα στην Επαρχία όπου ζω και παράγω, παντρεμένος και χορτασμένος.
Αν θέλω τυχερά, υπάρχουν με ανωνυμία και ευκολότερα εδώ, δεν τα ψάχνω πλέον..
Ana6ta6ia δύσκολο να μιλήσει κανείς για άλλον. Εγώ θα σου πω μερικές σκέψεις μου πάνω σε αυτά που έγραψες. Αν δεν είσαι ευτυχισμένη φύγε. Οι γονείς σου θα καταλάβουν. Όσον αφορά τα χρήματα, θα τους τα στέλνεις από εκεί που είσαι. Μπορείς να τους βοηθάς οικονομικά και από μακριά και να είσαι και ευτυχισμένη όσο το κάνεις.
Αν φυσικά χρειάζονται διαφορετικού είδους βοήθεια, είναι μεγάλοι και θέλουν άνθρωπο να τους φροντίζει τα πράγματα αλλάζουν λίγο. Ίσως και όχι πολύ, ανάλογα με τις καταστάσεις. Ή θα στέλνεις αρκετά χρήματα για να τους φροντίζουν άλλοι, ή θα τους πάρεις μαζί (λέω εγώ τώρα, είπαμε δεν ξέρω τίποτα).
Εγώ ζω πολύ καλύτερα στην επαρχία πάντως και είμαι πολύ ευτυχισμένη εδώ. Και στο εξωτερικό πάλι καλά θα είσαι, καλύτερα από την Αθήνα. Ξέρω πολύ κόσμο που έχει φύγει και κανένας δεν έχει πει μέχρι στιγμής πως ήταν καλύτερα στην Ελλάδα.
Η ζωή είναι μικρή και είναι κρίμα να την περνάς δυστυχισμένη…
Καλησπερα. Εχω μεγαλωσει μεχρι 18 σε επαρχια κωμοπολη. Τα τελευταια 7 χρονια ζω Αθηνα. Σποδασα και τωρα εργαζομαι αθηνα. Μου αρεσει πολυ υτη η πολη παρ’ολη τη βρωμι της το τσιμεντο κλπ. Νιωθω οτι αυτη η πολη και ρυθμοι μου ταιριαζουν. Ειχα μια σχεση οσο ημουν φοιτητρια και ημασταν εξ’αποστασεως εγω αθηνα εκεινος στη κομωπολη απο οπου ειμαι. Ενας απο τους λογους που τελειωσε η σχεση ηταν πως δεν υπηρχε δυνατοτητα να ερθει αθηνα. Μετα απο ενα διαστημα γνωρισα το παιδι που ειμαι τωρα μαζι. Βερος Αθηναιος οικογενεια φιλοι ολοι Αθηνα. Τελεια λεω εδω ειμαστε θα ζησουμε εδω. Πολυ χαρουμενξ η εγω αφου δεν υπηρχε φοβος να φυγει (δεν ειχε καταγωγη απο καπου εννοω). Το τελευταιο ομως διαστημα εψαχνε κάλυτερη δούλεια και μου ειχε πει οπουδηποτε και αν κατσει η δουλεια θα παω. Τελοσπαντων εκατσε δουλεια στα Γιαννενα… Ειναι πολυ νωρις ακομα αλλα προβλεπεται εκει για μονιμα. Επειδη το παμε σοβαρα πρεπει να παω εγω εκει. Νιωθω οτι η ιστορια επαναλμβανεται. Ενω θελω τοσο πολυ να ζησω στην αθηνα και κανω τα παντα να μεινω εδω και ερχονται ετσι τα πραγματα παντα φευγει αυτος που ειμαι για επαγγελματικους λογους. Μα ωρε; ωρες δε μπορω να πιστεψω αυτο που συμβαινει τωρα… Ειμαι απελπισμενη. Νιωθω πως αν ζησω σε αλλη πολη ΕΚΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ θα μαι δυατυχισμενη…. Τι εχετε να μου πειτε;; ευχαριστω!
Καλημέρα σας παιδιά…Ο σύντροφος μου θέλει να πάμε να μείνουμε στο χωριό και εγώ δεν θέλω να πάμε..είμαστε με ενοίκιο και το το χωριό είναι 5 λεπτά δρόμος….ξέρω σκεύτεται ένα καλύτερο αύριο για μας και αργότερα για τα παιδιά μας..το καταλαβαίνω αλλά και εκείνος δεν μπορεί να καταλάβει ότι εγώ δεν θέλω να πάω επάνω να μείνουμε θέλω να μείνουμε εδώ που είμαστε κοντά στους δικούς μας ανθρώπους ….εκείνος με πιέζει πολύ και με στεναχωρεί το έχει πάρει απόφαση τι να κάνω?? απαντήστε μου να ακόυσω και την δική σας γνώμη
Ραφαέλλα, δεν κατάλαβα, λες “το χωριό είναι 5 λεπτά δρόμος”. Από εκεί που μένετε;
Ναι απο κει που μένουμε τώρα είναι πέντε λεπτά δρόμος…σόρρυ δικό μου λάθος
Οπότε η μετακόμισή σας θα είναι 5 λεπτά μακριά; Προσπαθώ να καταλάβω το πρόβλημα δηλαδή…
Nαι αυτό είναι….το θέμα είναι ότι εγώ δεν θέλω να πάω στο χωριό του το είχα ξεκαθαρίσει ότι δεν θέλω ναπάω σε χωριό
Δε νομίζω να μπορώ να σε βοηθήσω πραγματικά. Δεν ξέρω πώς είναι η κατάσταση. Δηλαδή πόση διαφορά μπορεί να κάνουν αυτά τα 5 λεπτά δρόμος. Μου είναι δύσκολο να φανταστώ πόσο θα αλλάξει η ζωή σας 5 λεπτά πιο μακριά. Από εκεί και πέρα όλα είναι θέμα καλής επικοινωνίας. Θα πρέπει να κάνετε μια σωστή και ανοιχτή συζήτηση, να βάλετε κάτω επιχειρήματα, υπέρ και κατά και να πάρετε μια κοινή απόφαση. Σε ένα ζευγάρι πάντα υπάρχουν διαφορές απόψεων, η επιτυχία είναι όταν μπορεί να υπάρχει κατανόηση, επικοινωνία και να βρίσκεται ένας συμβιβασμός που θα αφήνει ικανοποιημένους και τους δυο.
Σε ευχαριστώ πολύ στέλλα
Με λένε Τάσο.πριν 13 χρόνια έφυγα για την επαρχία.
Απο παιδί του κέντρου των Αθηνών πήγαν στην Βυτίνα.
Εμένα παιδί η εμπειρία μου δεν είναι καλή..
Νομίζω ότι άμα έχεις μάθει στην Αθήνα και στο μοτίβο της…δλδ στο χωριό λες κι μιλάνε άλλη γλώσσα,Ε ουν άλλη αίσθηση του χιούμορ η δεν έχουν καθόλου,Κάθε μέρα βλέπεις τους ίδιους ανθρώπους…Εγώ υποφέρω προσωπικά
Φαντάζομαι πως είναι στον άνθρωπο, αλλά πιθανώς να φταίει και η πόλη. Η Καλαμάτα είναι μεγάλη πόλη, έχει τα πάντα, δεν έχεις αυτή την αίσθηση. Η Βυτίνα δεν είναι έτσι, πιο απομακρισμένη, πιο χωριό. Δεν ξέρω πώς θα μου φαινόταν κι εμένα αν πήγαινα σε τόσο μικρή κοινότητα.
Καταγομαι απο τα ομοτφα Γιαννενα..πηγα να δουλεψω στην Αθηνα για 1μισο χρονο και εκει γνωρισα τον φιλο μου που συγκατοικισαμε..εγω μετα τον 1μιση χρονο του ειπα πως θελω να γυρισω γιαννενα γιατι η αθηνα δεν μου αρεσε..η δουλεια μου ηταν πολυ κουραστικη, οι ρυθμοι δυσκολοι..αλλα το πιο σημαντικο..δεν αντεχα στην ιδεα πως θα πρεπει να ζησω εκει για παντα και να παντρευτω..ενω η οικογενεια μου και οι φιλοι μου θα ειναι για παντα μακρυα..τωρα εχουμε σχεση απο αποσταση και δεν ξερουμε που θα παει ολο αυτο..εγω μπηκα ταμειο ανεργιας στα γιαννενα και ο φιλος μου εχει δουλεια του ποδαριου στην αθηνα..θα ερθει ποτε εδω; θα μπορουσα να του βρω εδω δουλεια; ολα μου φαινονται ακατορθωτα και φοβαμαι..
Το 2015 λίγο πριν τα 40 μου αποφάσισα να ζήσω σε ένα χωριό της μάνης επειδή μου άρεσε γιατί δεν κατάγομαι από εδώ. Διαλεξα την καρδαμυλη. Μεγάλωσα Αθήνα ήμουν παιδί της πόλης αλλά οι ρυθμοί με είχαν εξουθενώνει και το έβρισκα χαζό να μένω εκεί εφόσον είχα ζήσει την ζωή μου. Έφυγα λοιπόν και βρήκα δουλειά σε ένα ξενοδοχείο. Τιποτα δεν ήταν εύκολο. Ήμουν μόνη σε ένα μέρος που ήξερα μόνο μια γυναίκα η οποία κι αυτή 3 μήνες μετά μου φέρθηκε σκάρτα και σταματήσαμε να μιλάμε. Άλλο να διαλέξεις κομωπολη και άλλο χωριό χωριό με όλη την σημασία της λέξης. Δεν οδηγούσα δεν μου πήγαν καλά τα πράγματα τα πρώτα 2 χρονια με τις δουλειές μέχρι να με μάθουν. Το μόνο καλό ότι γνώρισα τον σημερινό σύζυγο μου με τον οποίο παντρευτηκαμε το 2019.από εκεί λοιπόν που ζούσα στα Πατήσια και σε ένα διαμερισμα μετέπειτα 45 τμ στην φιλαδελφεια με ένα μπαλκονάκι που μετανιωνες την ώρα και τη στιγμή που έβγαινες να πιεις τον καφέ σου από την φασαρία και την κίνηση αποκτούσε πονοκέφαλο σε 10 λεπτα, τώρα μένω σε ένα κτήμα σε ένα πετρινο σπίτι σε μια παραλία με τον σκύλο μου τις γάτες μου ένα άλογο, και με παρέα τις κατσίκες του γείτονα κάθε μέρα. Η Αθήνα είναι για 3 μέρες κάθε 3 μήνες. Έτσι αξιζει. Η Καλαμάτα στα μάτια μου πάλι πόλη μου θυμίζει. Και εκεί προτιμώ να πηγαίνω μια φορά την εβδομάδα και όχι να μένω μόνιμα. Δεν μετάνιωσα στιγμή, το πάλεψα πάρα πολύ δεν ήταν καθόλου εύκολο αλλά ο άνθρωπος όλα τα μπορεί. Όσο για τους φίλους επειδή είμαι πολύ κοινωνικός ανθρωπος είχα θυμώσει πολύ που στην Αθήνα κάναμε να βρεθούμε μήνες φοράει μας είχε ρουφήξει η ρουτίνα. Τώρα που έφυγα τους βλέπω πιο συχνά είτε γιατί έρχονται ειτε γιατί όταν πάω βγάζω ανακοίνωση και σε 5 μέρες τους βλέπω όλους με ραντεβού. Και επειδή μένω μακριά όταν τους λέω έρχομαι βρίσκουν τρόπο και έρχονται ενώ αν τους το έλεγα όταν έμενα εκεί να βρεθούμε θα λέγαμε άστο σήμερα είμαι κουρασμένη. Το βλέπουμε αύριο. Κάπως έτσι η επιλογή μου με δικαίωσε. Φυτεύω τα ζαρζαβατικα μου πάω στην θάλασσα κάθε μέρα δεν βλέπω άνθρωπο εκτός αν θέλω να δω και οι ρυθμοί αυτοί μου δίνουν την ποιότητα ζωής που αξίζει κάθε άνθρωπος
Με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνη με όσα γράφεις. Τα ίδια ακριβώς βιώσαμε κι εμείς με φίλους και συγγενείς στην Αθήνα. Όταν ήμασταν εκεί όλο υπήρχε δικαιολογία, ενώ τώρα αν πούμε πως πάμε βρίσκουν το χρόνο. Η περιοχή που ζούμε στην Καλαμάτα είναι έξω από την πόλη, οπότε για εμένα είναι πολύ καλά. Αλλά η ζωή που περιγράφεις με τα ζώα, τον κήπο, τη θάλασσα (και μάλιστα σε μια από τις πιο όμορφες περιοχές του κόσμου, την Καρδαμύλη), ακούγεται ιδανική. Μπράβο που το πάλεψες και το κατάφερες!
Καλησπέρα παιδιά,συγγνωμη βλεπω οτι απαντατε ακομα,θα ήθελα να πω και εγω την ιστορία μου και να ζητησω και μια συμβουλή,εγω λοιπον γέννημα θρέμμα στην Αθήνα,παντα ήθελα να φυγω στην επαρχία,στα 30 μου πλεον ,δουλεύοντας σε μια εταιρεία στο κέντρο και ξυπναω 6μιση ενω δουλευω στις 9 γιατι αλλιως δεν προλαβαίνω να παω στη δουλειά μου,παω με αμαξι οποτε παω νωρίς για να βρω πάρκινγκ,τεσπα,ο ρυθμος αυτος με έχει εξουθενωσει,η υπομονη μου τελειώνει και το μονο που με κρατάει ειναι η δουλειά που δεν ξερω που και αν θα βρώ δουλειά,και ο σύντροφός μου που δεν θελει να ρισκάρει να φύγει χωρις να ξέρει τι τον περίμενει,θελει να ειναι σίγουρος οτι θα εχουμε δουλειά αλλιως δεν εχει πρόβλημα να παει στη επαρχία,νιωθω λοιπον εγκλωβισμένη και δεν ξέρω πως να κανω το επόμενο βήμα,καμια προταση;;;
Άννα εδώ είμαστε και απαντάμε ακόμα, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι συμβουλή να σου δώσω.
Καταλαβαίνω απόλυτα το να νιιώθεις εγκλωβισμένη, καταλαβαίνω και τον σύντροφο που αισθάνεται ανασφάλεια.
Δεν ξέρω τις δουλειές σας, δεν ξέρω τι σχέσεις έχετε με την επαρχία, δεν ξέρω τίποτα για εσάς, οπότε δε μπορώ να δώσω συμβουλή. Μια γενική συμβουλή είναι να τα βάλετε κάτω, μιλώντας ανοιχτά για το πώς αισθάνεται ο καθένας και πώς θέλει να προχωρήσει. Δείτε τα υπέρ και τα κατά και αποφασίστε μαζί ποιο θα ήταν το επόμενο βήμα με το οποίο θα είσαστε και οι δυο ευχαριστημένοι και θα νιώθετε πως γίνεται πρόοδος χωρίς να σας πιέζει.
Η μετακόμιση στη επαρχία είναι ένα ρίσκο, αλλά έχει απίστευτα καλά…
Στέλλα Καλησπέρα και απο εμενα. Χαίρομαι πολυ για την απόφαση που πηρες να μεινεις με την οικογένεια σου στην επαρχία. Εγω νομιζω οτι στην επαρχία μπορείς και ζεις σαν άνθρωπος.
Εγω προσωπικά θα ηθελα να σε ρωτησω σχετικά με το επάγγελμα που ασχολήθηκες. Οταν λες πως η Συντήρηση έργων Τεχνης ήταν δουλειά που θα μπορούσε να σε στείλει στην επαρχία με ευκολία, πως το εννοεις? Εννοεις πως θα μπορουσες να ασχοληθείς επαγγελματικά πάνω σε αυτον τον τομέα στην επαρχία?
Εχω σπουδάσει Συντήρηση Έργων Τέχνης και δεν ξερω ποσο εύκολο ειναι να ασχοληθω επαγγελματικά με αυτο στην επαρχία. Αγαπώ το επάγγελμα μας αλλα εχω ανάγκη να ζήσω στην επαρχία.
Καλησπέρα Βάσια. Όταν τέλειωσα τις σπουδές μου και προσπαθούσα να βρω δουλειά, βγαίνανε διάφορες προκυρήξεις για επαρχία. Είχα συμφοιτητές που πήγαν στη Λέσβο για παράδειγμα. Βέβαια ήταν όλα κάτι συμβάσεις δίμηνες πχ και θα έπρεπε να γυρνάς από μέρος σε μέρος, σαν πλανώδιος πωλητής… Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει τώρα, καθώς έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια από τότε. Δε θέλω να σε στεναχωρήσω, αλλά από όοοολους τους συμφοιτητές μου δεν ξέρω ούτε έναν που να έχει παραμείνει στη συντήρηση. Φαντάζομαι θα μπορούσες να ψάξεις τι γίνεται με τις διάφορες Εφορείες Αρχαιοτήτων στα μέρη που σε ενδιαφέρουν. Εγώ πάντως απελπίστηκα και παρότι το αγαπούσα πάρα πολύ, το άφησα πριν καν μετακομίσουμε. Νομίζω δε το έχω διατυπώσει πολύ καλά στο ποστ μου…
καλησπέρα Στέλλα ,ειμαι η κοπέλα κατι ερωτήσεις παραπάνω,ήθελα ενα update να κάνω και να δημιουργήσω συζήτηση μήπως πάρω κουράγιο και κάνω το βήμα, είμαι λογίστρια σε μια εταιρεία στο κέντρο , το επάγγελμα δεν μου άρεσε καθόλου εξαρχής αλλά η ιδέα της ανεξαρτησίας που σου δίνει μου άρεσει ,ελεύθερος επαγγελματίας δηλαδη, βέβαια ακομα θελω ένα χρόνο πλήρη ενσήμων για να το καταφέρω , τεσπα έχοντας μια σχέση πολλών ετών και ενώ δεν τον ενθουσιάζει η επαρχία , καταλήξαμε οτι θα πήγαινε μαζί μου αλλα με τη προϋπόθεση οτι εγω θα βρω μια καλή δουλεια , εκείνος ανειδίκευτος οπότε κάπου θα βρεί δεν τον νοιάζει , και ερωτώ λοιπόν , πως βρίσκει κάποιος μια καλη δουλεία στην επαρχεία που να μπορει να βγάλει 800 και πάνω;; είμαι απο επαρχία και έχω προσωρινό σπιτι αλλα δυστυχώς μας πέφτει πολυ μακρία και απομονωμένα , Σάμος , η επιλογή μετα ειναι η Χαλκίδα καθως εκει σπούδασα και είμαι δεμένη με το μέρος γενικά . Αλλα με τρομάζει το οτι ενδεχομένως να εγκλωβιστω παλι σε μια εταιρεία για ψωροδιφραγκα οπότε έχουμε κολλησει εκει λίγο …καμιά συμβουλή ;;;;
Η αθηνα είναι μια πόλη άσχημα τοξική, άρρωστη, επιβιώνεις αν είσαι αυτηρά κάτω των 25. “Λόγος¨, σκέψη, συναίσθημα, ομορφιά, επικοινωνία είναι άγνωστα για αυτα τα 4Μ ανθρωπάκια. Ίσως θα πρεπει να οργανωνουν δωρεαν εκδρομες για αθηναραδες / αθηναρούδες προς Σοφια/Βελιγραδι μπας και μάθουν πως μοιάζει μια πρωτεύουσα.
Η Αθήνα έχει προβλημα ταυτότητας. Αν βγεις στο κέντρο του Ηρακλείου Κρητης ή της Θεσσαλονίκης και αρχίζεις να βρίζεις αντίστοιχα θα σε … απομακρύνουν συνοπτικά.. Αν κάνεις το ίδιο Αθηνα, κανένας δεν προκειται να ενδιαφερθεί, οι λιγότερο τελειωμένοι ίσως συμφωνήσουν κιόλας.
Καλησπέρα και από έμενα! Με λένε Σάκη και είμαι από επαρχία, Τρίκαλα, έχω ζήσει όλη μου την ζωή εδώ, πάντα ένιωθα πως πνίγομαι σε μια μικρή πόλη, και πως υποφέρω βλέποντας συνέχεια τους ίδιους ανθρώπους, οι οποίοι δείχνουν τόσο ευχαριστημένοι με το να ζουν σε μια πόλη που μπορείς να την διασχίσεις σε 15′ ολόκληρη… Δυστυχώς υπάρχουν σίγουρα και τα “κακα” κουτσομπολιό “κακία” κτλ.. τις επαρχίας όπως έχουν πει και οι φίλοι, στις παραπάνω αναρτήσεις! ειμαι 33 χρονών και σκέφτομαι να πάω στην Αθήνα, δυστυχώς δεν έχω κανέναν γνωστό εκεί, εργάζομαι σε καφετέριες, δλδ μιλάμε για βασικό μισθό περίπου. Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρω αν πάω, η απλά είναι που δεν μου αρέσει καθόλου εδω και απλά το νιώθω σαν απωθημένο να πάω στην Αθήνα?
Να σημειώσω πως πήγα Γερμανία και Αγγλία για τρεις μήνες αντίστοιχα και δεν μου άρεσε γιατί πάλι ήμουν σε μικρές πόλεις και δυσκολευομουν και με την γλώσσα πολύ!
Εσείς τι με συμβουλεύετε να κάνω… να το τολμήσω? Η θα χαθώ εκει?
Καλησπέρα σας,εύχομαι να είστε όλοι καλά!
Λέγομαι Ευαγγελία και είμαι 42 ετών. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα,όπου και δούλευα σε μια Ιδιωτική Εταιρεία.Πριν 2 χρόνια,αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου ,47 ετών,Αρχιτέκτονα,με δικό του γραφείο στην Αθήνα,να μετακομίσουμε μόνιμα στο νησί του,την Κρήτη.Η ιδέα φάνταζε για μένα πραγματικά υπέροχη,καθώς είχα κουραστεί αφόρητα από τους ρυθμούς της Πόλης και επειδή ήθελα να αποκτήσουμε κάποια στιγμή οικογένεια,σε ανθρώπινο περιβάλλον.
Πήρα λοιπόν μετάθεση, ενώ εκείνος διατήρησε το γραφείο του στην Αθήνα και έχτισε από το μηδέν ,νέο πελατολόγιο και στην Κρήτη.Το θέμα είναι ότι εγώ έχω ενταχθεί πλήρως στο νησί του,δεν θέλω να πηγαίνω Αθήνα,πέρα απο το να δω την οικογένειά μου και λιγοστούς φίλους,ενώ ο άντρας μου δεν πήρε θετικά αυτή την αλλαγή και κυρίως τον ενοχλεί ,ότι ακόμα δεν έχει δικτυωθεί, με τη δουλειά του,με αποτέλεσμα να τον έχουν φάει τα ταξίδια πάνω κάτω.
Το θέμα είναι ότι τον Ιούνιο μου ζητάει να γυρίσουμε μόνιμα πίσω και εγώ ειλικρινά το βλέπω σαν εφιάλτη.Εδω βρήκα τον εαυτό μου,τη χαρά μου, ανθρώπους να με νοιάζονται και κυρίως άπειρα ενδιαφέροντα.Προσπαθώ να τον βοηθήσω,του πρότεινα να δημιουργήσουμε μέχρι και μια δική μας Μικρή Επιχείρηση,αλλά είναι κλειδωμένος στην απόφασή του.
Πείτε μου τη γνώμη σας,τι με συμβουλεύετε να κάνω;
Σας ευχαριστώ από καρδιάς και συγγνώμη αν σας κούρασα.