Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Πόσα πράγματα μου λέγανε η μαμά μου και η γιαγιά μου, που τώρα έκπληκτη τα ακούω να βγαίνουν από το στόμα το δικό μου και του Κωνσταντίνου:
– “Τρώγε και μη μιλάς” ή
– “Όταν τρώμε δε μιλάμε”
– “Φάε όλο σου το φαγητό για να μεγαλώσεις”
– “Μα άφησες την τελευταία μπουκιά; Αυτή είναι η δύναμή σου…”
– “Κάνε πιο γρήγορα παιδάκι μου”
– “Μην κάνεις χαζομάρες”
– “Πρέπει να πας για ύπνο γιατί αύριο έχεις σχολείο”
– “Όχι δεν είναι μανιτάρι αυτό. Είναι μπέικον” (σε διάφορες παραλλαγές)
– “Δεν ζωγραφίζουμε τους τοίχους ποτέ!”
– “Μην τσακώνεστε. Είσαστε αδερφάκια και πρέπει να αγαπιέστε”
Είμαι σίγουρη ότι θα ακολουθήσουν και άλλα τραγελαφικά καθώς μεγαλώνουν, όπως:
– “Όταν κάνεις κι εσύ παιδιά θα καταλάβεις”
Είναι άραγε γραμμένες στο DNA μας αυτές οι φράσεις, σε λήθαργο μέχρι να φτάσει η κατάλληλη στιγμή ή να φρικάρω εντελώς καθώς συνειδητοποιώ πως μεταμορφώνομαι σε κυρία Ιωάννα;