Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Η φωτογραφία μου άρεσε πάντα. Είναι κοινή μας αγάπη με τον Κωνσταντίνο (όπως άλλωστε σχεδόν τα πάντα) και ήταν η αιτία για να γνωριστούμε. Και οι δύο τραβάγαμε πάντα φωτογραφίες, είχαμε σούπερ φωτογραφικές μηχανές, ο Κωνσταντίνος δίδασκε κιόλας φωτογραφία. Μαζί έχουμε φωτογραφίσει θεατρικές παραστάσεις, αλλά και γάμους! Και τα δυο αυτά τα λατρεύω, γιατί μπορείς να βγάλεις υπέροχες σκηνές και πορτραίτα, με έντονες εκφράσεις και πόζες. Μπορείς να πετύχεις πολύ όμορφες και διαφορετικές φωτογραφίες (αν δεν είσαι κολλημένος και κοιτάς να βγάλεις τις κλασικές αναμενόμενες δηλαδή).

Σιγά σιγά τα πράγματα άλλαξαν και οι μηχανές μας έγιναν παρωχημένες. Αγοράσαμε ψηφιακές βέβαια, αλλά η τιμή για μια αντίστοιχη με αυτές που είχαμε ήταν απαγορευτική. Συμβιβαστήκαμε με πιο φτηνές, αλλά παρ’ ολ’ αυτά καλές μηχανές. Κάπως προχώρησαν τα πράγματα και έχουμε καταλήξει ο κύριος φωτογράφος στο σπίτι να είμαι πλέον εγώ. Στα ταξίδια μας και στις διακοπές μας και όπου πάμε, εγώ τραβάω (είπαμε, κυρίως…). Κάποια στιγμή κουράστηκα να κουβαλάω την κουμούτσα μηχανή που είχαμε και κυκλοφορούσα με μια υποβρύχια που ήταν πολύ καλή. Όμως και αυτή την ξέχναγα συχνά και βρισκόμουν να τραβάω κάτι ψιλοχάλια φωτογραφίες με το κινητό μου. Όταν λοιπόν ήταν να πάρω καινούριο κινητό, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να έχει την καλύτερη δυνατή κάμερα. Καταλήξαμε στο LG G3 και δε το έχω μετανιώσει καθόλου! Από εκεί που δεν ήξερα καν πού βρίσκεται το κινητό μου, τώρα δεν πάω πουθενά χωρίς αυτό, όχι για άλλο λόγο, αλλά για τη χρήση ως μηχανή! Θα μου πεις σου αρέσει η φωτογραφία και βγάζεις φωτογραφίες με το κινητό; Ναι. Είναι εύκολο, γρήγορο, άνετο και πραγματικά βγάζει πάρα πολύ ωραίες φωτογραφίες.

Ένα πράγμα που φωτογραφίζω πλέον συχνά είναι φαγητά. Αυτό βεβαίως ξεκίνησε ως ανάγκη για το site των Συνταγών. Ανεβάζω συνταγές, πρέπει να έχουν και μια ωραία φωτογραφία. Έτσι όλοι είχαν μάθει εδώ πως πρώτα φωτογραφίζουμε το φαγητό, μετά τρώμε. Εδώ και κάτι μήνες όμως, σε μια προσπάθεια να προωθήσω το αγγλικό κομμάτι, το cook like Greeks, έκανα λογαριασμό στο Instagram. Ε, από τότε νομίζω με έχουν μισήσει λιγάκι εδώ μέσα στο σπίτι…. Δε μου φτάνει μια καλή φωτογραφία, προσπαθώ για μια ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ φωτογραφία… Έχω καταλήξει να αργώ να σερβίρω, έτσι ώστε να μην καθηστερώ κανέναν.

Πρώτα στήνω, φωτογραφίζω και μετά φωνάζω ελάτε να φάμε. Ή τραβάω όταν ακόμα δεν έχουν γυρίσει από το σχολείο αν προλαβαίνω. Έχω πορωθεί κανονικά. Μπορεί να τραβήξω και 20 φωτογραφίες ένα πιάτο χαλβά δηλαδή, μέχρι να είμαι ευχαριστημένη (πάλι καλά που δεν τραβάμε με φιλμ πλέον!) Μια φορά που είχα φτιάξει κάτι το βράδυ, τους είπα πως θα πρέπει να περιμένουν μέχρι να βγάλω φωτογραφία για να το φάνε… Μόνο που το βράδυ δε γίνεται να βγάλω καλή φωτογραφία φυσικά, οπότε θα πρέπει να περιμένουν μέχρι το πρωί! (εντάξει, έτσι κι αλλιώς έπρεπε να κρυώσει και δεν προλαβαίνανε να το φάνε το βράδυ… αλλά και πάλι…)

Πραγματικά αν δεν είχα ξεκινήσει να τραβάω όταν λείπουν πλέον, νομίζω δε θα το είχα γλυτώσει το ξύλο…
Όμως με το μικρό μου κινητό έχω βγάλει φωτογραφίες για τις οποίες είμαι περήφανη!

Στόχος μου είναι να βλέπεις τη φωτογραφία και να θέλεις να γλύψεις την οθόνη! Πιστεύω τα πάω καλά και όσο περνάει ο καιρός τόσο καλύτερη γίνομαι. Πραγματικά ενθουσιάζομαι κάθε φορά που πετυχαίνω μια ωραία φωτογραφία…

(disclaimer για όσους τα παίρνουν όλα κυριολεκτικά: όχι ΔΕ θα με είχαν δείρει σε καμία περίπτωση. Είναι σχήμα λόγου, παρότι γράφω τη λέξη “πραγματικά”, μόνο για να δείξει την ένταση των συναισθημάτων. Απλώς θα με είχαν αγνοήσει και θα είχαν φάει το φαγητό να τελειώνουμε…)