Ψάχνοντας άλλο πράγμα, έπεσα πάνω στην περσινή μου ανάρτηση, λίγο πριν γυρίσει ο Κωνσταντίνος από το πρώτο του μεγάλο ταξίδι. Τη διάβασα και θέλησα να γράψω τη φετινή μου εμπειρία.
Ο Κωνσταντίνος σχεδίασε (πάντα με τη δική μου υποστήριξη) και φέτος ταξιδάκι με ποδήλατο, αυτή τη φορά από τη Βαρκελώνη. Περιμένουμε να μας γράψει τις εντυπώσεις του τώρα που γύρισε (το ακούς ε Κωνσταντίνε;;; ) Θα έμενα και πάλι μόνη για 3 εβδομάδες, αλλά αυτή τη φορά δε μου φάνηκε και τόσο τρομερό.
Φέτος δεν είχα καμία παρέα. Ήμουν εγώ με τα παιδιά και that’s it (με εξαίρεση την επίσκεψη των εξαιρετικών Γάλλων και ένα διήμερο στη Φοινικούντα). Τα παιδιά είναι μεγάλα, βοηθάνε με τις δουλειές, δεν έχουν μεγάλες ανάγκες και είναι φυσικά και πολύ καλή παρέα. Η προσπάθεια ήταν βεβαίως στο να μείνω ψύχραιμη όσο γκρινιάζανε (δυο αδέρφια στην εφηβεία είναι σίγουρη συνταγή για γκρίνια και τσακωμό), να είμαι διαιτητής και να μη φλιπάρω. Μαζί με αυτό όμως έπρεπε να είμαι και μαμά και μάγειρας και εργαζόμενη και νοικοκυρά, να πηγαίνω σούπερ μάρκετ, να τα βγάλω για ψώνια, να πηγαίνουμε για μπάνιο, να πάμε σε γιατρούς… Αν πέρυσι είχα πολύ ελεύθερο χρόνο (πώς άραγε, αναρωτιέμαι), φέτος δεν πρόλαβα να πάρω ανάσα. Προσπάθησα να τα φέρω όλα σε ισορροπία, να καταφέρω να είμαι εντάξει σε όλες τις υποχρεώσεις μου ΚΑΙ να δουλέψω και όσο έπρεπε, αλλά απλώς δεν είχα χρόνο… Έκανα πολλά, έμειναν και πολλά πίσω. Προσπάθησα να αλλάξω το πρόγραμμά μου, να ξυπνάω νωρίτερα, να δουλεύω νωρίτερα και να μαγειρεύω από το βράδυ, έτσι ώστε να μπορώ να ξεκλέβω καμιά ώρα ενδιάμεσα στη μέρα να πηγαίνουμε στη θάλασσα. Τέλος πάντων δεν τα κατάφερα και πολύ καλά.
Φαντάζομαι πως αν είχα να τα κάνω όλα αυτά μόνη μου για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, κάποια στιγμή θα έβρισκα τον τρόπο, θα τα ρύθμιζα αλλιώς (ή θα φλίπαρα εντελώς να τελειώνουμε). Παρότι δεν κατάφερα να τα ρυθμίσω όπως ήθελα τώρα, είχα και πάλι την εντύπωση πως τα έβγαλα πέρα μια χαρά. Ναι, το προηγούμενο Σάββατο είχα φτάσει σε σημείο απελπισίας, ήμουν φρικαρισμένη και μέσα στα νεύρα, δε νομίζω να με είχαν ξαναδει έτσι οι γύρω μου. Αλλά μετά πήγαμε βόλτα στη Φοινικούντα και ένιωσα πως ηρέμησα. Μέχρι που την Παρασκευή το πρωί, μόλις με είδε ο Γιώργος, παρότι ήμουν ξενυχτισμένη, είχαμε περάσει την προηγούμενη μέρα τα διάφορα με την Ιωάννα και είχα ακούσει και τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην Αγγλία, μου είπε “πρώτη φορά σε βλέπω τόσο καλά από τότε που λείπει ο μπαμπάς. Φαίνεσαι ήρεμη.” Τα πράγματα γύρω μου ήταν σε άσχημη κατάσταση, αλλά στο πρόσωπό μου κυριαρχούσε η ηρεμία, γιατί είχε γυρίσει ο Κωνσταντίνος. Και όλο αυτό χωρίς να το καταλάβω…