Φέτος λέγαμε πως δε θα πάμε διακοπές. Το είχαμε πάρει απόφαση δηλαδή πως λόγω δουλειάς δε θα μπορούσαμε να λείψουμε ούτε μέρα. Και εγώ με την αλλαγή σε Cookpad αλλά και ο Κωνσταντίνος που έχει αναλάβει άλλη θέση και έχει τόνους δουλειάς.
Και οι δύο όμως ήμασταν πολύ κουρασμένοι. Τα κανονίσαμε λοιπόν έτσι ώστε να πάρουμε μια εβδομάδα άδεια τουλάχιστον, να ξεφύγουμε λιγάκι. Σκεφτόμασταν διάφορα μέρη, όλα είχαν όμως κάποιο πρόβλημα και φυσικά, έτσι όπως ήταν και τελευταία στιγμή, δε βρίσκαμε να μείνουμε σε κάτι ωραίο. Στο τέλος αποφασίσαμε να πάρουμε τα βουνά! Μετέωρα και Ζαγοροχώρια. Και ήταν νομίζω και η καλύτερη επιλογή!
Ξεκινήσαμε Σάββατο από την Αθήνα και πήγαμε στα Μετέωρα. Ο ξενώνας που μείναμε ήταν υπέροχος πραγματικά, με απίθανη θέα. Και τα Μετέωρα έχουν επάξια τη φήμη ενός από τα πιο όμορφα και εντυπωσιακά μέρη στον κόσμο.
Την Κυριακή το πρωί ο Κωνσταντίνος έκανε την πρώτη βόλτα προς τα εκεί με το ποδήλατο. Γύρισε ενθουσιασμένος. Μετά κάναμε και τη βόλτα μας κανονικά. Είχε πολύ ήλιο και περπατήσαμε πάρα πολύ, αλλά άξιζε τον κόπο… Είδαμε τα περισσότερα από τα μοναστήρια και κάναμε και μια διαδρομή σε ένα μονοπάτι. Αν δεν είχε τόσο ήλιο θα είχαμε μπορέσει να μείνουμε και ακόμα περισσότερο.
Ξαναγυρίσαμε το βράδυ πάνω, για να δούμε το ηλιοβασίλεμα. Ήταν πραγματικά μαγικό…
H Δευτέρα ήταν μέρα των… σπορ! Το πρωί ο Κωνσταντίνος και ο Γιώργος ανέβηκαν επάνω με τα ποδήλατα.
Μετά η Ιωάννα έκανε αναρρίχηση και οι υπόλοιποι ανεβήκαμε στην Αγία Τριάδα μέσω ενός μονοπατιού. Μια ώρα διαδρομή. Μου βγήκε η γλώσσα ελαφρώς, αλλά την έβγαλα. Η επιστροφή ήταν σαφώς πιο εύκολη και γρήγορη. Η κατηφόρα είναι λίγο πιο σκληρή για τα γόνατα και τη μέση, αλλά είναι πιο ξεκούραστη γενικά. Σε μισή ωρίτσα ήμασταν και πάλι στο αυτοκίνητο.
Είδαμε και τον Αη Γιάννη τον Μαντηλά. Εκεί ανεβαίνουν κάθε χρόνο τη μέρα της γιορτής του αγίου οι αναρριχητές. Κατεβάζουν τα περσινά μαντήλια για να τα δώσουν στον κόσμο και βάζουν καινούρια.
Το βράδυ επιστρέψαμε ξανά στην κορυφή για το μαγικό ηλιοβασίλεμα. Είχε σύννεφα και δεν είδαμε ακριβώς ηλιοβασίλεμα, αλλά δεν είχε καμία σημασία, ήταν εξίσου μαγική η ώρα εκείνη εκεί πάνω…
Ένα πράγμα που μας έκανε εντύπωση επίσης, ήταν οι γάτες των Μετεώρων. Σε κάθε ένα σημείο που σταματάνε αυτοκίνητα, είχε και τουλάχιστον μια γάτα που περίμενε. Παρότι ήταν σε σημεία που δεν είχε πχ ταβέρνες για να τις ταΐζει ο κόσμος, ήταν καλοθρεμένες. Με το που σε έβλεπαν όμως, ερχόντουσαν κατευθείαν κοντά σου και απαιτούσαν χάδια. Δεν το έχω ξαναζήσει αυτό! Για παράδειγμα, έχω κατέβει σε ένα σημείο του δρόμου, και έχω περάσει απέναντι για να βγάλω φωτογραφία. Με βλέπει η γάτα από απέναντι και αρχίζει να νιαουρίζει. Της μιλάω εγώ και όσο της μιλάω μου “απαντάει” νιαουρίζοντας. Της έλεγα “τι είναι; σε μένα μιλάς; έλα εδώ”. Πέρασε το δρόμο, “μιλώντας” μου όλη την ώρα, ήρθε κοντά μου και άρχισε να μου τρίβεται. Τη χάιδεψα φυσικά και έμεινε στα πόδια μου όλη την ώρα που έβγαζα φωτογραφίες, με ακολούθησε πίσω μέχρι το αυτοκίνητο και σχεδόν μπήκε μέσα! Όταν είδε όμως πως φεύγουμε έχασε το ενδιαφέρον της και έφυγε…
Την Τρίτη κάναμε την τελευταία μας βόλτα, προς το Μεγάλο Μετέωρο και τον Βαρλαάμ.
Μετά είχαμε τη συνέχεια προς το Πάπιγκο…
Γενικό συμπέρασμα:
Τα Μετέωρα είναι μαγικός προορισμός. Δε χορταίνουν τα μάτια και η ψυχή σου να βλέπουν τη θέα. Νόμιζα πως 3 μέρες θα ήταν πολλές εκεί, αλλά εντέλει θα μπορούσα να μείνω κι άλλες. Έχει πολλά μονοπάτια για πεζοπορία και θέλεις και χρόνο για να απολαύσεις κάθε ένα μοναστήρι. Δε χρειάζεται να μπεις στα μοναστήρια, ή τουλάχιστον όχι σε όλα. Κατά τη γνώμη μου πάντα, αρκεί να μπεις σε 2-3 το πολύ.
Αλλά αξίζει να φτάσεις μέχρι εκεί σε όλα. Και η διαδρομή και η θέα θα σε ανταμείψουν. Πρέπει να είσαι προετοιμασμένος για πολλά σκαλοπάτια βέβαια.
Πριν την κρίση δούλευαν πολύ με Έλληνες το χειμώνα, καθώς βεβαίως οι Έλληνες δεν προτιμούν ορεινούς προορισμούς το καλοκαίρι. Μετά την κρίση κανείς δεν κάνει τουρισμό το χειμώνα πλέον. Δουλεύουν πάρα πολύ το καλοκαίρι με ξένους κυρίως (το χειμώνα πολλά ξενοδοχεία κλείνουν εντελώς). Σπάνια ακούγαμε ελληνικά γύρω μας. Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά, Ρώσικα, Ιαπωνικά, Κινέζικα, ό,τι θες ακούγαμε και βλέπαμε, Έλληνες με το σταγονόμετρο. Αυτό είχε ένα μικρό αντίκτυπο στην ποιότητα των εστιατορίων όμως. Βρήκαμε ένα πολύ ωραίο βέβαια αλλά τα περισσότερα ήταν τουριστομάγαζα, σχετικά ακριβά και χωρίς ποιότητα και πολλά ήταν από τα εστιατόρια στα οποία σταματούν τουριστικά πούλμαν.
Αχ, θαυμάσια! Αλήθεια, πόσα χρόνια λέω ότι θα πάω στα Μετέωρα; Χμμμμ…Μου αρέσουν πολύ τα ορεινά μέρη, ακόμα και το καλοκαίρι, πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τα παραθαλάσσια! Μάλλον πρέπει να τα βάλω στη λίστα μου και μάλιστα πάνω-πάνω!
Κι εμείς τα μελετάγαμε πολλά χρόνια. Συμφωνώ μαζί σου, πρέπει να τα βάλεις στη λίστα σου πάνω πάνω! Είναι μαγικό μέρος…