Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια ο Γιώργος πέρασε τη φάση των terrible twos. Την πέρασε στα τρία του βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. Είχαμε γκρίνια από το πρωί ως το βράδυ, γκρίνια που σου έσπαγε τα νεύρα, που σου τριβέλιζε το μυαλό και δε σε άφηνε να ξεκουραστείς δευτερόλεπτο. Τα νεύρα μας είχαν γίνει τσατάλια και είχαμε φτάσει στο όριό μας. Όλο αυτό είχε ξεκινήσει ξαφνικά και είχε μετατρέψει το αγαπημένο μας αγοράκι σε ένα διαβολικό ον! Μέχρι που μια μέρα, πάλι έτσι ξαφνικά, συνειδητοποιήσαμε πως τις τελευταίες δυο μέρες δεν είχαμε ακούσει καθόλου γκρίνια… Από τη μια στιγμή στην άλλη είχε επιστρέψει το γλυκό αγοράκι και εμείς είχαμε ανακτήσει την ηρεμία μας.
Κάπως έτσι νιώσαμε φέτος με τον ελεύθερο χρόνο μας. Μέχρι τώρα, έχοντας δυο παιδιά, είχαμε ψιλοξεχάσει τον ελεύθερο χρόνο για εμάς ως ζευγάρι. Το πρωί είχες να δουλέψεις, το απόγευμα είχες να πας τα παιδιά στις διάφορες δραστηριότητες ή να τα βοηθήσεις στο διάβασμα ή να τα πας κάπου αλλού που χρειαζόταν. Και φυσικά αν χρειαζόταν να φύγουμε έπρεπε να κάνουμε ολόκληρο σχέδιο για το πού θα έμεναν τα παιδιά.
Σιγά σιγά άρχισαν να αλλάζουν τα πράγματα. Ο Γιώργος άρχισε να πηγαίνει και μόνος του σε κάποιες δραστηριότητες και μειώθηκαν λίγο τα δρομολόγια. Μεγάλωσαν και τα δυο και μπορούσαμε να φύγουμε για 1-2 ώρες και να μείνουν μόνα τους χωρίς πρόβλημα.
Φέτος τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα. Ο Γιώργος στο Λύκειο και η Ιωάννα στη δευτέρα Γυμνασίου, έχουν μεγαλώσει πια αρκετά. Έχουν μειώσει δραστικά τις εξωσχολικές δραστηριότητες και σε όσες έχουν κρατήσει πάνε μόνοι τους. Παίρνουν το ποδήλατο ή περπατάνε και πάνε. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να μείνουν μόνοι τους στο σπίτι. Μπορούν να κάνουν οποιαδήποτε δουλειά χρειαστεί και βεβαίως να μαγειρέψουν. Η Ιωάννα δηλαδή κυρίως, αλλά και για τον Γιώργο υπάρχουν τα σάντουιτς και το ντελίβερι χαχαχαχαχαχα.
Τι σημαίνει αυτό για εμάς; Σημαίνει πως συνειδητοποιήσαμε ξαφνικά πως έχουμε τα απογεύματά μας ελεύθερα! Είναι απίστευτο… Μπορούμε να αράξουμε, μπορούμε να πάμε στο εργαστήριο, μπορούμε να βγούμε για καφέ ή να πάμε σε φίλους μας… Και αν θελήσουμε μπορούμε να πάμε και εκδρομή! Όχι το απόγευμα, αλλά μέσα στο Σαββατοκύριακο ας πούμε. Και η αρχή έγινε χτες με μια φανταστική εκδρομή στο δάσος της Φολόης (για την οποία θα γράψω στη συνέχεια). Τα παιδιά είχαν κανονίσει D&D με τους φίλους τους και εμείς αντί να χρειαστεί να χάσουμε την εκδρομή γιατί θα έπρεπε να μείνουμε μαζί τους, πήγαμε κανονικά μόνοι μας!
Καταλαβαίνω βεβαίως πως μεγάλο ρόλο σε αυτή την ελευθερία μας παίζει το γεγονός ότι είμαστε στην Καλαμάτα. Η Αθήνα είναι ίσως λίγο πιο βάρβαρη, δεν ξέρω. Επίσης εδώ έχουμε συγγενείς γύρω γύρω αν χρειαστούν κάτι τα παιδιά και η γιαγιά τους είναι 10 λεπτά με τα πόδια. Όπως και να έχει, για εμάς είναι μια σημαντική αλλαγή.