Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

#einai2030

Προειδοποίηση: ακολουθεί σεντόνι. Δε τα συνηθίζω, αλλά δε γινόταν αλλιώς! Διαβάστε όταν έχετε όρεξη…

Πριν λίγο καιρό έκανα ένα ποστ για το πώς φέρθηκε το σχολείο όταν θέλησε η Ιωάννα να παρελάσει χτυπημένη. Μου έγραψε ο Θανάσης πως θα έπρεπε να το καταγγείλω. Κι εγώ θέλω να γράψω εδώ το γιατί δεν έχω όρεξη πια να μπω σε αυτή τη διαδικασία.

Η σχέση μας με το συγκεκριμένο σχολείο είναι μακρόχρονη, αφού εκεί πήγε και ο Γιώργος. 8 χρόνια τώρα δηλαδή είμαστε εκεί, και για τα 3 από αυτά ήμουν και πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων. Το σχολείο αυτό το διάλεξα ανάμεσα στα σχολεία της περιοχής γιατί είχα ακούσει καλά λόγια. Λέω το διάλεξα, γιατί τότε μέναμε αλλού, έτοιμοι όμως να μετακομίσουμε, και θα μπορούσα να πάω και σε άλλο σχολείο που είναι πιο κοντά στο τωρινό μας σπίτι.

Στην αρχή η σχέση μας με το σχολείο ήταν ουδέτερη αλλά σιγά σιγά ανέβηκε στην εκτίμησή μου, κυρίως λόγω της συμπεριφοράς της διευθύντριας αλλά και των δασκάλων απέναντι στον Γιώργο. Η δασκάλα της πρώτης μας μίλησε για τη δυσλεξία, η δασκάλα της τρίτης μας είπε για το ΚΕΔΔΥ και η δασκάλα της πέμπτης συνεργάστηκε άψογα μαζί μας μετά το πρόγραμμα Davis. Σε όλο αυτό το διάστημα είχαμε τη βοήθεια της διευθύντριας, που έκανε μαθήματα στον Γιώργο (πριν ξεκινήσει η σχολική ημέρα, με δική της πρωτοβουλία και χωρίς αμοιβή), μέχρι εκεί που μπορούσε φυσικά. Όταν τελείωσε την έκτη ο Γιώργος είχε εξαιρετικό επίπεδο γνώσεων, αντίστοιχο με αυτό του ιδιωτικού σχολείου στο οποίο πήγε μετά. Από αυτή την άποψη δηλαδή όχι μόνο δεν είχα πρόβλημα με το σχολείο, αλλά ήμουν και ιδιαίτερα ευχαριστημένη.

Όμως δυστυχώς υπάρχει και η άλλη πλευρά. Όταν η Ιωάννα πήγε στην τετάρτη της βάλανε ένα δάσκαλο που ήταν ο χειρότερος δάσκαλος που έχω δει ποτέ. Ξεκίνησε ως απίστευτα αυστηρός και στη συνέχεια μας έδειξε το κανονικό του πρόσωπο. Αυτό του εντελώς αδιάφορου που άφησε για μια ολόκληρη χρονιά τα παιδιά στη μοίρα τους, να κάνουν ό,τι θέλουν. Δεν έχω γράψει για αυτό και μου κάνει εντύπωση… Δεν τους έβαζε διαγωνίσματα, δεν διόρθωνε τα γραπτά τους, δεν ασχολιόταν… Και μόνο που τον σκέφτομαι γυρίζει το μάτι μου… Θα μπορούσα να γράψω βιβλίο για το τι περάσαμε εκείνη τη χρονιά. Όταν πήγαμε να διαμαρτυρηθούμε στη διευθύντρια, η δικαιολογία ήταν αυτή: “κάπου έπρεπε να μπει. Δε γινόταν να μπει στην πρώτη ή στη δευτέρα -πρώτον θα τρόμαζαν τα παιδάκια και δεύτερον ούτε να γράψουν δε θα μάθαιναν-, δε γινόταν να μπει στην τρίτη -γιατί τα παιδιά είχαν ήδη περάσει άσχημα την προηγούμενη χρονιά με άλλη χάλια δασκάλα- και βέβαια δε γινόταν να μπει στην πέμπτη ή την έκτη -γιατί εκεί προετοιμάζονται για το γυμνάσιο- άρα τον βάλαμε στην τετάρτη που θα κάνει το λιγότερο κακό” (!!!!) (τα πλάγια γράμματα είναι δικές μου εξηγήσεις, τα άλλα είναι ακριβώς αυτά που ακούσαμε). Μετά, όταν της λέγαμε πως ο δάσκαλος δεν ελέγχει ούτε τις ορθογραφίες, ούτε τις ασκήσεις των παιδιών καθώς και άλλα παράπονα, μας έλεγε με λίγα λόγια πως τα παιδιά μας λένε ψέμματα. Όταν το πράγμα έφτασε στο απροχώρητο η διευθύντρια μπήκε σε μια συνάντηση που ζητήσαμε (γονέων-δασκάλου) και προσπάθησε να μαζέψει όσα απαράδεκτα έλεγε ο δάσκαλος (που πρότεινε να έχουμε δάσκαλο να τα βοηθάει στο σπίτι). Η λίστα είναι ατελείωτη…

Τι κάναμε όμως εμείς τότε; Όταν τα ανέφερα όλα αυτά σε κάποια συνάντηση γονέων, μια δασκάλα/μαμά κόντεψε να με λυντσάρει γιατί προσβάλλω τον συνέδελφο έτσι και δεν έχω καμία δουλειά να τα αναφέρω αυτά στους άλλους γονείς. Υπεύθυνη είναι η διευθύντρια και ο σύλλογος των δασκάλων κλπ. Όταν πήγαμε στη διευθύντρια, τη μια μας έβγαλε ψεύτες και την άλλη μας έλεγε πως “αν δεν χτυπήσει παιδί, δεν μπορώ να κάνω τίποτα.”. Δεν μπορούσε να επέμβει στην τάξη του και στη δουλειά του από τη στιγμή που ακολουθούσε το πρόγραμμα (άσχετο αν απλώς περνούσε τις σελίδες χωρίς τα παιδιά να μαθαίνουν τίποτα). Σύμβουλοι δεν υπήρχαν. Όσο και αν φωνάξαμε, όσο και αν διαμαρτυρηθήκαμε, όσο και αν προσπαθήσαμε, δεν πετύχαμε απολύτως τίποτα. Αυτός ο άνθρωπος είχε την κάλυψη των υπολοίπων και εμείς είχαμε δεμένα χέρια. Όλοι μας είπαν πως κανείς δεν έχει καταφέρει ποτέ να διώξει δάσκαλο που δεν χτύπησε παιδί, ό,τι και αν είχε κάνει άλλο. Το αποτέλεσμα ήταν τα παιδιά να πάνε στην πέμπτη με απίστευτα κενά αλλά κυρίως με πρόβλημα συμπεριφοράς. Η δασκάλα τους η τωρινή δεν μπορεί ακόμα, δυο χρόνια μετά, να τα συνεφέρει και να τα κάνει να διαβάζουν και να είναι συνεπή.

Δεν τελειώνουμε εκεί φυσικά. Φέτος υπήρξε περιστατικό στο οποίο δασκάλα χτύπησε παιδί. Η διευθύντρια φυσικά δε μπορούσε πια να πει τίποτα, αλλά μας έφερε εμάς το δίλημμα: “ήταν η κακιά η ώρα. Τα αγόρια την έφεραν στο απροχώρητο -πράγματι το κάνουν αυτό, είναι απαράδεκτα- και έχασε τον έλεγχο. Είναι δικαίωμά σας να το αναφέρετε στον προϊστάμενο, αλλά να ξέρετε πως μόλις γίνει αυτό, θα χάσει την δουλειά της”. Τι κάνεις εσύ; γίνεσαι η αιτία να χάσει εντελώς τη δουλειά της η δασκάλα; Που πράγματι μπορεί να ήταν η κακιά η ώρα; Για αυτή τη μια φορά; Θα έπρεπε να έχουμε εμείς αυτή την ευθύνη; Δε θα έπρεπε το κράτος να μεριμνά για τέτοιες καταστάσεις; Να της πει “οκ, προφανώς έχουν πάθει τα νεύρα σου. Πήγαινε σε ψυχολόγο για υποστήριξη”; Ή να υπάρχει κοινωνική λειτουργός; κάτι με το οποίο να μπορεί να λυθεί αυτή η κατάσταση; Να δώσει λύση, όχι να κουκουλώσει/διώξει άμεσα. Ούτε φυσικά εδώ καταφέραμε κάτι.

Όσο ήμουν πρόεδρος του συλλόγου είχα και πάλι τις απογοητεύσεις μου. Φυσικά με τους άλλους γονείς, αλλά εδώ μιλάω για τους δασκάλους. Και σε αυτή την περίπτωση, παρότι τρέξαμε, βοηθήσαμε, δώσαμε χρήματα, η αναγνώριση ήταν μηδενική.

Αυτό που αποκόμισα λοιπόν είναι πως ό,τι και να κάνω, όσο και να τρέξω, όσο και να φωνάξω, δε γίνεται τίποτα. Ή γιατί δεν λειτουργεί το σύστημα σωστά ή γιατί ο ένας θα καλύπτει τον άλλο και θα βρίσκεσαι εσύ στη μέση να μην ξέρεις τι να κάνεις. Μετά και από αυτό με την Ιωάννα και το χέρι της, έχω απογοητευτεί πλήρως. Δε θέλω να τους βλέπω στα μάτια μου, θέλω να τελειώνει απλώς η χρονιά. Και αυτό το έχουν βιώσει τόσοι γονείς νομίζω που στο τέλος παραμένουμε όλοι απαθείς σε ό,τι και αν γίνεται, σε όποια χάλια και αν έχει έρθει η παιδεία.

Ή τουλάχιστον έτσι ένιωθα μέχρι που άκουσα προχτές στις Ψηφιακές Γειτονιές την παρουσίαση του #einai2030. Μια ομάδα ανθρώπων σαν εμένα κι εσένα, που αποφάσισαν να παλέψουν για μια καλύτερη εκπαίδευση. Μοιράζονται μαζί μας άρθρα, τι γίνεται σε άλλες χώρες, τι γίνεται στη δική μας, ξεκίνησαν το mentorkids. Μου δημιούργησαν μια αισιοδοξία. Ίσως αν καταλάβουμε πως η εκπαίδευση είναι η μόνη λύση, αν ενωθούμε, αν πετύχουμε μικρές μικρές αλλαγές ο καθένας μας, ίσως τότε κάτι να γίνει. Σας καλώ όλους λοιπόν, γιατί είμαι σίγουροι πως όλοι έχουν μια ιστορία σαν τη δική μου που αφορά το σχολείο, να ενωθείτε με τους #einai2030. Ας αφήσουμε πίσω τη μιζέρια και ας ενώσουμε τις προσπάθειές μας για να είναι το 2030 διαφορετικό από ό,τι είναι το 2014…

One thought on “#einai2030

  1. Sunny

    Εξαιρετική πρωτοβουλία! Έχεις τόσο δίκιο για την απάθεια ανάμεσα στους ανθρώπους… δεν είναι μόνο στην εκπαίδευση, είναι παντού.
    Μαζί όμως μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά.
    Εύχομαι μόνο επιτυχίες!

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.