Αυτές τις μέρες ένιωσα λίγο πιο έντονα το γιατί ο κόσμος έχει πραγματικά ανάγκη να πιστεύει στο θεό.
Όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως τα θες, όταν συμβεί το κακό και εσύ δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα για αυτό, όταν δεν ελέγχεις ούτε στο μικρότερο ποσοστό τα γεγονότα, τότε δεν μπορείς παρά να πείσεις τον εαυτό σου ότι υπάρχει κάποιος που μπορεί να κάνει κάτι. Εσύ είσαι αδύναμος, αλλά σίγουρα θα υπάρχει κάποιος, κάτι που θα μπορεί να βοηθήσει.
Όταν για παράδειγμα ένα αγαπημένο σου πρόσωπο είναι στο νοσοκομείο, σε τόσο άσχημη κατάσταση που οι γιατροί δεν σου δίνουν ελπίδες, αν πιστέψεις πως πραγματικά δεν υπάρχει καμία ελπίδα, πως δεν υπάρχουν θαύματα και κυρίως αν καταλάβεις πως εσύ δεν μπορείς να κάνεις τίποτα απολύτως, θα τρελαθείς. Αν στο μυαλό σου όμως έχεις την ελπίδα πως υπάρχει κάποιος παντοδύναμος που μπορεί να κάνει τη διαφορά, τότε μπορείς κι εσύ να κάνεις κάτι. Μπορείς να προσευχηθείς, να παρακαλέσεις, να τάξεις. Κάτι κάνεις. Που στην πραγματικότητα δεν βοηθάει τον άλλο. Αλλά βοηθάει εσένα να μην τρελλαθείς τις ώρες και τις μέρες που περιμένεις να γίνει το αναπόφευκτο.
Το καταλαβαίνω απόλυτα. Εγώ δεν μπορώ να το κάνω, γιατί μου είναι αδύνατο να κοροϊδέψω τον ίδιο τον εαυτό μου. Μου φαίνεται αστείο να πιστέψω πως υπάρχει κάποια δύναμη που μας κοιτάει όλους και πως αν ανάψω μια λαμπάδα στο μπόι μου (ή στου Κωνσταντίνου που είναι και πιο ψηλός, άρα θα έχει μεγαλύτερη ισχύ), θα γίνει ένα θαύμα και η γιαγιά θα ζήσει. Κάτι τέτοιες στιγμές, μπορεί και να είναι τυχεροί αυτοί που πιστεύουν…
Τυχεροί αν δικαιωθούν στην πίστη τους, άτυχοι αν δεν δικαιωθούν 🙂 Θαύματα συμβαίνουν, αλλά όχι πάντα όταν εμείς προσευχόμαστε γι’ αυτά. Προσ-ευχή, σημαίνει τείνω προς μία ευχή με συγκεκριμένο στόχο. Επικεντρώνω το νου μου εκεί. Είτε πιστεύεις, είτε όχι η θετική οπτική πάνω σε ένα θέμα ζωής ή θανάτου βοηθά εσένα ψυχολογικά. Το ζήτημα είναι πως κάποιες φορές οφείλουμε να αποδεχθούμε το γεγονός του θανάτου και να “ελευθερώσουμε” έτσι και τον άνθρωπο που ίσως -για τους δικούς του λόγους – έχει κουραστεί και θέλει να εγκαταλείψει τη ζωή. Υπάρχουν περιπτώσεις που ένας άνθρωπος μπορεί να κρατιέται εν ζωή ακόμα και με την ψυχολογική πίεση που βιώνει από τους οικείους του που δεν μπορούν να αποδεχθούν την “απόφασή του” να φύγει 🙂
πρώτα απ’όλα ήθελα να πω πόσο μ’αρεσει το μπλογκ αυτό — παρόλο που δεν σχολιάζω συχνά, διαβάζω όλες τις αναρτήσεις μια και τό’χω στο reader και το χαίρομαι. μ’αρέσει που παίρνετε μικρές στιγμές της ζωής, ή και μεγάλες, και τις καταγράφετε με τόσο ωραίο τρόπο — ειδικά τα post για τα παιδιά.
στο συγκεκριμένο, ήθελα να πω ότι καταλαβαίνω την ανάγκη που έχει ο κόσμος — οποιοσδήποτε σκεπτόμενος άνθρωπος έχει συμπόνια. από την άλλη, απο μικρό παιδί, το νιώθω έτσι ακριβώς:
for me, it is far better to grasp the universe as it really is than to persist in delusion, however satisfying and reassuring. — carl
Μπορεί κανείς να ελπίζει στο γεγονός η πιθανότητα ο οργανισμός της γιαγιάς να ανταπεξέλθει με τρόπο τον οποίο οι γιατροί δεν έχουν διαβλέψει, να είναι μεγάλη. Δε χρειάζεται να υπάρξει πίστη σε παντοδύναμο θεό για να ελπίζει κανείς.
Φαντάζομαι ότι για πολλούς από εμάς υπάρχει κάποιο όριο (πόνου, ασχήμιας δεν ξέρω και γώ τι) πέρα από το οποίο θα προτιμούσαμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) να ζούμε σε ψευδαίσθηση παρά στην πραγματικότητα…. Πολλοί από εμάς, εάν μας βγάζαν από το matrix θα λέγαμε “βάλε με πάλι μέσα, και σβήσε από το μυαλό μου την μνήμη ότι έμαθα ποτέ για την πραγματικότητα”.
Δεν ξέρω για όλλους, ξέρω όμως ότι αν το πάμε στα άκρα, πολλοί πολλοί από εμάς θα μπορούσαμε να περάσουμε στην από ‘κει μεριά. Απλά έχουμε διαφορετικά όρια…
Θα σου έλεγα να ανάψεις στο δικό μου μπόι, αλλά καταλαβαίνεις…