Στο άπειρο και ακόμα παραπέρα

Κάπως έτσι έφτασαν και φέτος τα γενέθλιά μου.  Κάθε χρόνο συνηθίζω να λέω την καινούρια μου ηλικία από την αρχή της χρονιάς (λέω πχ 45 από τον Γενάρη) κι έτσι όταν έρχονται τα γενέθλιά μου το έχω συνηθίσει το νούμερο, δε μου κάνει εντύπωση. Δε το κάνω για αυτό τον λόγο δηλαδή, απλώς μπαίνει η καινούρια χρονιά και αισθάνομαι πως δεν έχω λόγο να λέω το νούμερο που έλεγα και πέρυσι! Όπως και να έχει, όπως είπα ό,τι σοκ είναι να περάσω, το περνάω στην αρχή της χρονιάς.

Μέχρι τώρα δε με είχε πειράξει η ηλικία μου. Πάτησα τα 40 και δε βρήκα καμία διαφορά. Τα 45 από την άλλη κάτι μου έκαναν. Ίσως γιατί στο μυαλό μου είναι σα να βρίσκεσαι στα 45 στην κορυφή του βουνού, στο peak, και από εδώ και πέρα έχει μόνο κατηφόρα. Μετά τα 45 είσαι πιο κοντά στα 50 και το 50 μου ακούγεται εξωφρενικό. Τώρα βεβαίως μια χαρά κρατιέμαι, η ηλικία μου δε μου φαίνεται, παιδάκι αισθάνομαι, τι σημασία έχει ένα νούμερο; Ε, ναι, τα ξέρω όλα αυτά. Να τα πείτε και στο μυαλό μου μπας και το χωνέψει! Θέλω να πω η λογική τα ξέρει, το συναίσθημα όμως τα αγνοεί. Κάποιες φορές λοιπόν με παίρνει λίγο από κάτω, περνάω κρίση μέσης ηλικίας προφανώς. Το καλό είναι πως τις περισσότερες μέρες και ώρες κυριαρχεί η λογική και η αισιοδοξία και δεν έχω πρόβλημα.

Όπως λέει και η γνωστή φράση “τα γενέθλια κάνουν καλό στην υγεία. Όσο περισσότερα έχεις, τόσο περισσότερο ζεις”. Έτσι χαίρομαι που ήρθαν και ελπίζω να έρθουν πολλά ακόμα!

Φέτος γιόρτασα τα γενέθλιά μου σε δόσεις. Από το Σάββατο ξεκίνησα κερνώντας μηλόπιτα όταν φάγαμε με την πεθερά μου (εδώ σας δίνω κομμάτι 🙂 ),

συνέχισα την Κυριακή όπου φάγαμε με φίλο στην παραλία. Τη Δευτέρα που ήταν και τα κανονικά μου γενέθλια έφτιαξα ένα ωραίο κέικ, έτσι για το καλό, γιατί περίμενα πως κάποιος φίλος θα έρθει το βράδυ

Μα δεν είναι τέλεια αυτή η φωτογραφία; Τη βλέπω και τη λαχταράω και ας ξέρω πως είναι μόνο ένα απλό κέικ σοκολάτας με γκανάς από πάνω και φράουλες.

Εντέλει ήρθαν μόνο κάτι Ελβετοί ποδηλάτες (θα κάνω ένα ποστ και για αυτό), αλλά το κέικ φυσικά φαγώθηκε!

Την Τρίτη συνεχίστηκε η περιπέτεια στην κουζίνα, καθώς ήρθαν μερικοί φίλοι. Ξεκίνησα να λέω πως θα κάνω τούρτα, μια τυρόπιτα και μια σαλάτα και στο τέλος κατέληξα να φτιάξω και μελιτζανούλες και κοτομπουκιές και δεύτερο γλυκό… Όλοι νομίζουν πως μου αρέσει πολύ να μαγειρεύω και να περνάω χρόνο στην κουζίνα, πως διασκεδάζω έτσι. Δεν είναι ακριβώς σωστό αυτό όμως. Δεν είναι πως δε μου αρέσει δηλαδή, μου αρέσει να μαγειρεύω και να δοκιμάζω καινούρια πράγματα, αλλά περισσότερο μου αρέσει να βλέπω τους άλλους να ευχαριστούνται με αυτά που ετοίμασα. Νομίζω πως αν ήμουν μόνη μου δε θα μαγείρευα ποτέ! Τους άλλους όμως θέλω να τους ταΐζω τα καλύτερα 🙂

Εδώ η τυροπιτούλα και από κάτω η τούρτα.  Ήθελα καιρό τώρα να δοκιμάσω το Boston Cream Pie και ήρθε η ώρα και για αυτό.

και Γλυκό Δημητρούλας, το σιγουράκι σε περιπτωση που δε μας άρεσε και πολύ η τούρτα (που δοκίμαζα για πρώτη φορά)

Πέρασα πολύ όμορφα, περιτριγυρισμένη από εξαιρετικούς ανθρώπους που νιώθω πως με αγαπάνε και είναι τόσο ωραίο αυτό! Και τι έγινε αν ο καιρός περνάει, όταν περνάει τόσο ωραία και με τόση αγάπη;